Γράφει η Λίτσα Ριζοπούλου, μέλος της Ακαδημίας των Πολιτών Ωραιοκάστρου
-
Μεγάλο θέμα και δεν μπορώ πριν αρχίσω να μην πάρω βαθιές ανάσες. Εισπνοές-εκπνοές, εισπνοές-εκπνοές. Πάμε. Ας αρχίσω όμως. Από πού αλήθεια ν’ αρχίσω και πώς να τελειώσω;
Έλα ψυχή μου, κατάθεσε τους πόνους σου, τις λύπες σου, τις χαρές σου, τις αγωνίες, τους προβληματισμούς, τους καθημερινούς αγώνες, τις ελπίδες σου, τις απογοητεύσεις σου, τις προσδοκίες, τα θέλω σου (που πάντα τα σταματούσε αυτό το μυαλό που κουβαλάς όλη σου τη ζωή) τα όνειρα, τις ευτυχισμένες στιγμές και σταμάτα να παραπονιέσαι ψυχή μου.
Αγαλλίασε, ηρέμησε και κάνε την κατάθεσή σου, να δούμε χρωστάς ή έχεις να παίρνεις έστω και κάτι ψιλά; Δες πίσω, περπάτησε λίγο στο δρόμο σου όπισθεν, δες καθαρά το αποτέλεσμα. Τί έκανε αυτό το μυαλό, αυτό το σώμα, αυτή η καρδιά για να είσαι καλά ψυχή μου;
Μπορείς να ελπίζεις, να χαίρεσαι, να αγωνίζεσαι, να προσφέρεις, να περνάς, να ονειρεύεσαι.
Έλα, πάψε να γκρινιάζεις κι έλα να κάνουμε κοινό λογαριασμό με το μυαλό, το σώμα, την καρδιά.
Το μυαλό μας λέει ότι πρέπει να έχουμε Πίστη στον άνθρωπο, Αγώνα για το δίκαιο, Δύναμη για τις δυσκολίες, Αγάπη για όλους, Προσφορά σε όλους. Πρέπει, πρέπει ,πρέπει ατέλειωτα πρέπει. Έτσι κάναμε και τί πήραμε ακολουθώντας το; Άλλοτε ικανοποίηση, άλλοτε απογοήτευση, πόνο, ηρεμία, πίκρα, γαλήνη, ταραχή, χαμένα όνειρα.
Αχ αυτά τα πρέπει σου μυαλό μου, κατάφεραν να κάνουν ένα σώμα ταλαιπωρημένο, κουρασμένο, άρρωστο.
Μα εσένα ψυχή μου γεμάτη ηρεμία, γαλήνη, προσμονή για κάτι καλύτερο και μια καρδιά που χωράει όλο τον κόσμο.
Τελικά ψυχή μου μήπως τα πήγε καλά το μυαλό; Για να δούμε, λοιπόν, μαζί τα αποτελέσματα ακολουθώντας το μυαλό:
Έχω μαζί μου την οικογένεια (ευτυχία)
Έχω τη δουλειά μου (ζωή για μένα)
Έχω κουράγιο για προσφορά (γαλήνη ηρεμία )
Δεν έχω υλικά, όμως έχω πολλά αποθέματα αγάπης. Νομίζω πως καλά τα πήγαμε ψυχή μου. Πρέπει να πάψεις να αγωνιάς και να απολαμβάνεις πλέον τα συν, να ζήσεις και μην τα βάζεις με το μυαλό, έλα μου πάψε να γκρινιάζεις και να σου φταίει μια το μυαλό, μια η καρδιά.
Αχ βρε ψυχή μου, όλο παράπονα είσαι, ησύχασε πια. Ηρέμησε. Πόσες φορές θα τα πούμε; Κάτσε κάτω να μιλήσουμε και να τελειώνει αυτή η ιστορία. Λοιπόν, δεν βρεθήκαμε όλοι μαζί εσύ, η καρδιά, το μυαλό, το σώμα και συμφωνήσαμε την πορεία μας στη ζωή;
Εγώ η καημένη καθόμουν σε μιαν άκρη, σας άκουγα περιμένοντας να ακούσω όλους σας και μετά να πω τη γνώμη μου.
Η καρδιά έλεγε: Εγώ μπροστά, εσείς μετά, γιατί έτσι μόνο θα είμαστε καλά.
Όχι! Έλεγε το μυαλό. Εγώ μπροστά, γιατί εγώ τα ξέρω όλα και θα σας οδηγήσω σωστά.
Εμένα να ακολουθήσετε, που θα πάτε χωρίς οδηγό; Εμένα έλεγε το σώμα πρέπει να με προσέχετε και να βαδίζετε με βάση τις αντοχές μου.
Μα εγώ πρέπει να είμαι μπροστά, έλεγες ψυχή μου γιατί έτσι μόνο μπορώ να είμαι ευτυχισμένη.
Και στο τέλος μετά από μέρες και πολλά συμβούλια ψηφίσαμε και μην το ξεχνάς.
Ότι θα σκεφτόμαστε με το μυαλό
Θα γελάμε με τη ψυχή
Θα μιλάμε με το σώμα
Και θα αγαπάμε με την καρδιά
Όχι πες μου κάνω λάθος ή δεν θυμάμαι καλά ψυχή μου;
Δεν μιλάς τώρα….ε;
Κι εγώ είπα δεν θα ακολουθώ τα δικά μου θέλω, αλλά θα είμαι πιστή ακόλουθος των δικών σας πρέπει. Εγώ θα πρέπει να παραπονιέμαι και όχι εσείς. Εγώ αφέθηκα σε σας να με οδηγήσετε. Εσύ τα βάζεις με όλους. Μια σου φταίει το μυαλό, μια η καρδιά, μια το σώμα.
Και ξέρεις πολύ καλά ψυχή μου. Ότι μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, το κορμί μπορεί να πάει όπου το πας.. το μυαλό όμως πάει όπου γουστάρει. Όταν παίρνουμε γεμίζουν τα χέρια μου, όταν όμως δίνουμε γεμίζεις εσύ ψυχή μου…
Ψυχή μου να μπορούσες λίγο να δεις την καρδιά μου, να τη νιώσεις.
Το μυαλό είναι σαν ένα καλό εργαλείο αν το χρησιμοποιήσουμε σωστά θα έχουμε πολλά οφέλη.
Θα κυνηγήσουμε αυτό που ονειρεύεσαι και μπορεί να μη φθάσουμε ποτέ. Απλά πάντα θα θυμόμαστε το ταξίδι και θα ξέρουμε ότι προσπαθήσαμε. Αν δεν το κάνουμε πάντα θα αναρωτιόμαστε.
Και ξέρεις ότι το μεγαλείο σου ψυχή μου είναι να μπορείς να συγχωρείς ενώ πονάμε!!!
Δεν έχω έλεος για τους ηλίθιους που αυτοπροσδιορίζονται διαχειριστές στις ζωές των άλλων. Ακόμη και αν το κάνουν με καλή πρόθεση. Στο τέλος-τέλος δε ζήτησα από κανέναν να σε μπαλώσει ψυχή μου… Έτσι μ’ αρέσεις… τσαλακωμένη, τρύπια… Είσαι δική μου. Εγώ σε κουβαλάω και δεν σκέφτομαι ποτέ να σε βγάλω σε προσφορά… (Αλκυόνη Παπαδάκη). Εγώ πρέπει να παραπονιέμαι, όχι εσείς.
Το σώμα λέει κουράστηκα, σέρνομαι, δεν αντέχω. Εσύ από αυτά που έχουμε περάσει φοβάσαι να δεθείς, φοβάσαι να αισθανθείς. Πικράθηκες λες, απογοητεύτηκες λες. Πρόσφερες καλοσύνη λες και σου ανταπόδωσαν αδικία. Και ποιος σου είπε ψυχή μου ότι δίνουμε καλοσύνη και αγάπη και ζητάμε αντάλλαγμα ή αναγνώριση από τους ανθρώπους; Όχι! Έτσι θα συνεχίσουμε γιατί έτσι συμφωνήσαμε.
Εγώ τί να πω που έχω την ευθύνη όλων μας; Η ευαίσθητη καρδιά πονάει, ραγίζει εσύ πληγώνεσαι, απογοητεύεσαι. Όμως, αναλογίζεσαι την πορεία μας και έχοντας συνείδηση καθαρή κοιμάσαι ήσυχη.
Το μυαλό κουράζεται, δουλεύει, σταματάει κι εγώ θα πρέπει να το κρατάω πάντα έτοιμο.
Το σώμα ταλαιπωρημένο, γερασμένο, άρρωστο πρέπει να το φροντίζω για να μπορεί να συνεχίσει. Κι έχω και σένα να μαλώνεις συνέχεια με το μυαλό, με την καρδιά.
Λες πως αν αγαπάμε πονάμε (μας πονάνε αυτοί που αγαπάμε ) αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.
Πονάει η μοναξιά… πονάει το να χάσεις κάποιον δικό σου… πονάει η απόρριψη… πονάει η ζήλια…
Μην τα μπερδεύεις όλα αυτά με την αγάπη γιατί στην πραγματικότητα η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που μας θεραπεύει τον πόνο και μας κάνει να αισθανόμαστε υπέροχα.
Πρέπει ψυχή μου να έχουμε χιούμορ. Αυτό θα μας βοηθήσει να παραβλέπουμε τους άσχημους, να ανεχθούμε τους δυσάρεστους, να αντιμετωπίσουμε το αναπάντεχο και να χαμογελάμε.
Διαδρομή χωρίς εμπόδια, μάλλον είναι διαδρομή που δεν οδηγεί σε κανένα σημαντικό μέρος. Οι αντιξοότητες ανοίγουν το δρόμο στις ευκαιρίες ψυχή μου. Αν νιώθεις πως πήραμε κατηφόρα να θυμάσαι τα λόγια του N.Kαζαντζάκη: “O ΣΩΣΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΗΦΟΡΟΣ” και να ξέρεις ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς, ψυχή μου, κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Παίρνουμε μαθήματα από το παρελθόν μας, ζούμε το σήμερα κι ελπίζουμε για το αύριο. Η ζωή μας μοιάζει σαν ένα ποτάμι που αλλάζει συνέχεια και ακατάπαυστα. Μερικές φορές οι αλλαγές είναι στο χέρι μας όμως τις περισσότερες δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, παρά μόνο να αποδεχτούμε τα πράγματα όπως έρχονται και να βλέπουμε μπροστά Το ποτάμι ποτέ δεν γυρίζει πίσω. Πάει πάντα μπροστά όπως και η ζωή μας.
Μην αφήνεις την απογοήτευση μιας στιγμής να μας χαλάει τα όνειρα της ζωής μας .Ότι σε πικραίνει ότι βάζει τέλος στα όνειρα μας ας το διώχνουμε μακριά και ας κρατάμε μόνο ότι μας κάνει να χαμογελάμε κι ας αγαπάμε ότι αξίζει να αγαπάμε…
Ξέρουμε πολύ καλά ότι στη ζωή δεν παίρνουμε ποτέ αυτό που αξίζουμε… παίρνουμε μόνο αυτό που διεκδικούμε. Στάσου, λοιπόν, ψηλά και πάμε να διεκδικήσουμε.
Δεν συμφωνήσαμε ότι δεν θα περιμένουμε από κανέναν να μας δώσει δύναμη; Κι ότι τη δύναμή μας την έχουμε μέσα μας; Ότι θα προσέχουμε, θα ελέγχουμε τις σκέψεις μας γιατί βγαίνουν με τα λόγια; Τα λόγια μας θα τα κάνουμε έργα, τα έργα μας θα γίνονται συνήθειες και οι συνήθειες μας ο χαρακτήρας μας και ο χαρακτήρας πεπρωμένο;
Ότι θα κάνουμε και λάθη γιατί ήρθαμε στην ζωή χωρίς οδηγίες; Ότι θα σεβόμαστε και θα αγαπάμε τους ανθρώπους που ενώ βλέπουμε τις πληγές που κουβαλάνε στην ζωή τους, τα μάτια τους αντί για πίκρα βγάζουν αξιοπρέπεια και αυτούς θα έχουμε σαν πρότυπα; Ο πόνος σου ψυχή μου δεν φαίνεται κι όμως εγώ τον βλέπω μου κρύβει το πρόσωπο μου θολώνεις τα μάτια μου….
Και τώρα με ρωτάς: Πώς είμαι; Πως να είμαι ψυχή μου;
Μόνη, απεγνωσμένη, έτοιμη να καταρρεύσω, Άδεια, Απογοητευμένη, Αγχωμένη, Καταθλιμμένη, Μπερδεμένη, Άχρηστη, Έτοιμη να δακρύσω, Προδομένη, Δειλή. Κι όμως νιώθω ότι πρέπει να ρισκάρω γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή θεωρώ ότι είναι να μη ρισκάρεις τίποτε. Όποιος δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε ή δεν είναι τίποτε.
Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο, τη λύπη, αλλά δεν μαθαίνει, δεν νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζει και δεν αγαπά..
ΚΑΙ ΔΕΝ ΨΑΧΝΩ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΑΛΛΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΕΓΑΛΗ…
Για μένα ζωή είναι να πονάς, να αδικιέσαι, να παλεύεις, να πέφτεις, να σηκώνεσαι και να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Δεν περιμένω να μου φερθεί ο κόσμος δίκαια επειδή είμαι καλός άνθρωπος. Οι άνθρωποι είναι πολύ γρήγοροι όταν είναι να σε κρίνουν και πολύ αργοί όταν είναι να σε καταλάβουν. Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, να προσφέρουμε… αυτό έχουμε ψυχή μου και δεν θα ασχολούμαστε ποτέ με μικρόψυχους ανθρώπους που ξέρουν να κρίνουν τους άλλους, λέγοντας μεγάλα λόγια. Θέλω να ζω δίπλα σε πρόσωπα με υπόσταση, που μπορούν να γελάνε με τα λάθη τους, δεν περηφανεύονται για τον θρίαμβο τους, που δεν θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό που θα κλαίνε με τον πόνο μου και θα γελούν με τη χαρά μου…
Και στην τελική ο πιο πλούσιος είναι ο αέρας εκεί πετάμε λεφτά… λόγια… ελπίδες… όνειρα… αγάπες.
Είναι σημαντικό οι απόψεις που θα έχουμε για τη ζωή , να είναι από εμπειρίες και όχι από θεωρίες.
“ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΞΥΠΟΛΗΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΓΚΑΘΙΑ ΚΑΙ ΧΑΛΙΚΙΑ ΚΟΦΤΕΡΑ ….ΤΑ ΞΕΡΩ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ……” Α. ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Δεν έμαθα να λέω ωραία και σοφά λόγια .Έμαθα ν’ ακούω, να βλέπω, να νιώθω τους χτύπους της καρδιάς μου, να βλέπω πάντα τους άλλους στα μάτια. Το ότι δίνεις παίρνεις για μας καρδιά μου δεν ισχύει. Σου το λέω εγώ για να μην ζεις με ψευδαισθήσεις, πως αν δίνουμε αγάπη, στοργή, ικανοποίηση, εμπιστοσύνη κτλ απαραίτητα θα τα εισπράττουμε πίσω. Ο καθένας δίνει ότι έχει, όσο μικρότερη η ψυχή καρδιά μου, τόσο λιγότερα θα δώσει.
Ψυχή μου, μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια για πράγματα που δεν θέλουμε να βλέπουμε, όμως δεν μπορούμε να κλείσουμε την καρδιά μας σε πράγματα που δεν θέλει να νιώθει. Και στο κάτω-κάτω εγώ ο άνθρωπος που σας κουβαλάω ψυχή μου μια ζωή, θέλω να με αφήσετε εσύ, το μυαλό, το σώμα, ελεύθερη να κάνω αυτό που θέλει η καρδιά μου .Οδηγίες χρήσεις έχουν τα πράγματα όχι οι καρδιές και το μυαλό θέλει ελευθερία και δεν μπορούμε να ζούμε ελεύθεροι στη ζωή έχοντας ένα φυλακισμένο μυαλό. Μην ξεχνάς ψυχή μου ότι κάποια στιγμή εμείς θα πεθάνουμε ενώ εσύ θα ζεις… Αλλά μέχρι τον θάνατό μας πρέπει να ΖΗΣΟΥΜΕ. Ξέρουμε όλοι πως ο δρόμος για την ευτυχία δεν είναι ευθύς. Υπάρχουν απότομες στροφές που ονομάζουμε λάθη, υπάρχουν σηματοδότες που ονομάζονται φίλοι, υπάρχουν πλατείες ανάπαυσης που ονομάζουμε Οικογένεια κι όλα λειτουργούν εάν έχουμε αποφασίσει να τον περπατήσουμε έως το τέλος με όπλα την αγάπη, την πίστη, την υπομονή και με οδηγό το ΘΕΟ.
Στη διαδρομή είμαστε όλοι μαζί: Σώμα Καρδιά Ψυχή Μυαλό.
Κάποτε σκεφτόμουν με το μυαλό και το τί θα πει ο κόσμος. Τώρα μ’ ενδιαφέρει τι θέλει η καρδιά μου. Εγώ.
Η ζωή είναι μικρή για να κοιτώ τα πρέπει των άλλων κι όχι τα θέλω της καρδιάς μου και ξέρω ότι όσο περισσότερο κοιτάμε πίσω ψυχή μου, τόσο λιγότερο εμπρός προχωράμε. Δεν ακολουθήσαμε ποτέ και δεν πολεμήσαμε για τα δικά μας θέλω. Ήμασταν πιστοί ακόλουθοι των δικών τους πρέπει. Όμως τί καταφέραμε; Να πικραινόμαστε και να απογοητευόμαστε συνεχώς. Ας αφήσουμε την καρδιά χωρίς να φοβόμαστε να δεθεί και να αισθανθεί. Ας ακολουθήσουμε την καρδιά μας αλλά ας πάρουμε και το μυαλό μαζί μας. Μια φορά υπάρχουμε και δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ ψυχή μου που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλεις τη χαρά.
Και η ζωή μας πάει χαμένη με τις αναβολές κι έτσι θα πεθάνουμε απασχολημένοι. Μήπως είναι καιρός να κλείσουμε κάποιες πόρτες; Όχι λόγω περηφάνιας, εγωισμού ή αλαζονείας αλλά απλώς και μόνο γιατί δεν μας οδήγησαν πουθενά.
Είσαι ανόητη να πιστεύεις πως κάποτε οι άλλοι θα αλλάξουν. Οι άλλοι περνούν καλά στην πλάτη που τους πρόσφερες εσύ.
Κοίτα εσύ ν’ αλλάξεις ψυχή μου ΤΩΡΑ… ΤΩΡΑ… Αν δεν μπορείς να το κάνεις, τουλάχιστον μην παραπονιέσαι και μην τα βάζεις με μας.
Κάθε βράδυ μετρώ τις χαρακιές του κορμιού μου πολλές είναι ακόμα ανοιχτές, νωπές, τρέχουν πόνο, κλάμα, στεναγμούς, θλίψεις, θρυψαλιασμένα όνειρα, εγκατάλειψη, απόγνωση και μια διαλυμένη ζωή που άσκοπα πασχίζω να ξανασυναρμολογήσω… Κάθε πρωί λέω: Ό,τι κι αν είναι θα τελειώσει γρήγορα, ελάτε να μαζευτούμε και να ορμήσουμε πάλι από την αρχή ψυχή μου.
Υπάρχουν ψυχή μου άνθρωποι που αγωνίζονται για μια μέρα και είναι καλοί, υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για ένα χρόνο και είναι καλύτεροι, υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται χρόνια και είναι ακόμη πιο καλοί. Μα υπάρχουν κι αυτοί που αγωνίζονται όλη τους τη ζωή. ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ. ΑΥΤΟΥΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΡΟΤΥΠΟ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΑΜΕ.
Να συγχωρείς μου έλεγες ψυχή μου όλους, να τους συγχωρείς. Σε εμπιστεύτηκα και σε άκουσα. Σίγουρα όμως το παράκανα. Κάτι ξέχασες ή δεν θέλησες να μου το πεις. Η συγνώμη δίνεται σε αυτόν που μας τη ζητάει. Αν τη σκορπάμε έτσι, γίνεται ένα όπλο στα χέρια των άλλων που μας έχουν βάλει στόχο. Τώρα μου λες δεν καταλαβαίνεις…Τί δεν καταλαβαίνεις ψυχή μου; Τα λόγια μου, το γέλιο, το κλάμα μου; Το απλωμένο χέρι μου; το πότε; το ποτέ;
Τον μακρύ δρόμο ή το μακρύ χρόνο; Το αλλού ή το εδώ; Τί δεν καταλαβαίνεις εμένα ή εσένα;
Αυτή είναι η ζωή ψυχή μου.
Να ιδρώνεις, να σκοντάφτεις, να δακρύζεις ώσπου ν’ αγγίξεις για μια στιγμή τη χαρά και μόλις την πιάσεις, να την χάνεις και πάλι από την αρχή…
Σημασία δεν έχει πόσες φορές πληγωθήκαμε, αλλά πόσες φορές σταθήκαμε όρθιοι και είπαμε είμαστε καλά και συνεχίσαμε. Ευτυχία είναι που ξυπνάμε και διαπιστώνουμε πως έχουμε μάτια, βλέπουμε τον ήλιο, πόδια και μπορούμε να κάνουμε βόλτα, να τρέξουμε, χέρια και μπορούμε ν αγγίζουμε, μιλιά και μπορούμε να μιλάμε να λέμε Σ’ ΑΓΑΠΑΩ… Να ξυπνάμε να ονειρευόμαστε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο όλο. Αν ραγίσει το κορμί, εσύ ψυχή μου γυμνή μπορείς να επιβιώσεις; ΟΧΙ, ΝΟΜΙΖΩ θα γίνεις εύκολη λεία. Κανείς δεν θα σε προστατέψει. Δεν είμαι αναμάρτητη είμαι, όμως, άνθρωπος… το ξέρω ψυχή μου, σε τρομάζουν αυτά που νιώθει η καρδιά. Αγάπη, λατρεία, μίσος, φόβο. Μα όσο να μη θέλω, υπάρχουν μέσα μου αυτά τα συναισθήματα κι εξοργίζομαι που με εξουσιάζουν, που μου δένουν τα χέρια, που με τραβούν από τα πόδια. Δεν θα πάψω να ονειρεύομαι ν’ αγωνίζομαι και να προχωράω. Θα νικήσω τους φόβους μας με τα όνειρα.
Σε όσους ζήσουν τη ζωή μου, τότε και μόνο σ’ αυτούς θα δώσω το δικαίωμα να με κρίνουν ή να με πληγώσουν. Δεν θα μας συγχωρέσω ποτέ εάν χάσουμε από το φόβο. Και αυτό που μάθαμε έως τώρα είναι ότι η ζωή συνεχίζεται. Και να μη ξεχνάμε… δε φταίνε αυτοί που μας πληγώνουν, αλλά φταίμε εμείς που τους ανεχόμαστε.
Δεν σε άκουσα; Κάτι ψιθύρισες για κάποια εμμονή για πες μου πάλι..Α! Τώρα κατάλαβα… έχεις δίκιο, ναι το παραδέχομαι, λάθος η εμμονή μου να δίνω, να δίνω, να δίνω. Τίποτε δεν διεκδίκησα ποτέ και κυρίως τον εαυτό μου. Κάποιες φορές θέλω να ουρλιάξω δυνατά να τρέξω προς το άγνωστο. Να κρυφτώ, να χαθώ στο πουθενά, να μη σε νοιάζει τίποτε καρδιά μου. Και ξαφνικά τα θέλω σου καρδιά μου γίνονται πρέπει του μυαλού κι έτσι πρέπει… να σωπάσεις για ακόμη μια φορά.
Και τότε καρδιά μου… καταλαβαίνεις πόση δύναμη κρύβεις και χάνεις το λογαριασμό. Ντροπή καρδιά μου δεν είναι να πονάς και να το δείχνεις στους άλλους, Ντροπή είναι που σε πονάνε κι εσύ φοβάσαι μην τους πληγώσεις. Και καταλήγω να σου πω καρδιά μου πριν κρίνουν τη ζωή μου, το παρελθόν μου, το χαρακτήρα μου, ας περπατήσουν με τα παπούτσια μου το μονοπάτι της ζωής μου, τους φόβους μου, τις αμφιβολίες μου, τον πόνο, το γέλιο μου και εφ’ όσον ζήσουν τη ζωή μου τότε και μόνο θα τους δώσω το δικαίωμα να με κρίνουν…
Η αγάπη καρδιά μου δεν αγοράζεται, δεν χαρίζεται, δεν ζητιέται … χτίζεται ή κερδίζεται με τον καιρό.
Πρέπει να νιώθουμε, να πονάμε, να χανόμαστε, να πεθαίνουμε, να αναστηνόμαστε, να ταξιδεύουμε, να ονειρευόμαστε, να ερωτευόμαστε…
Λοιπόν δεν ακούω κανέναν. Μαζευτείτε να ανακοινώσω την απόφαση μου την οποία βέβαια θα ασπαστείτε και θα εφαρμόσετε…
Λέμε ΟΧΙ στο θυμό, στη ζήλεια, στην απληστία, στη δυσαρέσκεια, στην ηττοπάθεια, στον εγωισμό.
Λέμε ΝΑΙ στη χαρά, τη γαλήνη, την αγάπη, την ελπίδα, την ταπεινοφροσύνη, την ευγένεια και την αλήθεια και δίνουμε εντολή στην καρδιά να μας οδηγήσει ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ.
«Καιρός πια καρδιά μου να ανοιχτείς, με τα δικά σου άρμενα. Κι αν έχεις χάσει όλα τα πρωινά της ζωής σου, όλες τις ανατολές, δεν είσαι και προς θάνατον! Έχει και κάτι απογεύματα η ζωή κάτι δειλινά!!! Να σου λιγώνεται η ψυχή» Α.ΠΑΠΑΔΑΚΗ
«Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΟΥΒΑΡΙ ΚΑΜΠΙΕΣ –ΦΥΣΗΞΕ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ» Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
Συμφωνήσαμε ΟΛΟΙ. Πέσανε και οι υπογραφές.
Ας απολαύσουμε την υπόλοιπη διαδρομή, με οδηγό την καρδιά, όση και να είναι. Άντε ψυχή μου μην χαζεύεις τα όμορφα πράγματα στην ζωή κρατούν όσο και η βροχή ανάμεσα στα δάχτυλα μας. Το θέμα είναι να μη ξεχαστούμε και δεν απλώσουμε την κατάλληλη στιγμή την χούφτα μας.
