Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα..

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν.

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί. Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν.

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Η Σοφία Φιλιππίδου στέλνει ένα γράμμα στον 16χρονο εαυτό της.

"Θέλω να σου πω ότι τώρα που σε ξαναβρήκα, σε αγάπησα πολύ και σε αποδέχομαι.."

Αθήνα, 13/6/14

Αγαπημένη μου Σοφούλα,


Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σου γράψω αλλά δεν είχα το θάρρος, δεν ήταν και καλός ο “καιρός”.

Όταν ερχόσουν στο μυαλό μου έβρεχε και μελαγχολούσα…η εικόνα σου χανότανε στην ομίχλη …. έπειτα η δουλειά, η ζωή, η “καριέρα”, ο ανταγωνισμός…τα συναισθηματικά, τόσα και τόσα… το θέατρο σου τα παίρνει όλα για να σου δώσει λίγη δημιουργική χαρά.

Μέχρι πριν ένα μήνα πίστευα πως αγαπούσα μόνο την άλλη, την μικρή που ήταν παιδί, εσένα μάλλον επιδίωξα να σε ξεχάσω, ήσουν πάντα λυπημένη… μου έφερνες πόνο. Έπειτα δεν μπόρεσα τότε να σε προστατέψω…όλο λάθη, πολύ στενοχώρια.

Πρόσφατα ψάχνοντας σε ένα συρτάρι να βρω κάτι να πετάξω, βρήκα το τετράδιο σου με κάτι ποιήματα και σχέδια. Είχες κόψει τα μαλλιά σου τότε, θυμάσαι; Είδα την προσωπογραφία σου. Είχατε πάει στο κουρείο με τον μπαμπά σου, εκείνος δεν ήθελε, εσύ όμως είχες “πένθος” γιατί σε πρόδωσε ο πρώτος εφηβικός σου “έρωτας” . Όταν ο κουρέας έβαλε το ψαλίδι στην αλογοουρά σου,
ο μπαμπάς σου δάκρυσε. Τον είδες στο καθρέπτη που ντράπηκε και βγήκε έξω.

Στο τετράδιο βρήκα να είσαι απελπισμένη και να γραφείς πως δεν θα γίνεις ποτέ καλός ποιητής.. Τώρα ξέρω πως μπορούσες να γίνεις αν ήθελες, αλλά ποτέ δεν μπορούσες να “φτιάξεις” ένα “θέλω” ούτε να το διατυπώσεις. Μεγάλη αδυναμία, ασθενής βούληση λέγεται αυτό. Εσύ ήξερες να δουλεύεις και να “φεύγεις “, αλλά δεν είχες μέθοδο και ήσουν πάντα ερωτευμένη χωρίς ανταπόκριση. Δεν ταξίδεψες, δεν πέρασες εφηβεία, φοβόσουν την μαμά σου…πως το έκανες αυτό στον εαυτό σου;

Αλλά ήσουν γλυκιά, αθώα και αφελής και είχες χιούμορ γι αυτό τα αγόρια σε αγαπούσαν σαν φίλη… Δεν είχες τον τσαμπουκά των κοριτσιών της τάξης σου να κάνεις κοπάνες και
να δίνεις τρελά φιλιά… Μια φορά έκανες μια κοπάνα και σε πιάσανε… Ε, δεν γίνεται έτσι!

Όμως Σοφούλα τώρα που σε ξαναβρήκα ( δεν πάει ούτε ένας μήνας), κάθε φορά που σε βλέπω με τσούζουνε τα μάτια μου!

Μη τα παίρνεις όλα πάνω σου, δεν ευθύνεσαι που ήσουν καλό κορίτσι και συνεπής μαθήτρια (τέτοια παιδεία πήρες και την πίστεψες) ούτε που είχες μια συστολή με τα σεξουαλικά. Ήταν η εποχή και η φύση σου… το σώμα σου κόμπλαρε με τις δυσκολίες και δεν ήθελε να μεγαλώσει …Σκέψου, μπορεί να έφταιγαν και οι άλλοι…

Για να μην στενοχωριέσαι, θέλω να σου πω ότι τώρα που σε ξαναβρήκα σε αγάπησα πολύ και σε αποδέχομαι.

Ξέρω πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις, αν διαφυλάξεις το μαθηματικό μυαλό σου και την φαντασία σου και θα την βρεις την άκρη…

Φιλιά πολλά
Με αγάπη,

Σοφία.


ΥΓ
Τους είδαμε και τους τσαμπουκάδες!

Αυτή τη θέα θέλω να τη δω..

Αυτή τη θέα θέλω να τη δω..

Να σε χαζεύω, Μαρία Στυλου

Αυτή τη θέα θέλω να τη δω..

Πόσο θα' θελα τώρα να φεύγαμε μαζί...



Να πάρουμε το αυτοκίνητο και να εξαφανιστούμε..

Να οδηγώ και να σε χαζεύω..

Να είμαι προσηλωμένος στο δρόμο και εσύ τεμπέλικα να μισοκλείνεις τα
μάτια.. και να σε σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω.. από το πρόσωπο.. το
προφίλ σου.. τα χείλη σου.. και από τα χείλη σου να γκρεμίζομαι στο
στήθος σου..

Να γυρνάς και να με κοιτάς για δευτερόλεπτα.. και να αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι...



Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο πολύτιμο είναι να μπορείς να παρατηρείς
κάποιον.. όχι να τον συναντάς ή να του μιλάς.. αλλά να τον κοιτάζεις με
την άνεση σου.. να αφεθείς στην εικόνα του και να μπορείς να αφιερώσεις
ώρες να τον χαζεύεις.. να δεις όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες σε
κάθε χιλιοστό που υπάρχει επάνω του...



Αυτό θέλω.. αυτή τη θέα.. μπορώ;

Μπορούν να σε χαρούν τα μάτια μου για ώρες;



Δεν θα κάνω τίποτα.. δεν θα σε αγγίζω.. δε θα σου μιλώ.. μόνο θα κοιτάω..

Να φυλακίσω κάθε λεπτομέρεια σου στο μυαλό μου..



Αυτή τη θέα θέλω...



Και θέλω να έχει και μουσική.. από εκείνες που σε κάνουν να κλαις..

Και θέλω να έχει και άρωμα.. το δικό σου άρωμα..

Και μετά μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.. χωρίς καμία έγνοια.. επειδή θα σ΄ έχω πλάι μου..

Και θα έχω μάθει όλες εκείνες τις απαντήσεις που θέλω να μάθω..

Και δεν θα πονάω.. ούτε θα φοβάμαι.. γιατί θα σ' έχω πλάι μου...



Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν οι αντοχές.. αυτή τη θέα όμως θέλω να τη δω...

Lonely Heart: Ψεύτικη χαρά-ψεύτικη αγάπη!Πάντα είχα την ανόητη...

Lonely Heart: Ψεύτικη χαρά-ψεύτικη αγάπη!

" 'Η είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο,
ή είμαι λογικήκαι πλήττω θανάσιμα! "
Μαλβίνα Κάραλη

Πάντα είχα την ανόητη ελπίδα και εντύπωση πως θα μπει στη ζωή μου κάποιος που θα με καταλαβαίνει.

Κάποιος που δεν θα φοβάμαι να μην χάσω κάποιος που θα είναι δικός μου, ολόδικος μου..


Έκανα λάθος όμως, όλοι κάνουμε λάθη μα εγώ συνήθως κάνω αυτά που μετά με σκοτώνουν πισώπλατα, ύπουλα, ξαφνικά.


Τόσο ξαφνικά όσο ξαφνική ήταν και η άφιξή σου στη ζωή μου..


Έτσι ξαφνικά λοιπόν σ' αγάπησα και κάθε μέρα σου χαρίζω λίγο ακόμη από το είναι μου και τη ψυχή μου.

Πίστευα θα το εκτιμήσεις, νόμιζα πως έχεις το χάρισμα που λείπει από εσάς και την ευαισθησία να με νιώσεις έστω και λίγο. Να αιστανθείς έστω και λίγο την ανησυχία μου και τους φόβους που με
κατακλύζουν κάθε βράδυ κάθε φορά που σε βλέπω να γυρνάς την πλάτη για να
επιστρέψεις.

Ίσως και να μπορούσες να μαντέψεις πως τις νύχτες δεν κοιμάμαι γιατί πολύ απλά κάτι με βασανίζει. Μπορεί αν ήμουν τόσο τυχερή να έβρισκα και αυτόν που θα μπορούσε να
δει το δάκρυ πίσω από το διαρκές και πολλές φορές χαζό μου χαμόγελο. Που δεν θα πρόσμενε να με δει να χαμογελάω γιατί πολύ  απλά θα
καταλάβαινε πως αυτό είναι ένα ψέμμα, ένα μεγάλο ψέμμα πρώτα πρώτα στον
ίδιο μου τον εαυτό.


Μα τώρα καταλαβαίνω λοιπόν!


Εσύ που λες πως με λατρεύεις δε με κατάλαβες ποτέ και ποτέ δεν είδες πίσω από το δάκρυ μου. Ποτέ δεν είδες το λόγο που κουλουριάζομαι στην άκρη στο κρεβάτι. Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί δάκρυσα την πρώτη φορά. Και ποτέ δεν θα δεις πως πίσω από τη χαρά μου και το γέλιο μου κρύβεται ένας σωρός με βάσανα, μοναξιά και πόνος..


Μα γιατί τα λέω αυτά και γιατί αναρωτιέμαι πως και δεν με κατάλαβες ποτέ;


Ποτέ και κανένας δεν με κατάλαβε. Κανείς δεν έμεινε πλάι μου μέχρι το τέλος μέχρι την πτώση. Κι εγώ πάντα έμενα εκεί και προσπαθούσα να τους βοηθήσω να σηκωθούν,
μα εκείνοι με έσπρωχναν κάτω μαζί τους και μετά πατούσαν πάνω μου και
ανέβαιναν.


Αυτό θα κάνεις κι εσύ, λοιπόν;


Τώρα βρήκες για λίγο κάποια να ομορφύνει τη μουντή ζωή σου . Κάποια ανόητη που είναι κάθε στιγμή έτοιμη να πέσει για 'σένα στο γκρεμό.

Θα ομορφύνω, λοιπόν, για όσο θέλεις τη ζωή σου θα γίνω πάλι το καλό
και υπάκουο παιχνιδάκι στα χέρια κάποιου που υπεραγαπώ, ύστερα θα μείνω
με τη σπασμένη σε χίλια κομμάτια καρδιά μου στα χέρια.

Αβοήθητη, ανήμπορη να φάω, να πιω, να γελάσω, να προχωρήσω..


Με σπασμένη καρδιά που να πας και ποιο το νόημα να ζεις;


Μα τι λέω έτσι δεν ζούσα πάντα; Αλλά εσύ πως να το δεις αυτό; Είδες ποτέ τα μάτια μου και τον πόνο που βγάζουν;


Ξέρεις γιατί με πιάνουν οι ανησυχίες μου κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη; Αναρωτήθηκες ποτέ σου τι είναι αυτό που με βασανίζει και μου τρώει λίγο λίγο την ψυχή; Ή μήπως αποφάσισες πως είναι καλό να συμμετέχεις κι εσύ λίγο σ' αυτό;


Δεν ξέρω αν ποτέ σου είδες λίγο πέρα από το χαμόγελό μου.
Μα κατάλαβα πως δεν σε νοιάζει να το δεις...