Η Πενταμορφη νομιζε πως διαβαζε τη ζωη της. Δεν εμοιαζε σε τιποτα, μα σε
τιποτα με τη δικη της ζωη, ομως ο πονος εκεινης της γυναικας, ή η μοναξια της,
οι νυχτες της, οι κουβεντες της, σαν ητανε μοναχη με το μωρο της, ηταν οι ιδιες οι δικες της.
Διαβαζε καθισμενη στην πλωρη κι ειχε αποξεχαστει.
Φυσουσε αερακι και τη δροσιζε, δουλειες, σκοτουρες δεν ειχε, οπως ειχε παντα στο σπιτι της,
που αμα καμια στιγμη κοιταζε στον καθρεφτη, φοβοτανε το μουτρο της απο εκεινη τη σαστημαρα,
την αφηρημαδα που εδειχνε..
Καθοτανε, κοιταζε μπροστα τη θαλασσα, ειχε απλωτα τα ποδια της και διαβαζε, ουτε και θυμοτανε
καλα καλα που βρισκοτανε.

- Μα ειναι η ωρα του βιβλιου ειναι τωρα δα! Παρατα το..
- Ειναι τοσο ωραιο βιβλιο..                                                
- Ναι, μα δεν ειναι η ωρα του..                                            

Το πηρε απ'τα χερια της διχως δευτερη κουβεντα και το πεταξε στη θαλασσα..
Το παρακολουθησε μεσα στο νερο που ανοιξαν τα φυλλα του ενα η βενζινα απομακρυνοτανε..
Χαλασε εκεινη τη μερα το κεφι της. Πηγε κι η πρωινη ξενοιασια στα χαμενα. Τοση μεγαλη χαρα μου ειχε δωσει το διαβασμα μου εκει στην ακρη της πλωρης, που επρεπε να βρεθει μια αιτια να ξαναγυρισω στον εαυτο μου. Ετσι ελεγε και ξεδακρυωνε κι ολο συλλογιζοτανε τη βασανισμενη γυναικα του βιβλιου, που θα ειχε τωρα ξεκουραστει στο βυθο της θαλασσας..

Αποσπασμα απο το βιβλιο "Λουμπεν"
της Ελλης Αλεξιου.