Σκόρπιες σκέψεις..

Είπες:  Θα χάσεις πολλά πράγματα και ανθρώπους απ’ τη ζωή σου με αυτόν τον τρόπο (σου).

Είπα: Πολλές φορές ο τρόπος μου και αυτά που αφήνω να φύγουν απ’ τη ζωή μου είναι γιατί το επιλέγω εγώ. Επομένως το κάνω εσκεμμένα οτιδήποτε κι αν πράττω. [Αλλά, ναι φυσικά και δεν έκανες αυτή τη σκέψη γιατί έτσι αυτό-προσβάλλεσαι, σωστά;]

Βλέποντας την έκφρασή σου μόλις το άκουσες αυτό από μένα, κατάλαβα πως, μάλλον, είχα κάνει σωστή «μαντεψιά».

Μέσα στις σκέψεις μου τριγυρνούσε, επίσης, το εξής: Ποιος είπε ότι χρειάζομαι παραπάνω πράγματα από αυτά που επιλέγω να έχω; Ή παραπάνω ανθρώπους από αυτούς που κρατάω;

Για λίγη ώρα δεν μιλούσαμε.

Τελικά σε ρώτησα: Δηλαδή πιστεύεις ότι σου οφείλω μια συγνώμη;

Η απάντησή σου ήταν ναι.

Ίσως ο τρόπος που σκέφτομαι και ο τρόπος που αντιδράω να είναι αρκετά απότομος και νευρικός στα δικά σου μάτια. Ίσως και «λάθος». Μα είναι κομμάτι του εαυτού μου. Κομμάτι του χαρακτήρα και της προσωπικότητας μου και δεν χρωστάω σε κανέναν συγγνώμες
γι αυτό.

Γι αυτό, λοιπόν, φεύγω από καταστάσεις που φτάνουν να καταπατούν την αξιοπρέπεια μου και να αμφισβητούν την νοημοσύνη μου. Από στάσεις ανθρώπων και γεγονότα που απειλούν τον αυτοσεβασμό και τις αξίες μου.

Πόσες φορές τριγυρνάνε όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου.. Και πιο πολύ για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως αυτή η ζωή είναι δική μου και κάθε μέρα που ξημερώνει έχω την ευκαιρία να τη ζήσω, όπως εγώ νομίζω καλύτερα για μένα. Όχι, για τους πολλούς.

Και τελικά, η μόνη συγνώμη που, ίσως οφείλω, είναι στον εαυτό μου, που καταφέρνω κάθε φορά και ταλαιπωρώ. Άλλωστε, λίγη ηρεμία μου αξίζει μέσα σε αυτή τη χαοτική καθημερινότητα και τα τόσα προβλήματα.

Κάτι τελευταίο, αν τυχόν, κάποιος βρεθεί μπροστά σε αυτό το κείμενο.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό ή «λάθος» στο να σέβεσαι τον εαυτό σου αρκετά, ώστε η μεγαλύτερή «προτεραιότητά» σου να είναι στο να βρίσκεται πρώτος.