"Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι, δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει,
θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω απ’ όλα-κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα.."

Η αδυναμια μου

Δεν το γνωριζεις και δεν θα το μαθεις ποτε, μα μετα απο πολυ καιρο μιλησα για σενα σε δυο πολυ καλες μου φιλες και εφερα στο μυαλο μου τη μορφη σου. Και παρα το οτι εχω πολυ καιρο να σε δω και οι μερες περνανε και ο χρονος φευγει, εσυ ακομα υπαρχεις. Στις σκεψεις μου, στο μυαλο μου, στην καθημερινοτητα μου, στο πληθος των περαστικων οταν το βλεμμα ψαχνει για το γνωριμο προσωπο σου. Υπαρχεις στα παθηματα μου, στο γελιο μου, στα δακρυα μου. Στον πονο. Ενιωσα καλα το να μιλησω παλι για σενα λιγο. Να σε επαναφερω ολοκληρωτικα στη μνημη μου και να σε θυμηθω. Τις κινησεις σου, τα ματια σου, τον τροπο που ειχες να με κοιταζεις.. Το χαμογελο σου ή ακομα κι αυτο το παραλιγο χαμογελο που σχηματιζοταν στο προσωπο σου καθε φορα που ηξερες οτι σε κοιτουσα και προσπαθουσες να κρυφτεις. Εκεινα τα πρωινα σχολειου που δεν υπηρχε μια μερα που να μην ειχαμε κοιταχτει σαν εμπαινα στο προαυλιο, ουτε μια μερα που να μην καθοσουν στο συνηθισμενο πεζουλι, αλλες φορες απλα συζητουσες με την παρεα σου, αλλες ισως κρατουσες ενα βιβλιο στο χερι και διαβαζες, αλλα παντα, παντα γυρνουσες ή σηκωνες το κεφαλι και με κοιτουσες. Ακομα κι εκεινα τα ελαχιστα πρωινα που αργουσες να φτασεις στην ωρα σου και συχρονιζομασταν και φταναμε μαζι. Ολα τα θυμαμαι ματια μου, ολα. Εσυ; Εσυ θυμασαι; Θυμασαι τις τυχαιες συναντησεις μας εξω; Εσυ με την παρεα σου κι εγω με την δικη μου; Κι εκεινες τις βραδιες, μετα απο δυνατη βροχη, που οπως και να ειχε σε συναντουσα; Ξαφνιαζομουν κι εγω. Γιατι εβγαινες παντα μετα τη βροχη και παντα σε εβλεπα; Καθε φορα αυτη η ερωτηση τριγυρνουσε μεσα στο μυαλο μου. Φαινεται η βροχη ηταν κατι που αρεσε και στους δυο μας. Ξερεις δεν αρεσει σε πολλους, κι ομως εμας ηταν το δυνατο μας σημειο μαλλον. Μεχρι και σημερα σκεφτομαι ποσο περιεργο ηταν αυτο και καθε φορα που βρεχει σε θυμαμαι λιγο και σε σκεφτομαι λιγο. Για τον εναν ή τον αλλο λογο δεν ξερεις ποση χαρα επαιρνα. Ποσο γρηγορα και δυνατα χτυπουσε η καρδια μου τη στιγμη που περνουσες απο διπλα μου. Ξερεις, θυμαμαι ακομα κι εκεινη τη μερα σ'ενα απο τα διαλειμματα που στεκοσουν διπλα μου στο κιλυκειο και εχασα τα λογια μου. Ειχα κατακοκκινησει απο την ντροπη μου. Ημουν σιγουρη οτι θα με ειχες περασει για χαζη. Φυσικα υπαρχαν και οι στιγμες αδυναμιας που δεν ηξερα τι εκανα, μα ελπιζω να εδειχνες επιεικια γιατι ημουν πολυ μικροτερη τοτε. Ξερω οτι ποτε δεν ειχε ακουστει απο μερους σου κακος λογος ουτε υπηρξε καποια μορφη κοροΪδιας. Ημουν η μικρη σου. Παντα θα ειμαι η μικρη σου. Τα θυμασαι ολα αυτα; Εγω τα εχω συγκεντρωσει ολα σε μια ακρη του μυαλου μου. Τιποτα δεν εχω ξεχασει. Και ειναι κι αλλα πολλα. Παρα πολλα αγαπη μου.

Τελικα, ισως να ηταν και λαθος μου που μιλησα για σενα, ισως να ειναι λαθος που ακομη σε ζηταω, ισως να ειναι λαθος που δεν υπαρχει ουτε μια γαμημενη μερα που να μην εχεις περασει απο τις σκεψεις μου. Και δεν δινω δεκαρα που ειμαι λαθος και που ακομα θυμαμαι και καμια φορα ελπιζω. Δεν με νοιαζει ματια μου γιατι απο οσα λαθη και να εχω κανει ως τωρα στη ζωη μου, εσυ ησουν το σωστοτερο και θα το επαναλαμβανα απο την αρχη. Μοναχα μια ερωτηση εχω. Ενα παραπονο καλυτερα. Γιατι δεν με αφησες να σε γνωρισω οπως θα ηθελα; Γιατι δεν μπορεσες να αφεθεις και να με μαθεις. Να με γνωρισεις. Χωρις περιορισμους, χωρις ενδοιασμους, χωρις φιλικες επιρροες και διχως τα κοινα στερεοτυπα της ηλικιας;

Εχει περασει καιρος απο τοτε και χρονος πολυς. Εχω αλλαξει πολυ απο τοτε. Εχω μεγαλωσει πολυ απο τοτε κι εχω μαθει πολλα. Ισως στο παρον που ζουμε να ειχαμε μια δευτερη ευκαιρια, ομως τωρα τα πραγματα εχουν αλλαξει. Οι ζωες μας εχουν προχωρησει και ολα αυτα ειναι μια αναμνηση. Εγω την κραταω ως μια ευχαριστη αναμνηση γιατι παρα τα οσα ειχαν γινει οταν σε θυμαμαι, ακομα και τωρα που γραφω για σενα, πιανω τον ευατο μου να χαμογελα στη θυμηση σου.

( Τώρα που μπορώ λείπεις.
Τότε που φοβόμουν υπήρχες.
Όταν κουραστώ και αποκάμω
θα ‘σαι σκιά.Όταν δακρύσεις
θα ‘χω γίνει ανάμνηση. )