Έχεις φύγει κι εσύ μαμά κι από κει που ήμουν έτσι κι αλλιώς μελαγχολική και "μ' άρεσε" η μοναξιά μου -νόμιζα τότε- τώρα δεν αντέχεται πολλές φορές. Μόνο με μια αγκαλιά σου ή δυο κουβέντες κι ένα χάδι ένιωθα αμέσως πως τίποτα δεν μπορεί να με "νικήσει" και να με ρίξει. Τώρα δεν έχω ούτε αυτό. Κι αλήθεια μερικές φορές νιώθω τόσο παγωμένη και "σπασμένη" ενώ άλλες θέλω να φωνάξω δυνατά και να ταρακουνηθώ για να θυμηθώ πως ζω και πως τα κομμάτια μου μπορεί να είναι πολλά και μικρά αλλά είναι αυτά που με κάνουν δυνατή και όχι το αντίθετο.
Νομίζω πως τα όρια μου στο ο,τιδήποτε διάγραφτηκαν την ώρα που σ'έχασα κι από τότε απλώς ψάχνω να δημιουργήσω καινούρια ή έστω να θυμηθώ κάποια από τα παλιότερα.
Χωρίς ιδιαίτερη τύχη.
Κι αυτό που μου λείπει πλέον, ή και από πάντα, μα ειδικά τώρα, νομίζω πως το ψάχνω σε λάθος μέρος ή σε λάθος άνθρωπο. Κι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αποτελέσει το λάθος μέρος;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Ποτέ ως τώρα στη ζωή μου δεν κάθισα κάπου και από επιλογή τους με άφησαν να ξεκουραστώ για μια στιγμούλα δίπλα τους.
Και όχι μαμά. Δεν μιλώ για τους φίλους γιατί γι' αυτούς είμαι ευγνώμον και υπερ-τυχερή.
Ίσως βιάζομαι να τα ζήσω όλα μαζί, μαμά. Μα αλήθεια θέλω τόσο πολύ να αισθανθώ ασφάλεια και ζεστασιά μια φορά αληθινά. Βαρέθηκα το ψεύτικο και το περαστικό. Δεν μου ταιριάζει. Δεν το θέλω. Κι ας πιστεύω κάπου μέσα μου πως δεν θα το βρω γιατί δεν πιστεύω πραγματικά ότι είμαι αρκετή ή πως κάποιος μπορεί να με δεχτεί όπως είμαι.
Πάντα ψάχνω να βρω ομορφιά μέσα στην μαυρίλα. Το ίδιο και με τους ανθρώπους. Πάντα ψάχνω να βρω το καλό σε αυτούς, ακόμα κι αν εκείνοι δείχνουν επανηλλημένα το σκληρό τους πρόσωπο.
Κι απογοητεύομαι. Πολύ και όχι τόσο γρήγορα για να προλάβω να "προστατευθώ".
Σε ποιον να μιλήσω, λοιπόν, γι' αυτά, μαμά;
Και τι να πω; Και ποιος να καταλάβει;
Γι' αυτο κι εγώ τα γράφω σ' ένα κομμάτι χαρτί σε μερικές γραμμές με την ψευδαίσθηση, ότι με κάποιον ανεξήγητο τρόπο εσύ τ' ακούς και θα έρθει πάλι μια μέρα που θα μπορέσουμε να κάνουμε έναν διάλογο μεταξύ μας.
Υ.Γ.
Μια πολύ καλή μου φίλη είχε πει το εξής κάποια στιγμή:
Νιώθω πως είμαι σε μια γυάλινη μπάλα και αισθάνομαι μόνη μου ανάμεσα σε τόσο πολύ κόσμο, κι ακόμα κι εκεί τα πάντα γύρω είναι χιονισμένα και κρύα και δεν έχω μια αγκαλιά για να ζεσταθώ μέσα της.
[Και ίσως ελπίζω και λίγο ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος εκεί έξω, κοντά ή μακρυά που μπορεί να με νιώσει. Αν, ήδη τον γνωρίζω τότε ελπίζω να κοιτάξει κάπου μέσα του και να καταλαβει ότι με έναν περίεργο τρόπο "μοιάζουμε" και κάνουμε καλύτερους ο έναν τον άλλον. Αν όχι, ελπίζω να τον συναντήσω σύντομα.]
