Τρίτη 28 Αυγούστου 2018

Για σένα, αγάπη μου.





Μόνο αναρωτιέμαι.. Με σκέφτεσαι έστω στο μισό βαθμό που το κάνω εγώ; ή με αναζητάς καθόλου απ' την στιγμή που απομακρυνθήκαμε; γιατί εγώ όσο κι αν προσπαθώ να βάλω τη σκέψη σου στην άκρη του μυαλού μου δεν τα καταφέρνω. Η μορφή σου έρχεται όλο και περισσότερο στην επιφάνεια σε κάθε προσπάθεια άρνησής μου σε αυτή.

Το μεγάλο ερωτηματικό που τριγυρνά συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου, πάραυτα, είναι: πως αντέχεις;

Πως αντέχεις μετά το σ' αγαπώ, χωρίς δεύτερη σκέψη, να με αφήσεις πίσω; Πως αντέχεις απλά να με προσπεράσεις; Πως αντέχεις να μην μου μιλάς; Πως αντέχεις αυτόν τον πόνο που σιγοκαίει το στέρνο, αγάπη μου;

Μήπως δεν τον νιώθεις αυτόν τον πόνο; Ίσως όχι. Μα έχεις πονέσει τόσο πολύ στη ζωή σου που δεν σου αξίζει να πονάς και γι' αυτό. Επιλέγω, λοιπόν, να πονάω εγώ και για τους δυο μας, εντάξει;
Έχω τουλάχιστον αυτό το προνόμιο.

Μα είναι και κάτι ακόμη που με προβληματίζει.

Αν μου επιτρέπεις, τι να την κάνω όλη αυτή την αγάπη τώρα πια;
Μοιάζω ξαφνιασμένη και μικρή απέναντί της.
Ντρέπομαι λίγο.
Λίγο που δεν ξέρω πως να τη διαχειριστώ.
Λίγο που δεν είναι απλώς ότι έχει απομείνει απόθεμά της.

Είναι που ακόμη και τώρα που δεν είσαι εδώ η καρδιά μου συνεχίζει να ξεχειλίζει αγάπη.
Είναι που κάθε μέρα φτιάχνει με το κιλό κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη... για σένα.
Είναι που δεν ξέρω πως να την σταματήσω.
Είναι που νομίζω πως έχει ξεφύγει απ' τις καθορισμένες λειτουργίες της.
Είναι που ο αποθηκευτικός της χώρος μοιάζει να εξαντλείται τώρα που δεν έχει την άλλη μισή για να την μοιραστεί.
Είναι που δεν ήξερε πως είχε περιοσμένο χρόνο "μεταφοράς αρχείων και συστημάτων", ώστε να βιαστεί να ολοκληρώσει το έργο της.

Μήπως να κολλήσω πάνω της μια άλλη εφεδρική δική μου δημιουργία σε σχήμα καρδιάς που να φέρνει λίγο στην δική σου;

Μόνο για να μπορέσει να συνεχίσει το έργο της...
Να προσέχει, να φυλάει και να φροντίζει δηλαδή το πολύτιμο αυτό απόθεμα αγάπης, ώσπου να επιστρέψεις και να στην παραδώσει άθικτη και ατόφια όπως την άφησες.

Αν εσύ, όμως, δεν επιστρέψεις;

Γι' αυτό σε παρακαλώ, αν τυχόν, γνωρίζεις πως θα την αποδεσμεύσω από αυτή την ακούραστη παραγωγή της, πες μου. Μην διστάσεις. Απλά πες μου.

Για να μην θλίβεται πια.
Να μην κλαίει και να μην σε ψάχνει κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε δευτερόλεπτο που περνά.
Να πάψει να θυμάται και να παρακολουθεί σε επανάληψη τις δικές μας αναμνήσεις.
Να μην αναπολεί τις στιγμές και τον χρόνο που περάσαμε μαζί.
Να μην σε αγαπάει κάθε μέρα και κάθε νύχτα περισσότερο.

Κυρίως, όμως, αν γνωρίζεις τον τρόπο πες το μου για να μάθει να αναπνέει και να ζει μακριά σου.
Ακριβώς, όπως έκανε πριν σε γνωρίσει.

Κι αν δεν έχεις τον τρόπο και δεν γνωρίζεις άλλο δρόμο, τότε γύρνα.
Θα έχω πάντα φυλαγμένη για σένα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αγόρι μου, στολίδι μου...

Όμορφες "συνήθειές" μας που φέρνω στο μυαλό μου  και χαμογελώ ασυναίσθητα είναι αυτές που μαζί σου έμαθα π...