 |
Χθες όπως έμπαινα στο δωμάτιο μου σε σκέφτηκα.
Κοίταξα προς το κρεβάτι μου και είδα τόσες πολλές εικόνες από σένα.
Εσένα ξαπλωμένο, καθιστό.
Πότε χαμογελαστό και πότε λυπημένο.
Πότε χαλαρό και πότε κουρασμένο.
Άλλοτε ντυμένο κι άλλοτε γυμνό.
Γυρισμένο προς το μέρος μου, ή και όχι.
Όταν συνειδητοποίησα πόσες είναι οι στιγμές που έχεις υπάρξει μέσα σε αυτό το δωμάτιο, ένιωσα μεγάλη ζεστασιά και συγκίνηση.
Εσύ, ο άνθρωπός μου, σε έναν τόσο δικό μου, προσωπικό χώρο.
Εσύ στα σεντόνια μου. Εσύ στα μαξιλάρια μου.
Εσύ στο γραφείο μου, στον υπολογιστή μου.
Εσύ, λίγο ή πολύ σε όλα.
Κι έπειτα, υπάρχουν όλες εκείνες οι φορές που ξαπλώνουμε μαζί στο κρεβάτι χωρίς να μας νοιάζει τίποτα. Γιατί είμαστε εσύ κι εγώ.
Κι ο υπόλοιπος κόσμος στο αθόρυβο.
Κουλουριασμένοι αγκαλιά.
Είτε εγώ ξαπλωμένη πάνω στο στέρνο σου
είτε εσύ κρυμμένος στο λαιμό μου.
Να μιλάμε για ώρες ατελείωτες. Για εμάς, για φίλους, για μουσική, για τέχνη, για όμορφες και άσχημες αναμνήσεις.
Να γελάμε. Ή και να κλαίμε.
Να ανταλλάζουμε απόψεις. Να συμφωνούμε και να διαφωνούμε.
Αλλά, πάνω απ’ όλα να μοιραζόμαστε.
Να φιλιόμαστε. Τρυφερά ή και αχόρταγα. Πολύ ή λίγο.
Να κάνουμε έρωτα. Πολλές φορές. Μέρα και νύχτα.
Να σε προσέχω και να με προσέχεις.
Να ερωτευόμαστε. Κάθε μέρα απ’ την αρχή.
Να αγαπιόμαστε. Κάθε φορά όλο και περισσότερο.
Να είσαι και να γίνεσαι ξανά και ξανά ο άνθρωπός μου.
Να ελπίζω και να λαχταρώ πως είμαι κι εγώ ο δικός σου.
Να τρέμω κάθε φορά που σε αντικρίζω.
Να χτυπά η καρδιά μου πιο γρήγορα.
Να κοιτάζω μόνο τα μάτια σου και να ξέρω.
Να χαμογελώ πιο πλατιά μόνο επειδή βρίσκεσαι κοντά μου.
Και να ανατριχιάζω κάθε φορά που με αγγίζεις
και να λιώνω κάθε φορά που με κλείνεις στην αγκαλιά σου.
Να με ζεσταίνεις όταν κρυώνω και να με καθησυχάζεις όταν φοβάμαι.
Να είσαι εσύ, κι εγώ να είμαι εγώ.
Να θέλεις να είσαι εδώ, ώστε όλα όσα ζεις να ‘ ναι δικά σου.
Να ‘μαι πληγή απ’ την πληγή και χαρά απ’ την χαρά σου.
Να είσαι εδώ να με κοιτάς κι εγώ να σε χαζεύω.
Να με ξυπνάς κι εγώ να σε κοιμίζω.
Να είσαι εδώ να σου γκρινιάζω
κι εσύ να μην παραδέχεσαι ποτέ, πως όντως το κάνω.
Να με «ανεβάζεις» κάθε φορά που πέφτω
και να γίνομαι το στήριγμά σου όποτε λυγίζεις.
Να είμαστε μαζί για να παίρνουν χρώμα οι λέξεις
και μορφή τα όνειρά μας. Να διασχίζουμε μαζί τις ευθείες,
αλλά και να βαδίζουμε υπομονετικά όσες ανηφόρες βρεθούν
μπροστά μας.
Όπως το χώμα πίνει τη βροχή
Κοίτα με
Να γράφω τ’ όνομά μου απ’ την αρχή
Κοίτα με
Κοίτα με ν’ αφήνομαι
Χείμαρρος να χύνομαι
Να πέφτω, να σηκώνομαι γελώντας
Κοίτα με να ορθώνομαι, να μεταμορφώνομαι
Τον κόσμο να μαθαίνω ψηλαφώντας.
Κοίτα με να φλέγομαι
Και πες με αγάπη –
όπως και να λέγομαι
Κοίτα με να φλέγομαι
Αγάπη πες με –
όπως και να λέγομαι.
Λες κι ανασαίνω πρώτη μου φορά
Κοίτα με
Μέσα απ’ τα μάτια μου κυλούν νερά
Κοίτα με
Κοίτα με να στέκομαι
Κοίτα με να μπλέκομαι
Στα δίχτυα τ’ αναπάντεχα του κόσμου
Άνεμος να γίνομαι, αίνιγμα να λύνομαι
Κι εσύ να είσαι ο μόνος συνεργός μου.
Κοίτα με να φλέγομαι
Και πες με αγάπη – όπως και να λέγομαι
Κοίτα με να φλέγομαι
Αγάπη πες με – όπως και να λέγομαι
