Για σένα, αγάπη μου.

Μόνο αναρωτιέμαι.. Με σκέφτεσαι έστω στο μισό βαθμό που το κάνω εγώ; ή με αναζητάς καθόλου απ' την στιγμή που απομακρυνθήκαμε; γιατί εγώ όσο κι αν προσπαθώ να βάλω τη σκέψη σου στην άκρη του μυαλού μου δεν τα καταφέρνω. Η μορφή σου έρχεται όλο και περισσότερο στην επιφάνεια σε κάθε προσπάθεια άρνησής μου σε αυτή.

Το μεγάλο ερωτηματικό που τριγυρνά συνέχεια μέσα στο κεφάλι μου, πάραυτα, είναι: πως αντέχεις;

Πως αντέχεις μετά το σ' αγαπώ, χωρίς δεύτερη σκέψη, να με αφήσεις πίσω; Πως αντέχεις απλά να με προσπεράσεις; Πως αντέχεις να μην μου μιλάς; Πως αντέχεις αυτόν τον πόνο που σιγοκαίει το στέρνο, αγάπη μου;

Μήπως δεν τον νιώθεις αυτόν τον πόνο; Ίσως όχι. Μα έχεις πονέσει τόσο πολύ στη ζωή σου που δεν σου αξίζει να πονάς και γι' αυτό. Επιλέγω, λοιπόν, να πονάω εγώ και για τους δυο μας, εντάξει;
Έχω τουλάχιστον αυτό το προνόμιο.

Μα είναι και κάτι ακόμη που με προβληματίζει.

Αν μου επιτρέπεις, τι να την κάνω όλη αυτή την αγάπη τώρα πια;
Μοιάζω ξαφνιασμένη και μικρή απέναντί της.

Ντρέπομαι λίγο.

Λίγο που δεν ξέρω πως να τη διαχειριστώ.

Λίγο που δεν είναι απλώς ότι έχει απομείνει απόθεμά της.

Είναι που ακόμη και τώρα που δεν είσαι εδώ η καρδιά μου συνεχίζει να ξεχειλίζει αγάπη.

Είναι που κάθε μέρα φτιάχνει με το κιλό κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη... για σένα.

Είναι που δεν ξέρω πως να την σταματήσω.

Είναι που νομίζω πως έχει ξεφύγει απ' τις καθορισμένες λειτουργίες της.

Είναι που ο αποθηκευτικός της χώρος μοιάζει να εξαντλείται τώρα που δεν έχει την άλλη μισή για να την μοιραστεί.

Είναι που δεν ήξερε πως είχε περιοσμένο χρόνο "μεταφοράς αρχείων και συστημάτων", ώστε να βιαστεί να ολοκληρώσει το έργο της.

Μήπως να κολλήσω πάνω της μια άλλη εφεδρική δική μου δημιουργία σε σχήμα καρδιάς που να φέρνει λίγο στην δική σου;

Μόνο για να μπορέσει να συνεχίσει το έργο της...

Να προσέχει, να φυλάει και να φροντίζει δηλαδή το πολύτιμο αυτό απόθεμα αγάπης, ώσπου να επιστρέψεις και να στην παραδώσει άθικτη και ατόφια όπως την άφησες.

Αν εσύ, όμως, δεν επιστρέψεις;

Γι' αυτό σε παρακαλώ, αν τυχόν, γνωρίζεις πως θα την αποδεσμεύσω από αυτή την ακούραστη παραγωγή της, πες μου. Μην διστάσεις. Απλά πες μου.

Για να μην θλίβεται πια.
Να μην κλαίει και να μην σε ψάχνει κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε δευτερόλεπτο που περνά.
Να πάψει να θυμάται και να παρακολουθεί σε επανάληψη τις δικές μας αναμνήσεις.
Να μην αναπολεί τις στιγμές και τον χρόνο που περάσαμε μαζί.
Να μην σε αγαπάει κάθε μέρα και κάθε νύχτα περισσότερο.

Κυρίως, όμως, αν γνωρίζεις τον τρόπο πες το μου για να μάθει να αναπνέει και να ζει μακριά σου.
Ακριβώς, όπως έκανε πριν σε γνωρίσει.

Κι αν δεν έχεις τον τρόπο και δεν γνωρίζεις άλλο δρόμο, τότε γύρνα.
Θα έχω πάντα φυλαγμένη για σένα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.

Μέχρι το τέλος η ψυχή, κι όμως πηγαίνει και πιο κει...

Προσβολές για τσίπα και φιλότιμο.

Προσβολές για ήθος, αξιοπρέπεια και αξίες.
Από του ίδιους ανθρώπους που με είχαν αγαπήσει.

Κι εγώ εκεί.
Να αντέχω όποια λόγια.

Λέξεις κεραυνοί.
Λέξεις αστραπές.
Λέξεις βροντές.
Λέξεις κατακλυσμοί.

Κι εγώ εκεί.
Να αντέχω όποια βροχή.

Μην τυχόν και ξεφύγω.
Μην τυχόν και ξεσπάσω.
Μην τυχόν και δεν "σταθώ στο ύψος μου".
Μην τυχόν και παραλείψω για μια φορά την αξιοπρέπεια κι τον σεβασμό μου.
Μην τυχόν και τους πονέσω το ίδιο.
Μην τυχόν και δείξω ένα διαφορετικό πρόσωπο.
Μην τυχόν και ξεχάσω.

Πως απέναντί μου στέκονται οι ίδιοι άνθρωποι που έχω αγαπήσει κι εγώ.

Κι έπειτα ποια είναι η ουσία;
Για ποιες έννοιες αξίζει να μιλήσουμε;

Μήπως για κατανόηση και στήριξη;
Μήπως για εκτίμηση ή σεβασμό;
Ή μήπως για εξιλέωση και δικαίωση;

"Μα για αγάπη." πετάχτηκε μια φωνούλα στο μυαλό μου.

Για ποια αγάπη να μιλήσουμε;
Μου λές;


Γι' αυτήν που: Αναμνήσεις, στιγμές, συναισθήματα.
Γι' αυτήν που: Χαρά, ευαισθησία, συμπόνια.
Ή μήπως για εκείνη που: Πόνος, απελπισία, λύπη.


Όποια αγάπη υπήρξε την καρφώσαμε γερά, με χρυσά καρφιά στον σταυρό που δημιουργήσαμε για να κουβαλάμε.

Κι όλα εκείνα από τα οποία αποτελείται τα δέσαμε καλά πάνω μας. Τα φυλάξαμε, τα νοσταλγήσαμε, τα προσέξαμε, τα πονέσαμε και τα αφομοιώσαμε τόσο, που τελικά έγιναν ο γολγοθάς μας. Τόσο που μάθαμε να ζούμε με αυτά. Τόσο που μας έπνιξαν.

Μα, να! Κάτι σώθηκε.

Η ταμπέλα του εγωισμού έμεινε να στέκει αγέρωχη στο τέλος αυτού του ταξιδιού.
Μόνο αυτή ξέφυγε και τελικά βρήκε τρόπο να σωθεί.

Κι αν δεν με γελούν τα μάτια μου, η έννοια αυτή βιάστηκε να πάρει το σχήμα ανθρώπινης φιγούρας και πλέον μοιάζει με γέροντα κουρασμένο απ' τα διαρκή ταξίδια της ανάγκης να τρυπώνει παντού.

Μα περισσότερο στις ανθρώπινες σχέσεις.

Γι' αυτό, αν παρατηρήσεις καλά, θα τον δεις να γελάει πονηρά -να γελά με τα χάλια μας λέω- παραμονεύοντας μέσα απ' τις σκιές, καθώς περιμένει καρτερικά την κατάλληλη στιγμή για να "επιτεθεί".


Κι όταν το κάνει, πετυχαίνει κατευθείαν το κέντρο του στόχου.


Αυλαία.

Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει καλά που βρέθηκες εσύ να μου την ταξιδέψεις και μη σε νοιάζουν τα λεφτά αν μ' αρνηθείς ως τις εφτά θα περισσέψουν αρκετά τριάντα θα ξοδέψεις όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μού 'πεσε βαριά μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία δε σού ζητάω να πληρωθώ μονάχα όταν σταυρωθώ άσε με ν' αναμετρηθώ μ' αυτά που σέ πονάνε κι άμα γυρίσεις νικητής θα χεις καρδιά να κοιμηθείς αυτούς που φεύγουνε νωρίς ποτέ δεν τούς ξεχνάμε όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μού 'πεσε βαριά μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει...

To Remember

Συμβουλές προς Εαυτόν:

1. Να σταματήσω να υπεραναλύω τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για μένα, καθώς, πρώτα απ' όλα δεν μπορώ να την αλλάξω και επιπλέον η γνώμη του κόσμου δεν καθορίζει το ποιος είμαι εγώ.(μου ερκεί που το γνωρίζω εγώ).
2. Να θυμάμαι ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια καρδιά/ψυχή και δεν θα έκαναν ό,τι θα έκανα εγώ για τους άλλους.

3. Να συνεχίσω να είμαι καλός άνθρωπος και να εξελίσσομαι συνέχως πάνω σε αυτό (να γίνομαι ακόμη καλύτερος) και να μην ξεχνώ να δίνω την καλοσύνη μου -χωρίς ανταλλάγματα φυσικά-.

4. Να θυμάμαι να προσέχω παραπάνω τον εαυτό μου. Να προσπαθήσω να αγχώνομαι λιγότερο και να φροντίσω να νιώθω όμορφα κάνοντας περισσότερα πράγματα που με ευχαριστούν αληθινά.

5. Να στέκομαι δυνατή σε αυτά που πιστεύω και σε αυτά που "είμαι", ώστε να μην με εκμεταλλεύονται και να μην "περνούν από πάνω μου".
6. Να μην αναλλώνομαι.
7. Να έχω "πολύ" για να νιώθω "πολλή".

8. Να θυμάμαι ότι δεν είναι απαραίτητο να σχολιάζω κάθε τι "αννόητο" ή να απαντάω σε κάθε "προσβολή" ή εξέφραση άποψης προς το πρόσωπο μου ή σε γενικά θέματα. Σαφώς η σιωπή είναι κι αυτή μια μορφή απάντησης, γι' αυτό ακριβώς μερικές φορές το να αφήνουμε τα πράγματα να "αιωρρούνται μετέωρα" χωρίς απαντήσεις κι άλλα λεγόμενα δείχνει την αληθινή τους μορφή κι αυτά που είναι καθ' αυτά γιατί απλά έτσι ΕΙΝΑΙ. 

9. Να θυμάμαι πως σταθεροί άνθρωποι δεν σημαίνει απαραίτητα δεδομένοι. Δηλαδή πως ανάμεσα σε αυτές τις ανθρώπινες σχέσεις που έχουμε ως σταθερές γιατί δεν περιμένουμε ότι θα αλλάξουν σημαίνει πως πληρούν κάποιες προΫποθέσεις. Σημαίνει πως υπάρχει συνεχής αμοιβαίος "αγώνας" που έχει αποτελέσματα και φέρει λόγους ύπαρξης αλλά και συναισθήματα, ώστε αυτά τα πρόσωπα να εξελίσσονται και τελικά να γίνονται αυτό που αποκαλούμε μόνιμοι. Δικοί μας άνθρωποι, αυτοί που καταφέρνουν να γίνονται οικογένειά μας. Η προσπάθεια, λοιπόν, δεν σταματά ποτέ και είναι απαραίτητο να υπάρχει κι απ' τις δυο πλευρές.

10. Να θυμάμαι ότι "δεν μπορώ να βοηθήσω ή να "σώσω" κάποιον άνθρωπο. ο οποίος δεν θέλει να βοηθηθεί ή να "σωθεί".
11. Να θυμάμαι ότι δεν μπορώ να "αλλάξω" τους ανθρώπους. Μπορώ, όμως, να τους αγαπώ όπως ακριβώς είναι. Κι όχι να τους αγαπώ ή να τους αγαπήσω αφού προσπαθήσω να τους αλλάξω. Δεν αγαπώ κάποιον για να τον αλλάξω ούτε για την εικόνα που θα ήθελα εγώ να έχω γι' αυτόν. Μπορώ, όμως, να αγαπώ με τρόπο τέτοιο, ώστε αυτοί που αγαπώ να νιώθουν ελεύθεροι. Να βλέπω πως η αγάπη είναι (ο σπόρος που καλλιεργείς) αυτή που ανθίζει τους ανθρώπους. Αυτή που βγάζει στην επιφάνεια το "καλύτερο" που κρυβούν μέσα τους. Γιατί καθένας από εμάς κρύβει μέσα του μια Μικρή Άνοιξη.

Gravity - Coldplay


Baby

When your wheels stop turning

And you feel let down

And it seems like troubles

Have come all around

I can hear your heart beating

I can hear that sound

But I can't help thinking

And I won't look now

And then I looked up at the sun

And I could see

Oh, the way that gravity pulls on you and me

And then I looked up at the sky

And saw the sun

And the way that gravity pushes on everyone

On everyone

On everyone

ΠΩΛΕΙΤΑΙ "ΕΑΥΤΟΣ"

Απόψε ΠΟΥΛΑΩ εκδοχές του εαυτού μου. 
Άλλοτε από αυτές που σχηματίζουν άτομα που νόμιζα πως με γνώριζαν, κι άλλοτε από εκείνες που υποθέτουν οι παντελώς άγνωστοι και οι περαστικοί.

Το κόστος προσιτό, καθώς η κάθε εκδοχή είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες και την ευχαρίστηση των πελατών. Διαθέτουν, δηλαδή, χαρακτηριστικά τα οποία βασίζονται φυσικά σε αυτόν που επιθυμεί να αγοράσει μια. Αναλυτικότερα: Κάθε εκδοχή θα ακούει χωρίς να εκφέρει άποψη δική της, θα σκύβει το κεφάλι και σε καμιά περίπτωση δεν θα φέρνει αντιρρήσεις στα λεγόμενά τους, θα δέχεται χωρίς επιλογή αυτά που της προσάπτουν και θα περιμένει, ως τελικό σταδιο, να κριθεί, να βαθμολογηθεί και τελικά να πεταχτεί.

Για το τέλος, όμως, θα ήθελα να ΧΑΡΙΣΩ, αυτή τη φορά, μια άλλη εκδοχή του εαυτού μου. Την ΑΛΗΘΙΝΗ. Αυτή που κρύβει μέσα της ειλικρίνεια, αξιοπρέπεια, μπέσα, τσίπα, φιλότιμο και αξίες. Αυτή που ακούει, αγαπάει, προσφέρει, αντέχει. Χωρίς όμως να ΑΝΕΧΕΤΑΙ και να δέχεται αυτά που την προσβάλλουν, την μειώνουν και την ακυρώνουν σαν άνθρωπο. Αυτή η εκδοχή θα' ναι η πρώτη και η τελευταία, μάλιστα, αν καταφέρεις να την καταλάβεις και να τη διαβάσεις.

Με άλλα λόγια η εκδοχή αυτή θα 'ναι ο άνθρωπος που στέκεται απέναντί σου. Μόνο αν την επιλέξεις όμως.

Η επιλογή είναι δική σου. Τι διαλέγεις;