Ξέρεις τι; Μερικές φορές φοβάμαι.. Ναι. Είναι πολλά αυτά που φοβάμαι. Μα ώρες ώρες αυτό που φοβάμαι πολύ είναι, ότι κάποια στιγμή θα έρθεις εκεί που δεν το περιμένω και δεν θα είσαι τίποτα από αυτά που έχω φανταστεί ή έχω σκεφτεί. Όχι, όχι. Πριν με παρεξηγήσεις άκου με. Φυσικά θα σε δεχτώ. Ακριβώς όπως είσαι. Γι’ αυτό είμαι σίγουρη και να μην έχεις ούτε εσύ αμφιβολία. Το μόνο που με φοβίζει είναι ότι θα τρομάξω τόσο να αφεθώ και να νιώσω για μια φορά ελεύθερη και χαρούμενη, που πραγματικά δεν ξέρω αν θα καταφέρω να βγάλω απ’ το μυαλό μου όλες αυτές τις σκέψεις που με κρατούν πίσω.. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πείσω κάποια στιγμή τον εαυτό μου ότι είμαι αρκετή για κάποιον άλλον άνθρωπο.. Κι αν όχι αρκετή, τότε θα το θέσω αλλιώς. Δεν ξέρω αν μπορέσω να «χωνέψω» το γεγονός ότι είμαι το κύριο πρόσωπο της ζωής σου από επιλογή δική σου, ξεκάθαρη.

Μην με παρεξηγείς μάτια μου.. Έμενα μόνο φοβάμαι. Τόσα χρόνια έμαθα να κατακρίνω και να κατηγορώ έμενα για το οτιδήποτε. Ίσως να αναρωτηθείς γιατί ή να σου φανεί περίεργο, αλλά ήταν αυτό που μου φαινόταν σωστό να κάνω από ανέκαθεν. Βέβαια, κανείς δεν έκανε λόγο για το αντίθετο. Οπότε συνήθισα.. Αλήθεια, είναι στιγμές που λέω τα έχω καταφέρει κι έχω ξεπεράσει αυτό το φόβο, αλλά τελικά πάντα κάτι γίνεται και κάτι μένει πίσω και έρχεται πάλι στην επιφάνεια. Δίχως να μου αφήνει περιθώρια για άλλη επιλογή.
Ξέρεις και κάτι ακόμα; Έλα. Ναι, έλα. Σε περιμένω. Μα μόνο ένα πράγμα σου ζητώ. Χρόνο. Χρόνο για να με αντέξεις. Μπορείς;; Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει κάνει αυτή την μικρή προσπάθεια. Αυτή τη μικρή παραχώρηση για μένα.. Γιατί σε προειδοποιώ. Δεν είμαι ούτε ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά ούτε και ένας μεγάλος, κρύος πάγος που δεν λιώνει με τίποτα. Μα είμαι άνθρωπος κι εγώ και νιώθω πράγματα, ίσως κάποιες φορές πολύ βαθιά και γι’ αυτό πληγώνομαι. Γι’ αυτό, λοιπόν, σε προειδοποιώ. Δεν θα ναι καθόλου εύκολο μαζί μου. Αν προσπαθήσεις να με χειριστείς δεν θα τα καταφέρεις. Θα καταστρέψω πρώτα εμένα και μετά θα φτάσω σε σένα.. Γι’ αυτό σου λέω πρόσεχε. Σίγουρα δεν θα με πλησιάσεις εύκολα. Έμενα όμως. Όχι αυτό που αρχικά θα μου μοιάζει.

Έμενα. Αυτό που είμαι δύσκολα θα σε αφήσω να το δεις. Θα σε σπρώξω μακριά, θα σου φωνάξω, θα σε φέρω στα όριά σου.. Θα υπάρξουν στιγμές που δεν θα θες ούτε να μου μιλήσεις, μπορεί να μην θες να βρίσκεσαι καν κοντά μου, μα θα υπάρξουν και τόσες άλλες στιγμές που δεν θα έχω καμία απολύτως σχέση με αυτό το άσχημο πρόσωπο που περιγράφω. Αν είσαι περίεργος αρκετά, ώστε να με γνωρίσεις, να με καταλάβεις και να μου δώσεις λίγο χρόνο, πίστεψέ με θα στα δώσω όλα. Όλο μου το είναι θα βρίσκεται δίπλα σου να το ξέρεις.. Αρκεί να μου δείξεις ότι είναι αυτό που θέλεις.


Τολμάς να αντέξεις;;
Σε προκαλώ να αντέξεις.

Και θα σου πω και κάτι τελευταίο.
Σε έχω ανάγκη. Δεν φαντάζεσαι πόσο.
Μείνε.



- (Κατάλαβες τώρα;) -

In a manner of speaking I just want to say
That I could never forget the way
You told me everything
By saying nothing

In a manner of speaking I don't understand
How love in silence becomes reprimand
But the way that I feel about you
Is beyond words

Oh give me the words, give me the words
That tell me nothing
Ooh give me the words, give me the words
That tell me everything

In a manner of speaking, semantics won't do
In this life that we live we only make do
And the way that we feel
Might have to be sacrificed

So in a manner of speaking, I just want to say
That just like you, I should find a way
To tell you everything
By saying nothing

Oh give me the words,
Give me the words
That tell me nothing
Ooh give me the words, give me the words
That tell me everything

Song: In a manner of speaking - Nouvelle Vague

Η προσπάθεια και η επιμoνή σου για να πετύχεις κάτι, που ως τώρα δεν έχεις καταφέρει ή να αποκτήσεις κάτι ή κάποιον που επιθυμείς σίγουρα απαιτεί δύναμη, μα ανέκαθεν ήταν και είναι -τουλάχιστον- ελκυστικό προσόν ή έστω μια ελκυστικότατη και ειλικρινής πράξη.


“After all, a smooth sea never made a skilled sailor.”

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ’ ανάδειξα
Σ’ έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι’ άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Μερικές φορές μπερδεύομαι. Άλλα θέλω να κάνω κι άλλα κάνω. Άλλα θέλω να πω κι άλλα λέω. Είναι τόσες οι σκέψεις που έχω στο κεφάλι μου, που συνήθως, δεν καταφέρνω να τις βάλω σε μια σειρά και να τις διατυπώσω με τον τρόπο που θα’ θελα.


Κι όμως, είναι στιγμές που ξέρω ακριβώς τι θέλω να κάνω. Κι αυτό είναι: να γράψω. Έτσι, κι ας είναι όλα στο μυαλό μου ένα μεγάλο μπερδεμένο κουβάρι. Θέλω να απλώσω στο χαρτί ολόκληρες προτάσεις ή μικρές λέξεις με βαθύ νόημα.  Ή μεγάλες λέξεις  και πολλές μισές ή τελειωμένες φράσεις. Θέλω να αποτυπώσω με λέξεις εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, τέχνη.


 Όμορφο γίνεται από μόνο του, το να ξέρεις ότι κάτι βγαίνει από μέσα σου τόσο αβίαστα. Και να είσαι σίγουρος, πως ακριβώς εκείνη τη στιγμή θα το πραγματοποιήσεις, όπως και να χει.


 Ίσως, αν όλοι εμείς που αποκαλούμαστε άνθρωποι, βλέπαμε τον κόσμο με λίγο πιο τολμηρή και ξεκάθαρη πνοή, να δημιουργούσαμε λίγη από αυτή τη μαγεία μεταξύ μας. Στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Στην καθημερινότητα μας.


Έτσι. Μήπως και κάποια στιγμή καταφέρουμε να δούμε, έστω, μια μικρή αλλαγή -αυτήν για την οποία τόσο μιλάμε και δίνουμε χρόνο να περιγράφουμε και επιθυμούμε- σε αυτόν τον κόσμο, που δεν φτιάχτηκε για κανέναν άλλον, παρά μόνο για μας.

(Ο ουρανός ανάβει τα φώτα.
Τίποτα πια δεν θα' ναι όπως πρώτα.
Ξημέρωσε πάλι..)

..Οι συναντήσεις που κάναμε, κι αυτές που δεν κάναμε..
..Ο εγωισμός σου, ο εγωισμός μου..
..Οι προτεραιότητες και οι τυπικότητες..
..Οι διθενιές σου, τα ειρωνικά μου χαμόγελα..
..Οι αγκαλιές που δώσαμε και οι αγκαλιές που δεν προλάβαμε να δώσουμε..
..Τα βράδια μας, τα βράδια σου, τα βράδια μου..
..Οι καλημέρες μας και οι καληνύχτες μας..
..Τα φιλιά που μοιραστήκαμε και τα φιλιά που δεν μοιραστήκαμε..
..Η σιγουριά σου και οι ανασφάλειες μου..
..Αυτά που είπες, κι αυτά που δεν σου είπα..

- Εγώ, η μικρή ενοχλητική υπενθύμιση στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Υποχρέωση τουλάχιστον.-
- Εσύ, το πρώτο μου τσιγάρο και η δόση θυμού στον καπνό που φυσώ. Χαμένος χρόνοςτουλάχιστον.-

Τα “θέλω” μου και τα “μπορώ” σου (δεν).
Τα “μπορώ” μου και τα “θέλω” σου (μην).

(Το "θέλω" από το "δε μπορώ" ένα "φοβάμαι" δρόμος..)

Που 'ναι αυτά που χες τάξει
μόνο αγκάθια έχεις στάξει

              και διαλύεις στο νερό τις λέξεις
και ζωγραφίζεις σ’ αγαπώ για να παίξεις.

                 Που 'ναι αυτά που χες τάξει
μ έχουν όλα χαράξει 
δάκρυα ρίχνει ο ουρανός στο τζάμι
πες μου πως δε πήγαν όλα χαράμι.