Σκόρπιες σκέψεις..

Είπες:  Θα χάσεις πολλά πράγματα και ανθρώπους απ’ τη ζωή σου με αυτόν τον τρόπο (σου).

Είπα: Πολλές φορές ο τρόπος μου και αυτά που αφήνω να φύγουν απ’ τη ζωή μου είναι γιατί το επιλέγω εγώ. Επομένως το κάνω εσκεμμένα οτιδήποτε κι αν πράττω. [Αλλά, ναι φυσικά και δεν έκανες αυτή τη σκέψη γιατί έτσι αυτό-προσβάλλεσαι, σωστά;]

Βλέποντας την έκφρασή σου μόλις το άκουσες αυτό από μένα, κατάλαβα πως, μάλλον, είχα κάνει σωστή «μαντεψιά».

Μέσα στις σκέψεις μου τριγυρνούσε, επίσης, το εξής: Ποιος είπε ότι χρειάζομαι παραπάνω πράγματα από αυτά που επιλέγω να έχω; Ή παραπάνω ανθρώπους από αυτούς που κρατάω;

Για λίγη ώρα δεν μιλούσαμε.

Τελικά σε ρώτησα: Δηλαδή πιστεύεις ότι σου οφείλω μια συγνώμη;

Η απάντησή σου ήταν ναι.

Ίσως ο τρόπος που σκέφτομαι και ο τρόπος που αντιδράω να είναι αρκετά απότομος και νευρικός στα δικά σου μάτια. Ίσως και «λάθος». Μα είναι κομμάτι του εαυτού μου. Κομμάτι του χαρακτήρα και της προσωπικότητας μου και δεν χρωστάω σε κανέναν συγγνώμες
γι αυτό.

Γι αυτό, λοιπόν, φεύγω από καταστάσεις που φτάνουν να καταπατούν την αξιοπρέπεια μου και να αμφισβητούν την νοημοσύνη μου. Από στάσεις ανθρώπων και γεγονότα που απειλούν τον αυτοσεβασμό και τις αξίες μου.

Πόσες φορές τριγυρνάνε όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου.. Και πιο πολύ για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως αυτή η ζωή είναι δική μου και κάθε μέρα που ξημερώνει έχω την ευκαιρία να τη ζήσω, όπως εγώ νομίζω καλύτερα για μένα. Όχι, για τους πολλούς.

Και τελικά, η μόνη συγνώμη που, ίσως οφείλω, είναι στον εαυτό μου, που καταφέρνω κάθε φορά και ταλαιπωρώ. Άλλωστε, λίγη ηρεμία μου αξίζει μέσα σε αυτή τη χαοτική καθημερινότητα και τα τόσα προβλήματα.

Κάτι τελευταίο, αν τυχόν, κάποιος βρεθεί μπροστά σε αυτό το κείμενο.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό ή «λάθος» στο να σέβεσαι τον εαυτό σου αρκετά, ώστε η μεγαλύτερή «προτεραιότητά» σου να είναι στο να βρίσκεται πρώτος.

Έχω βαρεθεί

Ο χρόνος κυλάει. Ο καιρός αλλάζει. Το φθινόπωρο φέρνει το χειμώνα και με τη σειρά
του αυτός την Άνοιξη και κάπως έτσι έχει φτάσει πάλι το καλοκαιράκι.

Όλα όμορφα και ηλιόλουστα θα σκέφτεσαι. Η εποχή του χρόνου που όλα είναι κεφάτα και έχουν μια δόση αισιοδοξίας παραπάνω.

Κι, όμως, κάποιες φορές δεν είναι μόνο γέλια και χαρές. Βασικά ποτέ δεν είναι μόνο έτσι.

Κι, όμως, έφτασε πάλι καλοκαίρι.
Κι έχω βαρεθεί.

Έχω βαρεθεί να ανέχομαι πράγματα και ανθρώπους που δε γουστάρει η ψυχή μου.

Μα, διάολε, αυτή η αστείρευτη καλοσύνη μου είναι που μια μέρα θα με κάψει.

Κάτι λείπει. Πάντα κάτι λείπει. Μα, ίσως αυτή τη φορά να’ ναι η αφορμή που ψάχνω για να τα διαλύσω όλα..

Κουράστηκα. Και αλήθεια κάθε μέρα προσπαθώ να βρω μέσα μου τα δύναμη για να αλλάξω αυτά που χαλάνε.

Η «πρόοδος», αν μπορεί κανείς να την ονομάσει έτσι, είναι αρκετά μεγάλη, σε σχέση με παλιότερα. Μάλιστα, είναι στιγμές που τα καταφέρνω ολοκληρωτικά. Αλλά, είναι κι άλλες που μένω στα ίδια.
Από φόβο, μη ταράξω τα νερά και μαζί με αυτά χαλάσω και την ηρεμία στη ζωή των άλλων.

Κι η δικιά μου ηρεμία;
Σχεδόν ανύπαρκτη.

Χάνουμε τη ζωή μας σε τόσα «πρέπει», τόσα «ίσως», σε τόσα «σχεδόν»..

Σχεδόν  καλά.
Σχεδόν ευτυχισμένη.
Σχεδόν έτοιμη.
Σχεδόν αποφασισμένη.
Σχεδόν κομμένη η κλωστή ανάμεσα στη λογική και την παράνοια.
Ίσως κρυμμένη μέσα σε ένα μεγάλο χάος.

Μήπως, πρέπει, να κρατηθώ και να προσδεθώ γερά, ώστε να το περάσω; Κι αν είναι έτσι, στα μάτια μου μοιάζει ατελείωτο..

Το μόνο που θέλω είναι να κλείσω τα μάτια μου και για μια μοναχά στιγμούλα να μην ανησυχώ για τίποτα..

Μα..για ένα λεπτό. Τι είναι αυτά που λέω;
Όλα καλά είναι.
Όλα καλά…

Ή, μήπως όχι;

Φέρνει η νύχτα το πρωί
κι ο ήλιος πάει να φανεί
ήμουν μικρός και ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα

Kλείνει τα δίχτυα του το φως
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ’ όνειρο η μέρα μοιάζει.

Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ’ τη ζωή είναι μια μέρα
είν’ ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια

Bλέπω τις μέρες να περνούν
και μες στα μάτια με κοιτούν
σπίθες παλιές που ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα

Kλείνει τα δίχτυα του το φως
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ’ όνειρο η μέρα μοιάζει.

Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ’ τη ζωή είναι μια μέρα
είν’ ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια

[Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. Σχεδόν μαζί.
Σχεδόν οριστικά. Σχεδόν ανέπαφα. Σχεδόν επιφανειακά.
Σχεδόν μηχανικά. Σχεδόν αθώος. Σχεδόν μετανιωμένος.
Σχεδόν αποφασισμένος. Σχεδόν ηλίθιος.
Σ’ αυτή τη λέξη, την πονηρή, ναυάγησε ολόκληρη η ζωή σου!
Τι κρίμα!Κι ήταν, σχεδόν, δυο βήματα η στεριά!]
Αλκυόνη Παπαδάκη