Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Μην το πεις πουθενά.
Όταν γελώ δυνατά
να ξέρεις μέσα μου κλαίω.
Μην το πεις πουθενά
Πόσο να κρύβομαι πια;
Δεν αντέχω σου λέω!

Μου λειπω. Ναι εγω. Ο παλιος μου εαυτος. Δεν μπορω να ξεχωρισω αν γνωριζω αυτο που εχω φτασει να ειμαι σημερα. Δεν ξερω αν μου αρεσει μονο και μονο γιατι εγω γινει ενα με την λυπη, τη θλιψη ή την απογοητευση. Νιωθω μαλλον οτι εχω δεθει με αυτα τα στοιχεια του τωρινου εαυτου μου γιατι ειναι η αφαλεια μου. Και δεν παει λιγος καιρος που αρχισα να νιωθω ετσι..

Θυμαμαι παλιοτερα που ενιωθα πιο ζωντανη. Ενθουσιαζομουν πιο ευκολα με καινουρια πραγματα και εβρισκα λογους για να νιωθω χαρουμενη. Εστω λογους για να θελω να χαμογελασω. Δεν ξερω αν με τρομαζει περισσοτερο το οτι, πλεον, πρεπει να σπρωξω τον εαυτο μου για να χαμογελασει και να νιωσει καλυτερα, ή το οτι το μεγαλυτερο μερος του μυαλου μου εχει πισει τον εαυτο μου πως δεν μπορω να νιωσω εστω και για λιγο καλα με εμενα γιατι δεν το αξιζω.

Απο την αλλη, υπαρχει ενα κομματι μου, που λεει πως οχι δεν ειναι ετσι τα πραγματα. Δεν γινεται να εχω γινει ετσι. Ξερω οτι υπαρχουν πολλα μεσα μου που δεν εχω δειξει. Θελω να πω πολλα πραγματα. Ιστοριες για χειμωνες και καλοκαιρια. Ιστοριες ανοιξιατικες και φθινοπωρινες. Ιστοριες ακομα και για ηρωες βιβλιων που τοσο πολυ μου αρεσει να ανακαλυπτω. Ιστοριες για την ποιηση και και τα νοηματα που κρυβονται πισω απο καθε ποιημα. Για συναισθηματα που χανονται επειδη δεν εχουμε το θαρρος να ξεστομισουμε και μενουμε με την ελπιδα οτι θα τα βρουμε σε καποιο στοιχακι. Ονειρα για το μελλον και τη ζωη που ανοιγεται μπροστα μας. Ονειρα για εναν καλυτερο κοσμο και ενα καλυτερο αυριο.

Πολλες φορες μπευρδευομαι. Δεν ξερω πως να νιωσω. Οταν ερχεται κατι καλο δεν εχω ιδεα πως να το διαχειριστω γιατι δεν ειμαι συνηθισμενη σε τετοια. Φοβαμαι να μιλαω πολυ. Θελει πολυ προσπαθεια για να μπορεσω να μιλησω με καποιον πιο ανοιχτα ή για να νιωσω καποιον δικο μου ανθρωπο. Παντα ενιωθα ως δευτερη επιλογη. Σπανια νιωθω οτι σημαινω κατι παραπανω για εναν ανθρωπο. Εχω συνηθισει περισσοτερο στο να με αγνοουν και ξαφνιαζομαι οταν καποιος μου δινει λιγακι περισσοτερη σημασια και ενδιαφερεται να ανταλλαξει μια-δυο κουβεντες μαζι μου.


Δεν ξερω αν ακομα κι αυτα που γραφω τωρα εχουν καποια βαση. Μηπως τελικα ειμαι εγω αυτη που εχω αλλαξει τοσο πολυ, ωστε να μην με αγγιζει σχεδον τιποτα;

Ισως παλι να φταει και η εποχη. Ενα πολυ μεγαλο κομματι του σημερινου κοσμου, αν οχι το μεγαλυτερο, αρκειται στο ψευτικο και το πολυχρησιμοποιημενο ή αυτο που ειναι στη "μοδα". Το αληθινο που χαθηκε; Γιατι ειναι ντροπη να ψαχνεις το αληθινο που απο ανεκαθεν ηταν και το καθαρο ομορφο; Κρινεσαι για το παραμικρο. Απο το τροπο που ντυνεσαι εως και τον τροπο που θα κουνησεις το δαχτυλακι σου. Αν δεν εισαι ιδιος και δεν μοιαζεις με τους υπολοιπους, τοτε δεν εισαι αποδεκτος. Και δεν σταματαει ποτε αν δεν γινεις αλλο ενα κοινο αντιτυπο.

Ε, οχι! Εμενα δεν μου αρεσει να ειμαι ακριβως το ιδιο με ολους του αλλους. Μου αρεσει το διαφορετικο. Μου αρεσουν οι ιδεες και τα πιστευω μου. Μου αρεσουν τα ρουχα που φοραω. Μου αρεσουν τα βιβλια που διαβαζω, ακομα κι αν με θεωρουν "ξενερωτη". Μου αρεσει να ειμαι ρομαντικη και "ποιητρια" απο το να γινω ενας απλος θεατης σε αυτον τον κοσμο. Μου αρεσει ο αυθορμητισμος και οι αποφασεις της στιγμης οταν ταιριαζουν στην ωρα. Προτιμω να βγω μια βολτα το βραδυ σ'ενα ησυχο μερος με ενα-δυο ατομα που με καταλαβαινουν, παρα να στριμωχτω σ'ενα "κλαμπ" με χιλιαδες ατομα που χορεουν στον ιδιο ρυθμο μεχρι το πρωι. Δεν μ'αρεσουν τα ποτα. Ουτε να μεθαω.  Δεν μου αρεσει το αδικο και το κακο. Δεν μου αρεσει να κανω κατι για να αρεσω στους αλλους. Μου αρεσουν τα μικρα πραγματα. Μου αρεσουν οι συνηθειες μου και δεν θα τις αλλαξω για ρηχους ανθρωπους και ξεθωριασμενα μυαλα. 

Εχω βαρεθει. Εχω κουραστει. Εχω αηδιασει.



"Μην το πεις πουθενά
Θέλω να φύγω μακριά .Πίστεψε με το θέλω."









(Ποτε μου δεν επεδιωξα ν'αρεσω στους πολλους.
Αυτα που αγαπουν δεν τα γνωρισα, κι αυτα που
\αγαπω απεχουν πολυ απο το να τα καταλαβουν..)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αγόρι μου, στολίδι μου...

Όμορφες "συνήθειές" μας που φέρνω στο μυαλό μου  και χαμογελώ ασυναίσθητα είναι αυτές που μαζί σου έμαθα π...