Πες με αγάπη, όπως και να λέγομαι

Χθες όπως έμπαινα στο δωμάτιο μου σε σκέφτηκα.
Κοίταξα προς το κρεβάτι μου και είδα τόσες πολλές εικόνες από σένα.

Εσένα ξαπλωμένο, καθιστό.
Πότε χαμογελαστό και πότε λυπημένο.
Πότε χαλαρό και πότε κουρασμένο.
Άλλοτε ντυμένο κι άλλοτε γυμνό.
Γυρισμένο προς το μέρος μου, ή και όχι.

Όταν συνειδητοποίησα  πόσες είναι οι στιγμές  που έχεις υπάρξει μέσα σε αυτό το δωμάτιο, ένιωσα μεγάλη ζεστασιά και συγκίνηση.
Εσύ, ο άνθρωπός μου, σε έναν τόσο δικό μου, προσωπικό χώρο.

Εσύ στα σεντόνια μου. Εσύ στα μαξιλάρια μου.
Εσύ στο γραφείο μου, στον υπολογιστή μου.
Εσύ, λίγο ή πολύ σε όλα.

Κι έπειτα, υπάρχουν όλες εκείνες οι φορές που ξαπλώνουμε μαζί στο κρεβάτι χωρίς να μας νοιάζει τίποτα. Γιατί είμαστε εσύ κι εγώ.
Κι ο υπόλοιπος κόσμος στο αθόρυβο.

Κουλουριασμένοι αγκαλιά.
Είτε εγώ ξαπλωμένη πάνω στο στέρνο σου
είτε εσύ κρυμμένος στο λαιμό μου.
Να μιλάμε για ώρες ατελείωτες. Για εμάς, για φίλους, για μουσική, για τέχνη, για όμορφες και άσχημες αναμνήσεις.
Να γελάμε. Ή και να κλαίμε.
Να ανταλλάζουμε απόψεις. Να συμφωνούμε και να διαφωνούμε.
Αλλά, πάνω απ’ όλα να μοιραζόμαστε.

Να φιλιόμαστε. Τρυφερά ή και αχόρταγα. Πολύ ή λίγο.
Να κάνουμε έρωτα. Πολλές φορές. Μέρα και νύχτα.
Να σε προσέχω και να με προσέχεις.
Να ερωτευόμαστε. Κάθε μέρα απ’ την αρχή.
Να αγαπιόμαστε. Κάθε φορά όλο και περισσότερο.

Να είσαι και να γίνεσαι ξανά και ξανά ο άνθρωπός μου.
Να ελπίζω και να λαχταρώ πως είμαι κι εγώ ο δικός σου.

Να τρέμω κάθε φορά που σε αντικρίζω.
Να χτυπά η καρδιά μου πιο γρήγορα.
Να κοιτάζω μόνο τα μάτια σου και να ξέρω.
Να χαμογελώ πιο πλατιά μόνο επειδή βρίσκεσαι κοντά μου.

Και να ανατριχιάζω κάθε φορά που με αγγίζεις
και να λιώνω κάθε φορά που με κλείνεις στην αγκαλιά σου.
Να με ζεσταίνεις όταν κρυώνω και να με καθησυχάζεις όταν φοβάμαι.

Να είσαι εσύ, κι εγώ να είμαι εγώ.

Να θέλεις να είσαι εδώ, ώστε όλα όσα ζεις να ‘ ναι δικά σου.
Να ‘μαι πληγή απ’ την πληγή και χαρά απ’ την χαρά σου.
Να είσαι εδώ να με κοιτάς κι εγώ να σε χαζεύω.
Να με ξυπνάς κι εγώ να σε κοιμίζω.

Να είσαι εδώ να σου γκρινιάζω
κι εσύ να μην παραδέχεσαι ποτέ, πως όντως το κάνω.
Να με «ανεβάζεις» κάθε φορά που πέφτω
και να γίνομαι το στήριγμά σου όποτε λυγίζεις.

Να είμαστε μαζί για να παίρνουν χρώμα οι λέξεις
και μορφή τα όνειρά μας. Να διασχίζουμε μαζί τις ευθείες,
αλλά και να βαδίζουμε υπομονετικά όσες ανηφόρες βρεθούν
μπροστά μας.

Όπως το χώμα πίνει τη βροχή

Κοίτα με

Να γράφω τ’ όνομά μου απ’ την αρχή

Κοίτα με

Κοίτα με ν’ αφήνομαι

Χείμαρρος να χύνομαι

Να πέφτω, να σηκώνομαι γελώντας

Κοίτα με να ορθώνομαι, να μεταμορφώνομαι

Τον κόσμο να μαθαίνω ψηλαφώντας.

Κοίτα με να φλέγομαι

Και πες με αγάπη –

όπως και να λέγομαι

Κοίτα με να φλέγομαι

Αγάπη πες με –

όπως και να λέγομαι.

Λες κι ανασαίνω πρώτη μου φορά

Κοίτα με

Μέσα απ’ τα μάτια μου κυλούν νερά

Κοίτα με

Κοίτα με να στέκομαι

Κοίτα με να μπλέκομαι

Στα δίχτυα τ’ αναπάντεχα του κόσμου

Άνεμος να γίνομαι, αίνιγμα να λύνομαι

Κι εσύ να είσαι ο μόνος συνεργός μου.

Κοίτα με να φλέγομαι

Και πες με αγάπη – όπως και να λέγομαι

Κοίτα με να φλέγομαι

Αγάπη πες με – όπως και να λέγομαι

Εσύ και οι λέξεις μου

"Δε μπορώ να ενώσω όλα τα σπασμένα κομμάτια σου.

Μα μπορώ να αγαπήσω, όλα αυτά που εσύ δεν αγαπάς στον εαυτό σου,

Και να τον αγαπήσεις μέσα από τα δικά μου μάτια.

Δε μπορώ να σου δώσω πίσω όση αγάπη σου πήραν.

Αλλά να σου χαρίσω περισσότερη από την δική μου.

Και έτσι, περπατάμε μαζί." - https://ashy-blog.tumblr.com/

  

Σάββατο!
Έξι οι μέρες που έχω να δω τα μάτια σου. 
Και μετράω τις ώρες και τα δευτερόλεπτα που μένουν μέχρι να τα αντικρίσω ξανά.
Υπό άλλες συνθήκες, το διάστημα αυτό δεν θα μου φαινόταν μεγάλο, αν δεν ήμουν μαζί σου.
Υπό άλλους όρους, θα το περνούσα μόνη μου και ως συνήθως από μακρυά.
Τώρα, όμως είναι διαφορετικά.
Είμαστε κι οι δύο σε αυτό το "μαζί" και νοιώθω
πως όλες μου οι αισθήσεις λειτουργούν σε διπλούς ρυθμούς. 
Κι είμαστε τόσο, αναπιτήδευτα, καλά μαζί που δεν μπορώ να φανταστώ το χώρια. 

Πιάνω τον εαυτό μου, αρκετές φορές, να αναρωτιέται
πως δεν το είχαμε δει νωρίτερα αυτό που μας συμβαίνει.
Νομίζω, όμως, ότι, αν είχα βρει την απάντηση, τότε δεν θα είχα εσένα και τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί εντελώς διαφορετικά. 

Απλά να...
Τα πράγματα, πια, μοιάζουν να έχουν κάποιο νόημα και να κρατάνε μέσα τους όμορφες σημασίες.
Σίγουρα, όλα είναι πιο φωτεινά και η ελπίδα λίγο πιο ζωντανή.
Κι ας είναι ο κόσμος γύρω μας παντού συντρίμμια. 
Κι ας μην ξέρουμε, πολλές φορές, τι θα μας φέρει το επόμενο πρωί. 

Γιατί είναι τόσο ελπιδοφόρο και λυτρωτικό, το ότι μέσα σε όλη την φασαρία και την τρέλα
που επικρατεί, έχουμε ο ένας τον άλλον.  
Το ότι υπάρχει εδώ ένα χέρι να κρατάει το δικό μου κι ένας ώμος που μπορώ να γείρω για να ξαποστάσω.
Το ότι, κι εγώ με τη σειρά μου, έχω την πολυτέλεια να αγαπώ και να χαρίζω απλόχερα ένα σωρό όμορφα συναισθήματα.
Σε έναν άνθρωπο, που με νοιώθει και με καταλαβαίνει πραγματικά.
Μα, ιδιαίτερα, σε έναν άνθρωπο που του αξίζουν και με το παραπάνω, όλα αυτά τα "γεμάτα" συναισθήματα που ζει.
Κι ας μην το βλέπει ο ίδιος, τις περισσότερες φορές.
Κι ας χρειάζεται να του το θυμίζω κάθε φορά.
Κι ας είναι να το κάνω για ώρες ολόκληρες και για όσες φορές ακόμα το έχει ανάγκη. 
Μέχρι να αποτυπωθεί στη μνήμη του, πως αξίζει όλα αυτά που νομίζει πως δεν. 

Κι είμαι πολύ πολύ τυχερή, που ζω αυτή την ξεχωριστή σχέση μαζί του. 
Κι είμαι ευγνώμων, που έχω την ευκαιρία να αφεθώ σε αυτόν τον άνθρωπο.
Γιατί δεν θα ήθελα να είναι κανείς άλλος στη θέση του. 
Γιατί, μόνο αυτός έκανε ένα βήμα παραπέρα για να με φτάσει, όταν το έκανα κι εγώ.
Γιατί μόνο αυτός είχε το θάρρος να με πλησιάσει, τόσο, ώστε να με δει όπως ακριβώς είμαι
και να μείνει. 
Γιατί μόνο αυτός προσπαθεί καθημερινά γι' αυτό που έχουμε, όσο προσπαθώ κι εγώ. 
Γιατί μόνο αυτός μου δείχνει, πως γίνεται να υπάρχεις μαζί με έναν άλλον άνθρωπο, χωρίς αυτό να αποτελεί "βάρος".
Γιατί μόνο αυτός πήρε το ρίσκο να χαθεί στα βήματά μου, όπως κι εγώ στα δικά του.

Γιατί μόνο μαζί του μπορώ και νοιώθω τη φλόγα να καίει μέσα μου και να τον λαχταράει κάθε μέρα και περισσότερο.
Γιατί μόνο μαζί του μαθαίνω, πρώτη φορά, τι θα πει ερωτεύομαι.
Γιατί μόνο μαζί του θέλω όλες τις πρώτες φορές.

Γιατί είναι ο μοναδικός, στον οποίο, θέλω να χαρίσω τις λέξεις μου. 
Τα κείμενά μου και όλες τις σκέψεις μου. 
Γιατί, είναι αυτός που θέλω να αφήσω, αληθινά, να μπει στο μυαλό μου και να με γνωρίζει κάθε στιγμή, ακόμη καλύτερα απ' ότι με ήξερε την ακριβώς προηγούμενη.
Γιατί θέλω από δική μου, προσωπική και ολοκάθαρη επιλογή
να τον αφήνω να γίνεται ο άνθρωπος μου.

Γιατί, πια, αυτός ο άνθρωπος-σκιά της φαντασίας μου έχει μορφή. 
Κι είναι η δική του.

"Να κρυφτώ μες στη σκιά σου, να χαθώ στα βήματά σου, να χαθώ όπως δε μ' έχασες ποτέ σου να χαθώ.. Να κρυφτώ μες στη σκιά σου για ν' αγγίξω την καρδιά σου να κρυφτώ στους εφιάλτες σου σαν ίσκιος να κρυφτώ.."

"Τώρα που το άρωμά σου
μυρίζει σταθερά στη ζωή μου
αλλά κεντρίζει ακόμα το μυαλό μου
Τώρα που η αγκαλιά
που τότε δοκιμάζαμε
μοιάζει να είναι
το μοναδικό μας καταφύγιο -

Τώρα που αναρωτιέσαι
που ανήκεις και γιατί
δεν βρέθηκες νωρίτερα εδώ...
Τώρα που δεν βρίσκω ούτε εγώ
την θέση μου δίπλα στους άλλους
Τώρα που νιώθεις πιο μόνος από ποτέ
Τώρα που αισθάνεσαι χαμένος 
αλλά εγώ βρίσκομαι
ακόμα δίπλα σου -

Τώρα που φοβάσαι περισσότερο
αλλά μαζί μου πιο λίγο
Τώρα που αμφιβάλλεις για όλα
εκτός από εμάς τους δύο μαζί 
Τώρα που είναι ήδη πολύ αργά
για να γυρίσεις πίσω 
σε κάτι που δεν βρίσκεται
πλέον εκεί
Τώρα που το να προχωρήσεις 
είναι μονόδρομος -

Ψάξε τα βήματά σου
στον κόσμο που ξεκλειδώσαμε
Κι όλα αυτά που ήρθαν
ασυγχρόνιστα στις ζωές μας
κάν' τα να μοιάζουν 
με την πιο καλά
συντονισμένη ορχήστρα
Βρες εσύ τον σκοπό της
κι εγώ θα σου φέρνω την μελωδία
Βρες εσύ τον ρυθμό της 
κι εγώ θα σου αλλάζω τις αναπνοές 
Τώρα που το σώμα σου αντιδρά
άσε με να το κάνω
να νιώσει καλύτερα
Άσε με να θεραπεύσω
τις πληγές σου
Να σε προστατεύσω
από καινούργιες
Να μην έρθουν ποτέ ξανά -

Τώρα που δεν αντέχεις άλλο
να αποφεύγεις την αλήθεια σου
Τώρα, κοίτα στα μάτια
τον καθρέφτη σου -

Κάνε μας από σύμπτωση
αναπόφευκτο γεγονός

Τώρα που σ' αγαπάω τόσο...
Τώρα...
Απλώς άνοιξε την πόρτα σου...
Μόνο σε σένα έχω τυφλή εμπιστοσύνη
Μόνο μ' εσένα νιώθω έτσι"

- Ρενέ Στυλιάρα

Πήγαινε με όπου θες...

"είσαι το μοναδικό άτομο που όταν με σφίγγει έντονα

στην αγκαλιά του με κάνει να ανασαίνω καλύτερα"

Κι αυτό το γλυκό καρδιοχτύπι της ανυπομονησίας, λίγο πριν σε δω.
Κάθε φορά.

Κι αυτή η μοναδική αίσθηση κάθε φιλιού.
Ειδικά, εκείνων που τα χείλη μας αιωρούνται για μερικές στιγμές,
ανάμεσα στο μαζί και το χώρια. 
Σε αυτά τα αργά, μικρά φιλιά που κρατούν μέσα τους
όλο το νόημα των συναισθημάτων μας.


Σε εκείνα που υποδειλώνουν τη λαχτάρα και τη φωτιά
που καίνε μέσα μας
και τρεμοπαίζουν σε κάθε ανάσα μας.

Στην ανάγκη να σου κρατώ το χέρι σφιχτά.
Κι εσύ να μ' αγκαλιάζεις πιο πολύ, αν αυτό είναι δυνατόν,
χωρίς να μ' αφήνεις από κοντά σου.
Σε αυτήν, ακριβώς, την ανάγκη που γυρεύουμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου.

Στις στιγμές που οι κινήσεις και τα σώματά μας
περιγράφουν την ιστορία του ομορφότερου "διαλόγου".
Στις στιγμές που οι λέξεις δεν είναι απαραίτητες γιατί
τα μάτια και οι καρδιές μας γνωρίζουν καλύτερα.

Τις στιγμές, τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα που μ' αγαπάς και σ' αγαπώ.
Όλες τις μοναδικές ώρες που γνωριζόμαστε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο...

Που μαθαίνουμε μαζί να ερωτευόμαστε ξανά και ξανά.
Και λίγο περισσότερο κάθε φορά.

Τις ώρες που τα σώματά μας βρίσκουν μια θέση το ένα πάνω στο άλλο
και μπλέκονται σε ένα δικό τους παραμύθι.
Τις ώρες που τα χέρια σου χαράζουν κάθε δρόμο του κορμιού μου.
Που τα δάχτυλά σου παίρνουν μακρυά κάθε σημάδι των ανασφαλειών
που κατοικούν μέσα μου,
αλλά έχουν μορφή πάνω στο δέρμα μου.

Που μοιάζει μαγικό το πως καταφέρνεις και ανθίζεις στην ψυχή μου
όλα τα χρώματα και τις μελωδίες της Άνοιξης.
Της δικής μου, προσωπικής Άνοιξης.

Σαν μωρό που μαθαίνει απ' την αρχή να κάνει τα πρώτα του βήματα.
Σαν μικρό παιδί που μαθαίνει τη χαρά, την ξεγνοιασιά
και χορεύει κάτω απ' τον ήλιο γελώντας δυνατά.

Σ’ ένα κόσμο δικό μου

σκαλωμένος και μόνος

σαν το στρείδι κλεισμένος

με ξεχνούσε κι ο χρόνος.

Κουρασμένες παρέες – βιαστικές καληνύχτες

αγκαλιές φευγαλέες – πήγαινε έλα κομήτες.

Μα το πρώτο σου βλέμμα

ένας γυάλινος θόλος

με τυλίγει σα δέρμα

και συντρίβομαι όλος.

Δυο που έγιναν ένα – αδιαίρετο σώμα

ίδια σάρκα και αίμα – ίδια ανάσα στο στόμα.

Πήγαινε με όπου θες

μακριά απ’ το σκοτάδι

άναψε μου φωτιές κάνε στάχτη τον Άδη.

Πήγαινε με όπου θες

σα χαμένο υπνοβάτη

ξέγραψε μου το χθες

μάθε μου την αγάπη.

Δε σου λέω παραμύθια

κάποια μέρα τυχαία

θα σου κάψει τα στήθια

μια στιγμούλα μοιραία.

Μια στιγμή που θα διώξει – τη μεγάλη σου θλίψη

κι η καρδιά σου θα νιώσει – όσα της έχουν λείψει.

Φωτογραφία: https://66.media.tumblr.com/0e865ccaf1b9d62027894df68e3ecfcb/tumblr_pvqou0CL1B1uzltavo1_1280.jpg

Λεζάντα φωτογραφίας: https://gatakiiii.tumblr.com/post/187837646686/sunais-thuma-%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%AC%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD

Υστερόγραφο

Έχεις φύγει κι εσύ μαμά κι από κει που ήμουν έτσι κι αλλιώς μελαγχολική και "μ' άρεσε" η μοναξιά μου -νόμιζα τότε- τώρα δεν αντέχεται πολλές φορές. Μόνο με μια αγκαλιά σου ή δυο κουβέντες κι ένα χάδι ένιωθα αμέσως πως τίποτα δεν μπορεί να με "νικήσει" και να με ρίξει. Τώρα δεν έχω ούτε αυτό. Κι αλήθεια μερικές φορές νιώθω τόσο παγωμένη και "σπασμένη" ενώ άλλες θέλω να φωνάξω δυνατά και να ταρακουνηθώ για να θυμηθώ πως ζω και πως τα κομμάτια μου μπορεί να είναι πολλά και μικρά αλλά είναι αυτά που με κάνουν δυνατή και όχι το αντίθετο.

Νομίζω πως τα όρια μου στο ο,τιδήποτε διάγραφτηκαν την ώρα που σ'έχασα κι από τότε απλώς ψάχνω να δημιουργήσω καινούρια ή έστω να θυμηθώ κάποια από τα παλιότερα.

Χωρίς ιδιαίτερη τύχη.

Κι αυτό που μου λείπει πλέον, ή και από πάντα, μα ειδικά τώρα, νομίζω πως το ψάχνω σε λάθος μέρος ή σε λάθος άνθρωπο. Κι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αποτελέσει το λάθος μέρος;

Ειλικρινά δεν ξέρω. Ποτέ ως τώρα στη ζωή μου δεν κάθισα κάπου και από επιλογή τους με άφησαν να ξεκουραστώ για μια στιγμούλα δίπλα τους.

Και όχι μαμά. Δεν μιλώ για τους φίλους γιατί γι' αυτούς είμαι ευγνώμον και υπερ-τυχερή.

Ίσως βιάζομαι να τα ζήσω όλα μαζί, μαμά. Μα αλήθεια θέλω τόσο πολύ να αισθανθώ ασφάλεια και ζεστασιά μια φορά αληθινά. Βαρέθηκα το ψεύτικο και το περαστικό. Δεν μου ταιριάζει. Δεν το θέλω. Κι ας πιστεύω κάπου μέσα μου πως δεν θα το βρω γιατί δεν πιστεύω πραγματικά ότι είμαι αρκετή ή πως κάποιος μπορεί να με δεχτεί όπως είμαι.

Πάντα ψάχνω να βρω ομορφιά μέσα στην μαυρίλα. Το ίδιο και με τους ανθρώπους. Πάντα ψάχνω να βρω το καλό σε αυτούς, ακόμα κι αν εκείνοι δείχνουν επανηλλημένα το σκληρό τους πρόσωπο.

Κι απογοητεύομαι. Πολύ και όχι τόσο γρήγορα για να προλάβω να "προστατευθώ".

Σε ποιον να μιλήσω, λοιπόν, γι' αυτά, μαμά;
Και τι να πω; Και ποιος να καταλάβει;

Γι' αυτο κι εγώ τα γράφω σ' ένα κομμάτι χαρτί σε μερικές γραμμές με την ψευδαίσθηση, ότι με κάποιον ανεξήγητο τρόπο εσύ τ' ακούς και θα έρθει πάλι μια μέρα που θα μπορέσουμε να κάνουμε έναν διάλογο μεταξύ μας.



Υ.Γ.

Μια πολύ καλή μου φίλη είχε πει το εξής κάποια στιγμή:
Νιώθω πως είμαι σε μια γυάλινη μπάλα και αισθάνομαι μόνη μου ανάμεσα σε τόσο πολύ κόσμο, κι ακόμα κι εκεί τα πάντα γύρω είναι χιονισμένα και κρύα και δεν έχω μια αγκαλιά για να ζεσταθώ μέσα της.

[Και ίσως ελπίζω και λίγο ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος εκεί έξω, κοντά ή μακρυά που μπορεί να με νιώσει.  Αν, ήδη τον γνωρίζω τότε ελπίζω να κοιτάξει κάπου μέσα του και να καταλαβει ότι με έναν περίεργο τρόπο "μοιάζουμε" και κάνουμε καλύτερους ο έναν τον άλλον. Αν όχι, ελπίζω να τον συναντήσω σύντομα.]