Μερικές φορές μπερδεύομαι. Άλλα θέλω να κάνω κι άλλα κάνω. Άλλα θέλω να πω κι άλλα λέω. Είναι τόσες οι σκέψεις που έχω στο κεφάλι μου, που συνήθως, δεν καταφέρνω να τις βάλω σε μια σειρά και να τις διατυπώσω με τον τρόπο που θα’ θελα.


Κι όμως, είναι στιγμές που ξέρω ακριβώς τι θέλω να κάνω. Κι αυτό είναι: να γράψω. Έτσι, κι ας είναι όλα στο μυαλό μου ένα μεγάλο μπερδεμένο κουβάρι. Θέλω να απλώσω στο χαρτί ολόκληρες προτάσεις ή μικρές λέξεις με βαθύ νόημα.  Ή μεγάλες λέξεις  και πολλές μισές ή τελειωμένες φράσεις. Θέλω να αποτυπώσω με λέξεις εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, τέχνη.


 Όμορφο γίνεται από μόνο του, το να ξέρεις ότι κάτι βγαίνει από μέσα σου τόσο αβίαστα. Και να είσαι σίγουρος, πως ακριβώς εκείνη τη στιγμή θα το πραγματοποιήσεις, όπως και να χει.


 Ίσως, αν όλοι εμείς που αποκαλούμαστε άνθρωποι, βλέπαμε τον κόσμο με λίγο πιο τολμηρή και ξεκάθαρη πνοή, να δημιουργούσαμε λίγη από αυτή τη μαγεία μεταξύ μας. Στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Στην καθημερινότητα μας.


Έτσι. Μήπως και κάποια στιγμή καταφέρουμε να δούμε, έστω, μια μικρή αλλαγή -αυτήν για την οποία τόσο μιλάμε και δίνουμε χρόνο να περιγράφουμε και επιθυμούμε- σε αυτόν τον κόσμο, που δεν φτιάχτηκε για κανέναν άλλον, παρά μόνο για μας.

(Ο ουρανός ανάβει τα φώτα.
Τίποτα πια δεν θα' ναι όπως πρώτα.
Ξημέρωσε πάλι..)