Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Θολές Ιστορίες: Ελλείψεις.


Θολές Ιστορίες: Ελλείψεις.: Πάντα της άρεσαν οι φιλοσοφικές συζητήσεις. Όχι ότι έβρισκε συχνά
κάποιον να συζητάει όλα αυτά που αυτή έβρισκε ενδιαφέροντα, αλλά όσο
μπορούσε και όποτε τύχαινε, κάτι θα πετούσε για τις μεταφυσικές της
ανησυχίες. Ποτέ, ποτέ δεν είχε βρει ένα άτομο να νιώσει ότι την
καταλαβαίνει απόλυτα. Κι αυτά που έβρισκε προσπαθούσε τόσο πολύ να τα
κάνει στο μυαλό της ότι της ταιριάζουν. Όχι, δεν της ταίριαζαν. Ήταν
τόσο διαφορετική από όλους. Τόσο διαφορετική που μάλλον τελικά αυτό
αποτελούσε το μεγαλύτερο πρόβλημα στη ζωή της.

-Τι είναι οι ελλείψεις;

-Ψευδαισθήσεις.

-Θα την εκλάμβανα σαν σωστή απάντηση μέχρι πριν λίγο καιρό. Δεν ξέρω πια.

-Όλα είναι παιχνίδια του μυαλού. Ό,τι θέλεις βάζεις μέσα και το
σκέφτεσαι, για όσο εσύ θέλεις. Εσύ καθορίζεις τις εμμονές. Δεν μπορεί να
παίξει κανείς με το μυαλό σου αν εσύ δεν τον αφήσεις.


-Τι κι αν δεν είναι έτσι σου λέω; Τι κι αν η έλλειψη είναι τελικά μια πραγματικότητα; 

-Και πως την ορίζεις δηλαδή την έλλειψη σαν πραγματικότητα;

-Η έλλειψη σαν πραγματικότητα ορίζεται, σαν την ζωή χωρίς ζωή. Είναι
όταν τελικά δεν μπορείς να ελέγξεις το μυαλό σου. Όταν γίνεσαι έρμαιο
των σκέψεών σου. Όταν δεν έχεις δύναμη να υπακούσεις τη λογική. Έλλειψη
είναι να πονάς σε όλο σου το σώμα, χωρίς να υπάρχει κάποιος παθολογικός
λόγος να πονέσεις. Έλλειψη είναι να μουδιάζουν τα πόδια σου. Τα χέρια
σου. Έλλειψη είναι να είσαι ανάμεσα σε πολλούς και να νιώθεις μόνος.
Έλλειψη είναι να σου λένε ότι είσαι όμορφη και να νιώθεις απλά άμορφη.
Έλλειψη είναι το κλάμα να γίνει καθημερινή συνήθεια. Έλλειψη είναι να
νιώθεις άδειος. 





Σταμάτησε. Τι άλλο να πει; Πάλι δεν θα καταλάβαινε. Το παλιό κενό είχε
επιστρέψει για τα καλά, σκέφτηκε, αλλά έπειτα κοντοστάθηκε. Έφυγε ποτέ;
Έφυγε ποτέ αυτό το κενό που πάντα την κατέτρεχε; Όχι ήταν η απάντηση. Το
κενό ήταν εκεί, ίσως λίγο καλυμμένο. Λίγο, ούτε καν πολύ. Θα υπήρχε
ποτέ κάποιος που θα κάλυπτε καλά το κενό της αναρωτήθηκε; Ή ίσως να το
εξαφάνιζε; Όχι ήταν πάλι η απάντηση. Μελαγχόλησε ξανά. Η φυσική της
κατάσταση άλλωστε. Δεν την πείραζε πια. Ξάπλωσε, γύρισε δυο - τρεις
φορές πλευρό μέχρι να βρει ποιο της ταιριάζει, συμβιβάστηκε για μια
ακόμη φορά με την ιδέα ότι δεν θα το έβρισκε ποτέ και έκλεισε τα μάτια
της.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αγόρι μου, στολίδι μου...

Όμορφες "συνήθειές" μας που φέρνω στο μυαλό μου  και χαμογελώ ασυναίσθητα είναι αυτές που μαζί σου έμαθα π...