Πανελληνιες

Είναι η πίεση της τρίτης λυκείου.. ο καιρός κοντεύει και νομίζουν όλοι ότι είναι εύκολο και σε πρήζουν..

Ξέρετε τι τραβάμε;; ποση κούραση καθε μερα ή τι προσπαθεια καταβαλουμε για να μάθουμε όλα αυτά τα κατεβατά που μας ζητουν για να περάσουμε σε ενα πανεπιστήμιο;

Που στην τελική τι; ΤΙ; εχουμε δει και ξέρουμε πολύ καλά πως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι της χώρας μας και του πλανήτη δεν πέρασαν ποτέ από κάποιο πανεπιστήμιο. Ούτε απ'έξω. Και άλλοι κύριοι κουστουμάτοι και εδράτοι έχουν καταστρέψει κόσμο. Αλλά τι; Τα χουμε βάλει όλα σε κουτάκια και τα καναμε στερεότυπα. Κανεις δεν τόλμησε να πάει κόντρα στους πολλούς γιατί θα τον φάνε. Καναμε τις αξίες της ζωής ίσες και όμοιες με την οριστική και την υποτακτική. Γιατί έτσι είπαν θα γίνεις άνθρωπος και θα πας μπροστα. Ετσι είπαν θα βγάλεις λεφτά. Να τα χέσω και τα λεφτά σας και όλα. ΖΩΗ ΘΕΛΩ. Με τα λεφτά και την φήμη επιβιώνεις κ μια ζωη νιωθεις ανωτερος. Για ποιο λογο; Για να ζήσεις θες ΨΥΧΉ ΚΑΙ ΤΡΈΛΑ. Οταν το καταλάβουμε ίσως αυτός ο κόσμος αλλάξει.

Κι αν όπως λένε αν είχαν περασει κι αυτοί από τη θέση μας θα καταλάβαιναν πολύ καλά πως όταν κρέμεσαι από μια κλωστή δεν την ταρακουνάς, δεν την τραβας γιατι καποια στιγμη θα κοπει. Αλλά βέβαια, είμαστε παιδιά και δε ξέρουμε τι λεμε. Ειναι το ξεσπασμα της ηλικιας. Μεγαλωνουμε λενε κι ετσι τα δικαιολογουν ολα. Αυτοί κατέστρεψαν τον κόσμο, εμείς -το μέλλον- θα τον ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ; Με τέτοια μυαλά δεν ειδα να κάνουν ΤΊΠΟΤΑ καλό. Καταστροφή και ξανα από την αρχή σε μια Ελλάδα του 21ου αιώνα. Αιώνες πίσω πάμε, οχι μπροστα. Και σκέφτομαι τώρα: οι δυσκολίες ερχονται καποια στιγμη σε ολους, σε αυτούς που δεν τις αντέχουν, αλλα και σε αυτους που εχουν τη δυναμη κ τις αντιμετωπιζουν. Τους ζορικους. Οταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι
συνεχίζουν.

Γιατί ρε συ τα 18 δν τα φανταζόμουνα έτσι. Αντί να φτιάχνουμε κι άλλες ώρες για να προλάβουμε να κάνουμε ουσιαστικά πράγματα, πραγματα που μας αρεσουν ή πραγματα για να βοηθησουμε για επικαιρα ζητηματα που χρεαζονται αμεσα τη δικη μας συνδρομη, φτιάξαμε ώρες για τα φροντιστήρια και ωρες που κλεινομαστε στο σπιτι κ σκεφτομαστε το πως θα τα βγαλουμε εις περας, πως θα τα καταφερουμε ή τι θα γινει αν τελικα δεν τα καταφερουμε..  γιατί αυτό είναι τα 18.8 + ;8ώρες φροντιστηρίου. Εγώ περίμενα να κάνουμε τρέλες, να ζούμε τη ζωή στα άκρα. Να κάνουμε πράγματα κρυφά και μετά από χρόνια να τα λεμε και να γελάμε, αλλά παντού μας συνοδεύει αυτή η αρρώστια που λεγεται άγχος. Αγχος αν θα το κανεις καλα. Αγχος αν θα προλαβεις. Αγχος μην τυχον καποιος ειναι καλυτερος απο σενα. Γιατι ετσι μας εχουν μαθει να σκεφτομαστε. Μας εχουν βαλει σε αυτο το τρυπακι που αν δεν αρρωστησεις και δεν επηρεαστει η ψυχικη σου υγεια, τοτε δεν θα πετυχεις! Ακομα και την ωρα που θα γυρισεις απο το σχολειο για ενα πιατο φαγητο στο σπιτι σου αγχώνεσαι. Ποση ωρα εκανα; Ποση ωρα εχω ακομα; Μου φτανει ο χρονος; Κι επειτα αν δεν προλαβεις κατι ή αν δεν εκανες κατι οπως "επρεπε" αρχιζει το κυρηγμα και τα σχολια. Γιατι δεν το εκανες ετσι; Γιατι δεν το εκανες αλλιως; Γιατι δεν ειναι τελειο; Γιατι ετσι ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Αυτο μπορω να δωσω στο κατω κατω.

Τι ειδους ΚΟΙΝΩΝΙΑ ειναι αυτη; Τι ειδους συστηματα;;