[Δεν...Θα]

Δεν θα είμαι το “μερικές φορές” σου.
Δεν θα είμαι το “ίσως” και το “θα δούμε”.
Δεν θα είμαι η “δεύτερη επιλογή” σου

ή

η “επιλογή επειδή δεν είχες άλλη”.

Eίμαι αρκετά εγωίστρια και άπληστη, μωρό μου, όταν πρόκειται
για συναισθήματα. Και θέλω όλα να τα νιώθω στο τέρμα, στο πολύ τους, ως εκεί που φτάνει καθετί και λες “δεν έχει άλλο παραπέρα”.

Θα είμαι το “κάθε μέρα” σου.
Θα είμαι η “πρώτη επιλογή” σου.
Θα κυριαρχώ στις σκέψεις και τη ζωή σου,

επειδή είναι δική σου επιλογή το να με διαλέγεις καθημερινά
και όχι γιατί είναι όλα αυτά που επιθυμώ εγώ.
Διαφορετικά δεν θέλω τίποτα. 
Τα ψίχουλα κράτα τα για τους άλλοους, τους βιαστικούς και τους περαστικούς.

Εγώ στη δυστυχία μου δεν έβαλα σιρόπι
κι όταν σαστίζω μια στιγμή όπως η αντιλόπη
φροντίζω για τα βήματα να `ναι συντονισμένα
ξεφεύγω απ’ τις παγίδες σου και έρχομαι σε σένα

Κι αν είμαι εγωκεντρικός
εγώ είμαι ολόκληρος μωρό μου
γι’ αυτό μπορώ και σ’ αγαπώ
σαν εαυτό μου.
Δεν είσαι τ’ άλλο μου μισό
εγώ μισώ ό,τι χωρίζει
είσαι το άλλο μου εγώ
αυτό που γουργουρίζει.

Όταν τα πήρες κι έφυγες, εγώ έφυγα μαζί σου
πιστός στην απιστία σου, κουφός στην προσευχή σου
Μην περιμένεις άδικα, να κλάψω ή να ελπίζω
ή να πληρώσω ό,τι αγαπώ, αφού διπλά το αξίζω

Σκόρπιες σκέψεις..

Είπες:  Θα χάσεις πολλά πράγματα και ανθρώπους απ’ τη ζωή σου με αυτόν τον τρόπο (σου).

Είπα: Πολλές φορές ο τρόπος μου και αυτά που αφήνω να φύγουν απ’ τη ζωή μου είναι γιατί το επιλέγω εγώ. Επομένως το κάνω εσκεμμένα οτιδήποτε κι αν πράττω. [Αλλά, ναι φυσικά και δεν έκανες αυτή τη σκέψη γιατί έτσι αυτό-προσβάλλεσαι, σωστά;]

Βλέποντας την έκφρασή σου μόλις το άκουσες αυτό από μένα, κατάλαβα πως, μάλλον, είχα κάνει σωστή «μαντεψιά».

Μέσα στις σκέψεις μου τριγυρνούσε, επίσης, το εξής: Ποιος είπε ότι χρειάζομαι παραπάνω πράγματα από αυτά που επιλέγω να έχω; Ή παραπάνω ανθρώπους από αυτούς που κρατάω;

Για λίγη ώρα δεν μιλούσαμε.

Τελικά σε ρώτησα: Δηλαδή πιστεύεις ότι σου οφείλω μια συγνώμη;

Η απάντησή σου ήταν ναι.

Ίσως ο τρόπος που σκέφτομαι και ο τρόπος που αντιδράω να είναι αρκετά απότομος και νευρικός στα δικά σου μάτια. Ίσως και «λάθος». Μα είναι κομμάτι του εαυτού μου. Κομμάτι του χαρακτήρα και της προσωπικότητας μου και δεν χρωστάω σε κανέναν συγγνώμες
γι αυτό.

Γι αυτό, λοιπόν, φεύγω από καταστάσεις που φτάνουν να καταπατούν την αξιοπρέπεια μου και να αμφισβητούν την νοημοσύνη μου. Από στάσεις ανθρώπων και γεγονότα που απειλούν τον αυτοσεβασμό και τις αξίες μου.

Πόσες φορές τριγυρνάνε όλα αυτά μέσα στο μυαλό μου.. Και πιο πολύ για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως αυτή η ζωή είναι δική μου και κάθε μέρα που ξημερώνει έχω την ευκαιρία να τη ζήσω, όπως εγώ νομίζω καλύτερα για μένα. Όχι, για τους πολλούς.

Και τελικά, η μόνη συγνώμη που, ίσως οφείλω, είναι στον εαυτό μου, που καταφέρνω κάθε φορά και ταλαιπωρώ. Άλλωστε, λίγη ηρεμία μου αξίζει μέσα σε αυτή τη χαοτική καθημερινότητα και τα τόσα προβλήματα.

Κάτι τελευταίο, αν τυχόν, κάποιος βρεθεί μπροστά σε αυτό το κείμενο.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό ή «λάθος» στο να σέβεσαι τον εαυτό σου αρκετά, ώστε η μεγαλύτερή «προτεραιότητά» σου να είναι στο να βρίσκεται πρώτος.

Έχω βαρεθεί

Ο χρόνος κυλάει. Ο καιρός αλλάζει. Το φθινόπωρο φέρνει το χειμώνα και με τη σειρά
του αυτός την Άνοιξη και κάπως έτσι έχει φτάσει πάλι το καλοκαιράκι.

Όλα όμορφα και ηλιόλουστα θα σκέφτεσαι. Η εποχή του χρόνου που όλα είναι κεφάτα και έχουν μια δόση αισιοδοξίας παραπάνω.

Κι, όμως, κάποιες φορές δεν είναι μόνο γέλια και χαρές. Βασικά ποτέ δεν είναι μόνο έτσι.

Κι, όμως, έφτασε πάλι καλοκαίρι.
Κι έχω βαρεθεί.

Έχω βαρεθεί να ανέχομαι πράγματα και ανθρώπους που δε γουστάρει η ψυχή μου.

Μα, διάολε, αυτή η αστείρευτη καλοσύνη μου είναι που μια μέρα θα με κάψει.

Κάτι λείπει. Πάντα κάτι λείπει. Μα, ίσως αυτή τη φορά να’ ναι η αφορμή που ψάχνω για να τα διαλύσω όλα..

Κουράστηκα. Και αλήθεια κάθε μέρα προσπαθώ να βρω μέσα μου τα δύναμη για να αλλάξω αυτά που χαλάνε.

Η «πρόοδος», αν μπορεί κανείς να την ονομάσει έτσι, είναι αρκετά μεγάλη, σε σχέση με παλιότερα. Μάλιστα, είναι στιγμές που τα καταφέρνω ολοκληρωτικά. Αλλά, είναι κι άλλες που μένω στα ίδια.
Από φόβο, μη ταράξω τα νερά και μαζί με αυτά χαλάσω και την ηρεμία στη ζωή των άλλων.

Κι η δικιά μου ηρεμία;
Σχεδόν ανύπαρκτη.

Χάνουμε τη ζωή μας σε τόσα «πρέπει», τόσα «ίσως», σε τόσα «σχεδόν»..

Σχεδόν  καλά.
Σχεδόν ευτυχισμένη.
Σχεδόν έτοιμη.
Σχεδόν αποφασισμένη.
Σχεδόν κομμένη η κλωστή ανάμεσα στη λογική και την παράνοια.
Ίσως κρυμμένη μέσα σε ένα μεγάλο χάος.

Μήπως, πρέπει, να κρατηθώ και να προσδεθώ γερά, ώστε να το περάσω; Κι αν είναι έτσι, στα μάτια μου μοιάζει ατελείωτο..

Το μόνο που θέλω είναι να κλείσω τα μάτια μου και για μια μοναχά στιγμούλα να μην ανησυχώ για τίποτα..

Μα..για ένα λεπτό. Τι είναι αυτά που λέω;
Όλα καλά είναι.
Όλα καλά…

Ή, μήπως όχι;

Φέρνει η νύχτα το πρωί
κι ο ήλιος πάει να φανεί
ήμουν μικρός και ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα

Kλείνει τα δίχτυα του το φως
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ’ όνειρο η μέρα μοιάζει.

Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ’ τη ζωή είναι μια μέρα
είν’ ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια

Bλέπω τις μέρες να περνούν
και μες στα μάτια με κοιτούν
σπίθες παλιές που ξέχασα
γλυκό πουλί μου σε έχασα

Kλείνει τα δίχτυα του το φως
κι όποιος κοιμάται μοναχός
κάνει πως δεν τον νοιάζει
μ’ όνειρο η μέρα μοιάζει.

Tα φτερά μου ανοίγω στον αέρα
ότι απομένει απ’ τη ζωή είναι μια μέρα
είν’ ένας κήπος με λουλούδια και με φίδια
δυό χελιδόνια που γυρνάν ξανά στα ίδια

[Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. Σχεδόν μαζί.
Σχεδόν οριστικά. Σχεδόν ανέπαφα. Σχεδόν επιφανειακά.
Σχεδόν μηχανικά. Σχεδόν αθώος. Σχεδόν μετανιωμένος.
Σχεδόν αποφασισμένος. Σχεδόν ηλίθιος.
Σ’ αυτή τη λέξη, την πονηρή, ναυάγησε ολόκληρη η ζωή σου!
Τι κρίμα!Κι ήταν, σχεδόν, δυο βήματα η στεριά!]
Αλκυόνη Παπαδάκη

Looking at the world hurts

Looking at the world hurts.
That’s why I close my eyes so often.

Looking at the world hurts.
So many memories, so many lost stories.

Looking at the world makes me feel
like I’m dying a little bit every day.

Looking at the world is painful.
People make you feel lonely.
I make myself suffer.

Looking at the world stress me out.
Is it only me feeling this way?

I feel like I don’t have enough hope
to hold on to something better.

This world makes me sad.
People make me sad.

Part of me feels like I have so much to give.
But another one feels like all that I have to give
is a lost cause.

World seems boring.
People don’t have passion.

And it’s like I’m alone in the middle of a hurricane
trying to stay still. Trying to not  lost everything.
Trying to not lose myself.

I don’t like what this world’s becoming.
I don’t like what people have become.

And I don’t like that I live in a world so cheap and empty.
I want more.

Are there authentic  people out there?
Is there genuine good? 

All around me are familiar faces

Worn out places, worn out faces

Bright and early for the daily races

Going nowhere, going nowhere.

Their tears are filling up their glasses

No expression, no expression

Hide my head I wanna drown my sorrow

No tomorrow, no tomorrow.

And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying are the best I've ever had
I find it hard to tell you,
I find it hard to take
When people run in circles it's a very, very
Mad world, mad world. 

Σκέψεις : Δεν έχω πια υπομονή για κάποια πράγματα,

Σκέψεις : Δεν έχω πια υπομονή για κάποια πράγματα,:

"Δεν έχω πια υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έγινα αλαζονική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ό,τι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή με τον κυνισμό, με την υπερβολική κριτική και με τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.

Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν μπορώ να χαλαλίσω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν.

Αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνυπάρχω με οποιοδήποτε προσποιείται, υποκρίνεται, είναι ανειλικρινής ή με κολακεύει. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό.

Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι’ αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα.

Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου."

José Micard Teixeira

|| Άσε με άνθρωπε να κάνω ότι αισθανομαι
βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε.. ||
Και στην τελική δεν χρωστάω ούτε εξηγήσεις όυτε τίποτα σε κανεναν..κι ουτε γουσταρω να "πεταω" τις αληθειες μου μες στη μουρη των άλλων.. Μερικά πράγματα είναι αυτονόητα και πρεπει να τα καταλαβαίνεις κι απ'ο μόνος σου, αλλιώς χάνουν την αξία τους.. Από κει και πέρα ο καθένας μπορεί να κάθεται να υποθέτει ό,τι θέλει.. Είμαι αυτή που είμαι.. Κρίμα αν δεν καταφέρνεις να με καταλάβεις έστω και λίγο.. Γι' αυτό, λοιπόν, επειδή δεν μιλάω πολύ και προτιμώ να παρατηρώ και να "συλλέγω" σιωπηλά πράγματα, συναισθήματα, συμπεριφορές και καταστάσεις, δεν σημαίνει κιόλας πως δεν εχω βαλει κάποια όρια και πως δεν έχω δώσει κάποιες ευκαιρίες σε έναν άνθρωπο... Μπορείς να μου κάνεις ότι κύρηγμα θες βασίζοντας τα λεγόμενα σου σε δικές σου υποθέσεις, αλλά σου ξεκαθαρίζω πως καθε μικρή κίνηση και κάθε πράξη αντιμετώπισης και συμπεριφοράς μου απέναντί σουυ, με όποιον τρόπο κι αν επιλέξω να σου τη δείξω είναι ξεκάθαρα ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ επιλογή μου.

Σημειώσεις: άτιτλο

Σημειώσεις: άτιτλο:

είναι δύσκολο να γράψεις ιστορίες σε λευκό χαρτί  όσο δύσκολο να φανταστείς φιγούρες  σε ουρανό δίχως σύννεφα