“I just wanted you to know…that there will be a piece of you in me, always, and I am grateful for that.”


Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πετύχει μπροστά μου αυτή τη συγκεκριμένη φράση. Κάποιες φορές απλά την προσπερνούσα, άλλες φορές απλά δεν έδινα σημασία γιατί την έχω συνηθίσει, κι άλλες πάλι στεκόμουν να τη διαβάσω μια δυο φορές. Σήμερα, όμως, καθώς έπεσα ξανά πάνω της και τριγύρισε πάλι για λίγο στο μυαλό μου, κάτι διαφορετικό αντήχησε μέσα μου σαν κουδουνάκι.

Πολλές φορές προσπερνάμε πράγματα, που δείχνουν τόσο απλά και «αδιάφορα» σε σύγκριση με αυτό που έχουμε συνηθίσει, που απλά κάποια στιγμή ξεχνάμε να παρατηρήσουμε το πόσο μεγάλο νόημα κρατάνε μέσα τους. Ακριβώς αυτό στάθηκα και κατάλαβα μέσα από αυτό το μικρό απόσπασμα.

Και σκέφτομαι, πως είναι πολλά αυτά που δεν έχω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, αλλά είχα παλιότερα ή δεν έχω τώρα και πολύ πιθανόν να έχω στο μέλλον. Απ’ την άλλη, είναι κι αυτά τα άτομα, οι άνθρωποί σου, οι δικοί σου, που κάποτε ήταν πρωταγωνιστές στη δική σου ιστορία, στο δικό σου προσωπικό βιβλίο και τώρα, όχι απλώς δεν λέμε ούτε ένα ανθρώπινο «γεια», αλλά μοιάζουν εντελώς άγνωστοι.

Σίγουρα η ζωή προχωράει, ο χρόνος κυλάει και τα πράγματα ακολουθούν το δρόμο τους και αλλάζουν. Μερικές φορές, όμως, είναι τόσο παρήγορο και όμορφο να ξέρεις, ότι, καθώς, μεγαλώνεις, εξελίσσεσαι και προχωράς μπροστά, ένα κομμάτι των ανθρώπων που λείπουν, τώρα πια, απ’ τη ζωή σου θα σε ακολουθεί πάντα.

Και όχι αυτό δεν είναι κακό. Πως θα μπορούσε να είναι; Ακόμα, κι αν η κατάσταση ήταν άσχημη ή έληξε άδοξα και πολύ χειρότερα απ’ ότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ακόμα κι αν η κατάληξη ήταν «ειρηνική» και ήρεμη ή ακόμα κι όταν δεν ήταν καθόλου αυτό που θα θέλαμε να συμβεί ή έστω κι αν ήταν ακριβώς αυτό.

Πάντα, (λέξη την οποία δεν προτιμώ να χρησιμοποιώ, μα για μια φορά κρατάει το νόημα και την κατάλληλη έννοια που θέλω να αποδώσω), θα έχουμε ένα κομμάτι αυτών των ανθρώπων μαζί μας. Γιατί αυτοί οι άλλοι υπήρξαν οι στιγμές μας, ο χρόνος που αφιερώσαμε, η αγάπη που χαρίσαμε, οι αναμνήσεις που θα έχουμε χαραγμένες στη μνήμη μας, οι λέξεις που είπαμε, οι χαρές ή τα δάκρυα που προέκυψαν στην πορεία, τα παθήματα και τα μαθήματα που γνωρίσαμε, τουλάχιστον μια φορά μέχρι τώρα στη ζωή μας.

Μάλλον, πιο πολύ κερδισμένοι βγήκαμε τελικά από κάθε κατάσταση που περάσαμε ήδη και συνεχίζουμε.. Γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και δεν παίζει τον ίδιο ρόλο στη ζωή κάποιου. Γι’ αυτό, λοιπόν, νομίζω είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, αυτό το μικρό (ή μεγάλο) μέρος τους το κουβαλάμε μαζί μας, επειδή συμπληρώνει ένα κομμάτι απ’ το δικό μας, πια, παζλ. Αυτό που σιγά σιγά χτίζουμε, δημιουργώντας κάθε μέρα λίγο από αυτό το κάτι που μας χαρακτηρίζει και μας κάνει όλα εκείνα τα μικρά πραγματάκια που είμαστε σήμερα.

Οι νύχτες όλο πιο συχνά θα πλησιάζουνε
όταν εσύ θα περιμένεις να χαράξει
και το πρωί που οι πλατείες θα αδειάζουνε
δε θα υπάρχει πια κανείς να σε κοιτάξει.

Είναι οι άνθρωποι μου έλεγες πουλιά
σαν χειμωνιάσει πάντα μακριά πετάνε
κι έρχονται ίσως να σε δουν κάποια βραδιά
αν έχουν σπάσει τα φτερά τους ή αν πεινάνε.

Τώρα που θέλω να γυρίσω
ξέρω κανέναν δε θα βρω.
Έχεις αλλάξει το όνομά σου
και δεν υπάρχεις πια εδώ.

Εδώ οι μέρες μου περνούν με την βροχή,
νύχτες ναυάγια στους δρόμους περπατάνε.
Θέλω να πω μα με τρομάζει η σιωπή
κι οι απουσίες από δίπλα μου περνάνε.

Μην έρθει πάλι ο χειμώνας και χαθείς
και τα πανιά σου μην τα σκίσει ο αέρας
κι όπως φυσάει τα σημάδια δε θα βρεις
θα `χουν σκορπίσει στα συντρίμμια κάποιας μέρας.

Τώρα που θέλεις να γυρίσεις
εγώ φοβάμαι να σε δω.
Έχω ξεχάσει τ’ όνομά μου
και δεν υπάρχω πια εδώ.