Can you hear the silence?
Can you see the dark?

Λεω οτι δεν θελω να μιλησω ή να συζητησω γι'αυτο. Η αληθεια ειναι πως οχι μονο το θελω, αλλα το εχω κι αναγκη. Ομως φοβαμαι. Φοβαμαι οτι οι λεξεις ευκολα μειωνουν και λιγοστευουν αυταπου νιωθω, αυτα που δεν ξερω αν υπαρχουν οι καταλληλες λεξεις για να εξηγησω σε καποιον. Απο την αλλη δεν ξερω αν υπαρχουν και εκεινοι που θα δεχτουν να σε ακουσουν. Οχι. Οχι απλα να σε ακουσουν και ετσι να περασει η ωρα. Να σε καταλαβουν. Να σε νιωσουν. Να το βλεπεις στα ματια τους. Γιατι πως να εξομολογηθεις τα πιο κρυφα σου μυστικα, τις πιο αθεατες πτυχες σου σε καποιον που απλα θα προσπερασει;

Κι οταν βρισκεις αυτον τον εναν, που αξιζει να ανοιξεις την ψυχη σου και να του δειξεις ποσο σκοτεινος και μπερδεμενος εισαι, δισταζεις. Τρομαζεις. Σαστιζεις. Χιλιαδες σκεψεις και ερωτηματα γεμιζουν το μυαλο σου. Πως να εξηγησεις ολα αυτα που εχεις μεσα σου; Αυτο το κατι που σκεπαζει το μυαλο σου. Τις σκεψεις. Τα συναισθηματα σου. Αυτο το τερας που ζει μεσα σου και σε σκοτωνει λιγο λιγο.. Ρουφαει ολη σου την ενεργεια και καταστρεφει καθε ελπιδα για κατι καινουριο. Για κατι που θα σε βοηθησει να ξεφυγεις απο αυτο το σκοταδι που βλεπεις και οι σκεψεις πια να ειναι ξεκαθαρες. Χωρις αυτες τις ενοχλητικες φωνες μεσα στο κεφαλι σου.

Καθε φορα ομως που προσπαθεις να φτασεις ισως αυτο το ελαχιστο φως, που διακρινεις να μπαινει απο μια χαραμαδα, μεσα στο απλετο μαυρο χρωμα ολα γκρεμιζονται. Οι δαιμονες σου γινονται ολο και περισσοτεροι ξαφνικα και συντριβουν οποιαδηποτε δεσμη φωτος, που μπορεσε να εισχωρησει μεσα σε αυτο το χαος. Τον κρυμμενο, φοβισμενο και πονεμενο εαυτο σου.

Πως ολα αυτα να τα εξηγησεις σε εκεινον με λογια;
Με λεξεις που μολις προλαβεις να ξεστομισεις θα εχουν ηδη χασει τη σημασια τους.
Το νοημα τους. Την περισσοτεροτητα τους.

Και φοβασαι..

Φοβασαι οτι μια τετοια αληθεια θα απομακρυνει τους ανθρωπους που ειναι κοντα σου.
Καποιοι μπορει να γελασουν. Να κοροιδεψουν.
Αλλοι μπορει να σε κοιτουν με συμπαθεια και λυπηση.
Οχι. Δεν θελω τη λυπηση σας. Δεν την εχω αναγκη.

Και ξανα απο την αρχη καταλαβαινεις γιατι ποτε δεν αφηνεις καποιον να ερθει πολυ κοντα σου.
Καταλαβαινεις ποσο μικρος και λιγος θα εισαι για να σταθεις ισαξια απεναντι τους. Ετσι σκεφτεσαι. Οι φωνες στο μυαλο σου το επαναλαμβανουν ξανα και ξανα, ωσπου τελικα το πιστευεις και αφηνεις το μυαλο σου να γινεται ερμαιο στα χερια τους.

"and if your head explodes with dark forebodings too
I'll see you on the dark side of the moon.
You lock the door
And throw away the key
There's someone in my head but it's not me."

(I'm scared to get close and I hate being alone.

I long for that feeling to not feel at all.
The higher I get, the lower I'll sink. I can't drown my demons, they know how to swim.)