Έχω βαρεθεί

Ο χρόνος κυλάει. Ο καιρός αλλάζει. Το φθινόπωρο φέρνει το χειμώνα και με τη σειρά
του αυτός την Άνοιξη και κάπως έτσι έχει φτάσει πάλι το καλοκαιράκι.

Όλα όμορφα και ηλιόλουστα θα σκέφτεσαι. Η εποχή του χρόνου που όλα είναι κεφάτα και έχουν μια δόση αισιοδοξίας παραπάνω.

Κι, όμως, κάποιες φορές δεν είναι μόνο γέλια και χαρές. Βασικά ποτέ δεν είναι μόνο έτσι.

Κι, όμως, έφτασε πάλι καλοκαίρι.
Κι έχω βαρεθεί.

Έχω βαρεθεί να ανέχομαι πράγματα και ανθρώπους που δε γουστάρει η ψυχή μου.

Μα, διάολε, αυτή η αστείρευτη καλοσύνη μου είναι που μια μέρα θα με κάψει.

Κάτι λείπει. Πάντα κάτι λείπει. Μα, ίσως αυτή τη φορά να’ ναι η αφορμή που ψάχνω για να τα διαλύσω όλα..

Κουράστηκα. Και αλήθεια κάθε μέρα προσπαθώ να βρω μέσα μου τα δύναμη για να αλλάξω αυτά που χαλάνε.

Η «πρόοδος», αν μπορεί κανείς να την ονομάσει έτσι, είναι αρκετά μεγάλη, σε σχέση με παλιότερα. Μάλιστα, είναι στιγμές που τα καταφέρνω ολοκληρωτικά. Αλλά, είναι κι άλλες που μένω στα ίδια.
Από φόβο, μη ταράξω τα νερά και μαζί με αυτά χαλάσω και την ηρεμία στη ζωή των άλλων.

Κι η δικιά μου ηρεμία;
Σχεδόν ανύπαρκτη.

Χάνουμε τη ζωή μας σε τόσα «πρέπει», τόσα «ίσως», σε τόσα «σχεδόν»..

Σχεδόν  καλά.
Σχεδόν ευτυχισμένη.
Σχεδόν έτοιμη.
Σχεδόν αποφασισμένη.
Σχεδόν κομμένη η κλωστή ανάμεσα στη λογική και την παράνοια.
Ίσως κρυμμένη μέσα σε ένα μεγάλο χάος.

Μήπως, πρέπει, να κρατηθώ και να προσδεθώ γερά, ώστε να το περάσω; Κι αν είναι έτσι, στα μάτια μου μοιάζει ατελείωτο..

Το μόνο που θέλω είναι να κλείσω τα μάτια μου και για μια μοναχά στιγμούλα να μην ανησυχώ για τίποτα..

Μα..για ένα λεπτό. Τι είναι αυτά που λέω;
Όλα καλά είναι.
Όλα καλά…

Ή, μήπως όχι;

Φέρνει η νύχτα το πρωί
κι ο ήλιος πάει να φανεί
ήμουν μικρός και ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα

Kλείνει τα δίχτυα του το φως
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ’ όνειρο η μέρα μοιάζει.

Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ’ τη ζωή είναι μια μέρα
είν’ ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια

Bλέπω τις μέρες να περνούν
και μες στα μάτια με κοιτούν
σπίθες παλιές που ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα

Kλείνει τα δίχτυα του το φως
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ’ όνειρο η μέρα μοιάζει.

Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ’ τη ζωή είναι μια μέρα
είν’ ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια

[Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. Σχεδόν μαζί.
Σχεδόν οριστικά. Σχεδόν ανέπαφα. Σχεδόν επιφανειακά.
Σχεδόν μηχανικά. Σχεδόν αθώος. Σχεδόν μετανιωμένος.
Σχεδόν αποφασισμένος. Σχεδόν ηλίθιος.
Σ’ αυτή τη λέξη, την πονηρή, ναυάγησε ολόκληρη η ζωή σου!
Τι κρίμα!Κι ήταν, σχεδόν, δυο βήματα η στεριά!]
Αλκυόνη Παπαδάκη