Η Σοφία Φιλιππίδου στέλνει ένα γράμμα στον 16χρονο εαυτό της.

"Θέλω να σου πω ότι τώρα που σε ξαναβρήκα, σε αγάπησα πολύ και σε αποδέχομαι.."

Αθήνα, 13/6/14

Αγαπημένη μου Σοφούλα,


Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σου γράψω αλλά δεν είχα το θάρρος, δεν ήταν και καλός ο “καιρός”.

Όταν ερχόσουν στο μυαλό μου έβρεχε και μελαγχολούσα…η εικόνα σου χανότανε στην ομίχλη …. έπειτα η δουλειά, η ζωή, η “καριέρα”, ο ανταγωνισμός…τα συναισθηματικά, τόσα και τόσα… το θέατρο σου τα παίρνει όλα για να σου δώσει λίγη δημιουργική χαρά.

Μέχρι πριν ένα μήνα πίστευα πως αγαπούσα μόνο την άλλη, την μικρή που ήταν παιδί, εσένα μάλλον επιδίωξα να σε ξεχάσω, ήσουν πάντα λυπημένη… μου έφερνες πόνο. Έπειτα δεν μπόρεσα τότε να σε προστατέψω…όλο λάθη, πολύ στενοχώρια.

Πρόσφατα ψάχνοντας σε ένα συρτάρι να βρω κάτι να πετάξω, βρήκα το τετράδιο σου με κάτι ποιήματα και σχέδια. Είχες κόψει τα μαλλιά σου τότε, θυμάσαι; Είδα την προσωπογραφία σου. Είχατε πάει στο κουρείο με τον μπαμπά σου, εκείνος δεν ήθελε, εσύ όμως είχες “πένθος” γιατί σε πρόδωσε ο πρώτος εφηβικός σου “έρωτας” . Όταν ο κουρέας έβαλε το ψαλίδι στην αλογοουρά σου,
ο μπαμπάς σου δάκρυσε. Τον είδες στο καθρέπτη που ντράπηκε και βγήκε έξω.

Στο τετράδιο βρήκα να είσαι απελπισμένη και να γραφείς πως δεν θα γίνεις ποτέ καλός ποιητής.. Τώρα ξέρω πως μπορούσες να γίνεις αν ήθελες, αλλά ποτέ δεν μπορούσες να “φτιάξεις” ένα “θέλω” ούτε να το διατυπώσεις. Μεγάλη αδυναμία, ασθενής βούληση λέγεται αυτό. Εσύ ήξερες να δουλεύεις και να “φεύγεις “, αλλά δεν είχες μέθοδο και ήσουν πάντα ερωτευμένη χωρίς ανταπόκριση. Δεν ταξίδεψες, δεν πέρασες εφηβεία, φοβόσουν την μαμά σου…πως το έκανες αυτό στον εαυτό σου;

Αλλά ήσουν γλυκιά, αθώα και αφελής και είχες χιούμορ γι αυτό τα αγόρια σε αγαπούσαν σαν φίλη… Δεν είχες τον τσαμπουκά των κοριτσιών της τάξης σου να κάνεις κοπάνες και
να δίνεις τρελά φιλιά… Μια φορά έκανες μια κοπάνα και σε πιάσανε… Ε, δεν γίνεται έτσι!

Όμως Σοφούλα τώρα που σε ξαναβρήκα ( δεν πάει ούτε ένας μήνας), κάθε φορά που σε βλέπω με τσούζουνε τα μάτια μου!

Μη τα παίρνεις όλα πάνω σου, δεν ευθύνεσαι που ήσουν καλό κορίτσι και συνεπής μαθήτρια (τέτοια παιδεία πήρες και την πίστεψες) ούτε που είχες μια συστολή με τα σεξουαλικά. Ήταν η εποχή και η φύση σου… το σώμα σου κόμπλαρε με τις δυσκολίες και δεν ήθελε να μεγαλώσει …Σκέψου, μπορεί να έφταιγαν και οι άλλοι…

Για να μην στενοχωριέσαι, θέλω να σου πω ότι τώρα που σε ξαναβρήκα σε αγάπησα πολύ και σε αποδέχομαι.

Ξέρω πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις, αν διαφυλάξεις το μαθηματικό μυαλό σου και την φαντασία σου και θα την βρεις την άκρη…

Φιλιά πολλά
Με αγάπη,

Σοφία.


ΥΓ
Τους είδαμε και τους τσαμπουκάδες!