Ενα ακομη γιατι..

Αυτο το συναισθημα τον τελευταιο καιρο, που νιωθεις οτι κατι σου λειπει. Σιγουρα κατι λειπει. Ομως ειναι κι αυτο το αλλο, το αλλο συναισθημα που σε πλακωνει. Αυτο που ο,τιδηποτε κι αν συμβαινει γυρω σου, ακομα και το πιο μικρο κι ασημαντο πραγμα, οπως το να σου πεσει το στιλο που κρατας, νιωθεις οτι θελεις να κλαψεις, να φωναξεις, να λυγισεις. Αυτο που νιωθεις οτι ολα εχουν στοχο εσενα. Πως ολοι ειναι εναντιον σου. Πως ο,τι κι αν γινεται ειναι αποτελεσμα του οτι παντα εσυ εχεις κανει καποιο λαθος, ενω ξερεις οτι αυτες ειναι απλα σκεψεις που τρυπωνουν μεσα στο κεφαλι σου.

Περνανε οι μερες και καθε μερα διαπιστωνεις οτι οι καταστασεις, τα πραγματα, οι ξενοι ανθρωποι γυρω σου, οι περαστικοι αλλα και τα προσωπα, που λες, οτι εχεις πιο κοντα σου δεν θελουν να εχουν καμια σχεση με σενα. Να ειναι αυτο που με καθε κουβεντα που ανταλλαζεις μαζι τους νιωθεις καθε δικη τους απαντηση ειναι κι ενα χτυπημα μεσα σου. Σαν να μη θελουν ουτε να σου μιλανε ουτε να τους μιλας.

Μα ειναι κι αυτο που μερικες φορες εχεις αναγκη εναν ανθρωπο και δεν ειναι εκει για σενα κανεις. Δεν το θεωρεις λιγο αδικο; Εσυ κανεις τοσα πολλα για τους αλλους. Το ξερεις. -Οχι, οχι. Μην νομιζετε πως επειδη κανω κατι θελω κατι αλλο σε ανταποδωση. Οχι, ποτε μου δεν σκεφτομουν ετσι. Οταν κανω κατι το κανω για μενα. Επειδη θελω να το κανω και γιατι θελω να βοηθησω- Και τελικα στο τελος της μερας αυτο που θες ειναι να κουλουριαστεις σε μια μπαλα κατω απο τα σκεπασματα του κρεβατιου σου και να κλαψεις, ετσι οπως εχεις πολυ καιρο να ξεσπασεις. Και επειτα αρχιζουν οι μικρες φωνουλες στο κεφαλι σου. Αναρωτιεσαι ξανα και ξανα γιατι; Κι υστερα αρχιζεις και δημιουργεις σεναρια στο μυαλο σου. Χρεωνεις τον εαυτο σου υπευθυνο για ολα. Ψαχνεις και την παραμικρη λεπτομερια για να καταληξεις στο οτι τελικα εσυ φταις, για ο,τιδηποτε. Εσυ κανεις συνεχεια καποιο λαθος, εσυ δεν εχεις δικιο. Εσυ, εσυ, εσυ.

Ειναι ετσι ομως;
Κι αυτο που μενει στο τελος μετα απο ολα, τι ειναι;