Θυμώνω.

Αυτές τις μέρες νιώθω τόσο τσιτωμένη. Εκνευρισμένη. Μαζί σου. Τελικά έχεις ταλέντο στο να με βγάζεις έξω απ'τα ρούχα μου με λάθος τρόπο. Βλάκα.

Θυμώνω. Θυμώνω που με άφησες να φύγω. Θυμώνω που μου φέρθηκες απαίσια. Θυμώνω που δεν σε ένοιαξε καθόλου. Θυμώνω που ανοίχτηκα σε σένα. Θυμώνω που για σένα απλά έμοιαζε παιχνίδι. Τα συναισθήματα μου βρήκες για παιχνίδι; Εγώ ως το τέλος δεν ξέχασα ότι είχα να αντιμετωπίσω τον ίδιο άνθρωπο που γνώρισα απ την αρχή. Συνεχώς έχω στο μυαλό μου ότι όλοι μας έχουμε περάσει μια άσχημη κατάσταση στη ζωή μας. Ούτε αυτό σε πείραξε. Ποτέ δεν προσπέρασα ότι είχες περάσει εσύ. Ακόμα και μετά από τον τρόπο που συμπεριφέρθηκες δεν επιδίωξα να στο ανταποδώσω με το ίδιο νόμισμα.

Και ναι θυμώνω. Θυμώνω που μετά από κάτι μήνες έχεις το θράσος να εμφανίζεσαι απ το πουθενά και να εισβάλλεις στη ζωή μου ξανά. Σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Σαν να μην έκανες κάτι. Σαν να μην είπες τίποτα από αυτά που είπες. Δεν ξέρω με τι σκεπτικό θεώρησες εντάξει το να με πλησιάσεις και πάλι..

Τι νόμιζες; Όταν πετάς ανθρώπους απ' τη ζωή σου με το έτσι θέλω και το χειρότερο τρόπο, ενώ ξέρεις και βλέπεις κι εσύ ο ίδιος πως κάνουν ότι μπορούν για σε κρατήσουν, μόλις θα θελήσεις να επιστρέψεις θα σε δεχτούν πίσω με ανοιχτά χεριά;;

Όχι. Απλά όχι. Μερικές φορές δευτέρες ευκαιρίες δεν αξίζουν όλοι. Κι εσύ δεν την αξίζεις. Και δεν θα την έχεις. Σεβάσου το χώρο μου γαμω το κέρατο μου. Άσε με ήσυχη. Δεν γουστάρω να εμφανίζεσαι ξανά. Δεν θέλω. Ούτε να σου μιλάω ούτε να σε βλέπω.

Για ακόμα μια φορά, χάλασες ότι έχτιζα αυτούς τους μήνες χωρίς την παρουσία σου. Την ηρεμία μου, την αλλαγή μου προς κάτι καλύτερο που δεν είσαι μέσα, το γεγονός ότι ένιωθα πιο χαρούμενη και πιο ελεύθερη να μιλήσω στα δικά μου άτομα κ να πω πράγματα, που εσύ δεν μου έδινες την ευκαιρία, το χρόνο, την προσοχή.

Φύγε. Να γυρίσεις εκεί που τόσους μήνες βρισκόσουν. Εκεί που δεν υπήρχα, καλά ήσουν έτσι κι αλλιώς. Δεν με χρειάζεσαι κ πίστεψε με δεν σε χρειάζομαι ούτε εγώ. Μπορεί όταν έφυγες να σε χρειαζόμουν όσο τίποτα άλλο, μα τώρα όχι. Γιατί όταν αφήνεις ανθρώπους που σε νοιάζονται τους μαθαίνεις αυτόματα να ζουν χωρίς εσένα.

Στα τσακίδια. Εκεί να πας. Και να πάρεις μαζί σου τον εγωισμό, τη σιγουριά, το θράσος, τις γελοιότητες και τις μαλακιες σου.

Στα τσακίδια.

Χωρίς επιστροφή αυτή τη φορά.