Ξέρεις τι; Μερικές φορές φοβάμαι.. Ναι. Είναι πολλά αυτά που φοβάμαι. Μα ώρες ώρες αυτό που φοβάμαι πολύ είναι, ότι κάποια στιγμή θα έρθεις εκεί που δεν το περιμένω και δεν θα είσαι τίποτα από αυτά που έχω φανταστεί ή έχω σκεφτεί. Όχι, όχι. Πριν με παρεξηγήσεις άκου με. Φυσικά θα σε δεχτώ. Ακριβώς όπως είσαι. Γι’ αυτό είμαι σίγουρη και να μην έχεις ούτε εσύ αμφιβολία. Το μόνο που με φοβίζει είναι ότι θα τρομάξω τόσο να αφεθώ και να νιώσω για μια φορά ελεύθερη και χαρούμενη, που πραγματικά δεν ξέρω αν θα καταφέρω να βγάλω απ’ το μυαλό μου όλες αυτές τις σκέψεις που με κρατούν πίσω.. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να πείσω κάποια στιγμή τον εαυτό μου ότι είμαι αρκετή για κάποιον άλλον άνθρωπο.. Κι αν όχι αρκετή, τότε θα το θέσω αλλιώς. Δεν ξέρω αν μπορέσω να «χωνέψω» το γεγονός ότι είμαι το κύριο πρόσωπο της ζωής σου από επιλογή δική σου, ξεκάθαρη.

Μην με παρεξηγείς μάτια μου.. Έμενα μόνο φοβάμαι. Τόσα χρόνια έμαθα να κατακρίνω και να κατηγορώ έμενα για το οτιδήποτε. Ίσως να αναρωτηθείς γιατί ή να σου φανεί περίεργο, αλλά ήταν αυτό που μου φαινόταν σωστό να κάνω από ανέκαθεν. Βέβαια, κανείς δεν έκανε λόγο για το αντίθετο. Οπότε συνήθισα.. Αλήθεια, είναι στιγμές που λέω τα έχω καταφέρει κι έχω ξεπεράσει αυτό το φόβο, αλλά τελικά πάντα κάτι γίνεται και κάτι μένει πίσω και έρχεται πάλι στην επιφάνεια. Δίχως να μου αφήνει περιθώρια για άλλη επιλογή.
Ξέρεις και κάτι ακόμα; Έλα. Ναι, έλα. Σε περιμένω. Μα μόνο ένα πράγμα σου ζητώ. Χρόνο. Χρόνο για να με αντέξεις. Μπορείς;; Κανείς μέχρι τώρα δεν έχει κάνει αυτή την μικρή προσπάθεια. Αυτή τη μικρή παραχώρηση για μένα.. Γιατί σε προειδοποιώ. Δεν είμαι ούτε ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά ούτε και ένας μεγάλος, κρύος πάγος που δεν λιώνει με τίποτα. Μα είμαι άνθρωπος κι εγώ και νιώθω πράγματα, ίσως κάποιες φορές πολύ βαθιά και γι’ αυτό πληγώνομαι. Γι’ αυτό, λοιπόν, σε προειδοποιώ. Δεν θα ναι καθόλου εύκολο μαζί μου. Αν προσπαθήσεις να με χειριστείς δεν θα τα καταφέρεις. Θα καταστρέψω πρώτα εμένα και μετά θα φτάσω σε σένα.. Γι’ αυτό σου λέω πρόσεχε. Σίγουρα δεν θα με πλησιάσεις εύκολα. Έμενα όμως. Όχι αυτό που αρχικά θα μου μοιάζει.

Έμενα. Αυτό που είμαι δύσκολα θα σε αφήσω να το δεις. Θα σε σπρώξω μακριά, θα σου φωνάξω, θα σε φέρω στα όριά σου.. Θα υπάρξουν στιγμές που δεν θα θες ούτε να μου μιλήσεις, μπορεί να μην θες να βρίσκεσαι καν κοντά μου, μα θα υπάρξουν και τόσες άλλες στιγμές που δεν θα έχω καμία απολύτως σχέση με αυτό το άσχημο πρόσωπο που περιγράφω. Αν είσαι περίεργος αρκετά, ώστε να με γνωρίσεις, να με καταλάβεις και να μου δώσεις λίγο χρόνο, πίστεψέ με θα στα δώσω όλα. Όλο μου το είναι θα βρίσκεται δίπλα σου να το ξέρεις.. Αρκεί να μου δείξεις ότι είναι αυτό που θέλεις.


Τολμάς να αντέξεις;;
Σε προκαλώ να αντέξεις.

Και θα σου πω και κάτι τελευταίο.
Σε έχω ανάγκη. Δεν φαντάζεσαι πόσο.
Μείνε.



- (Κατάλαβες τώρα;) -

In a manner of speaking I just want to say
That I could never forget the way
You told me everything
By saying nothing

In a manner of speaking I don't understand
How love in silence becomes reprimand
But the way that I feel about you
Is beyond words

Oh give me the words, give me the words
That tell me nothing
Ooh give me the words, give me the words
That tell me everything

In a manner of speaking, semantics won't do
In this life that we live we only make do
And the way that we feel
Might have to be sacrificed

So in a manner of speaking, I just want to say
That just like you, I should find a way
To tell you everything
By saying nothing

Oh give me the words,
Give me the words
That tell me nothing
Ooh give me the words, give me the words
That tell me everything

Song: In a manner of speaking - Nouvelle Vague

Η προσπάθεια και η επιμoνή σου για να πετύχεις κάτι, που ως τώρα δεν έχεις καταφέρει ή να αποκτήσεις κάτι ή κάποιον που επιθυμείς σίγουρα απαιτεί δύναμη, μα ανέκαθεν ήταν και είναι -τουλάχιστον- ελκυστικό προσόν ή έστω μια ελκυστικότατη και ειλικρινής πράξη.


“After all, a smooth sea never made a skilled sailor.”

Δίχτυα ήταν τα χρόνια και τα τράβηξα,
κι όσα σπαρταρούσανε τ’ ανάδειξα
Σ’ έρωτες κι αγάπες μεσολάβησα,
δίχτυα μου βαριά.

Δίχτυα ήταν τα χρόνια κι ήπια θάλασσα,
κι όμως κάτι αιώνια δε τα χάλασα
Τρύπια παντελόνια πάμε γι’ άλλα σαν,
σαν μικρά παιδιά.

Μερικές φορές μπερδεύομαι. Άλλα θέλω να κάνω κι άλλα κάνω. Άλλα θέλω να πω κι άλλα λέω. Είναι τόσες οι σκέψεις που έχω στο κεφάλι μου, που συνήθως, δεν καταφέρνω να τις βάλω σε μια σειρά και να τις διατυπώσω με τον τρόπο που θα’ θελα.


Κι όμως, είναι στιγμές που ξέρω ακριβώς τι θέλω να κάνω. Κι αυτό είναι: να γράψω. Έτσι, κι ας είναι όλα στο μυαλό μου ένα μεγάλο μπερδεμένο κουβάρι. Θέλω να απλώσω στο χαρτί ολόκληρες προτάσεις ή μικρές λέξεις με βαθύ νόημα.  Ή μεγάλες λέξεις  και πολλές μισές ή τελειωμένες φράσεις. Θέλω να αποτυπώσω με λέξεις εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις, τέχνη.


 Όμορφο γίνεται από μόνο του, το να ξέρεις ότι κάτι βγαίνει από μέσα σου τόσο αβίαστα. Και να είσαι σίγουρος, πως ακριβώς εκείνη τη στιγμή θα το πραγματοποιήσεις, όπως και να χει.


 Ίσως, αν όλοι εμείς που αποκαλούμαστε άνθρωποι, βλέπαμε τον κόσμο με λίγο πιο τολμηρή και ξεκάθαρη πνοή, να δημιουργούσαμε λίγη από αυτή τη μαγεία μεταξύ μας. Στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Στην καθημερινότητα μας.


Έτσι. Μήπως και κάποια στιγμή καταφέρουμε να δούμε, έστω, μια μικρή αλλαγή -αυτήν για την οποία τόσο μιλάμε και δίνουμε χρόνο να περιγράφουμε και επιθυμούμε- σε αυτόν τον κόσμο, που δεν φτιάχτηκε για κανέναν άλλον, παρά μόνο για μας.

(Ο ουρανός ανάβει τα φώτα.
Τίποτα πια δεν θα' ναι όπως πρώτα.
Ξημέρωσε πάλι..)

..Οι συναντήσεις που κάναμε, κι αυτές που δεν κάναμε..
..Ο εγωισμός σου, ο εγωισμός μου..
..Οι προτεραιότητες και οι τυπικότητες..
..Οι διθενιές σου, τα ειρωνικά μου χαμόγελα..
..Οι αγκαλιές που δώσαμε και οι αγκαλιές που δεν προλάβαμε να δώσουμε..
..Τα βράδια μας, τα βράδια σου, τα βράδια μου..
..Οι καλημέρες μας και οι καληνύχτες μας..
..Τα φιλιά που μοιραστήκαμε και τα φιλιά που δεν μοιραστήκαμε..
..Η σιγουριά σου και οι ανασφάλειες μου..
..Αυτά που είπες, κι αυτά που δεν σου είπα..

- Εγώ, η μικρή ενοχλητική υπενθύμιση στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Υποχρέωση τουλάχιστον.-
- Εσύ, το πρώτο μου τσιγάρο και η δόση θυμού στον καπνό που φυσώ. Χαμένος χρόνοςτουλάχιστον.-

Τα “θέλω” μου και τα “μπορώ” σου (δεν).
Τα “μπορώ” μου και τα “θέλω” σου (μην).

(Το "θέλω" από το "δε μπορώ" ένα "φοβάμαι" δρόμος..)

Που 'ναι αυτά που χες τάξει
μόνο αγκάθια έχεις στάξει

              και διαλύεις στο νερό τις λέξεις
και ζωγραφίζεις σ’ αγαπώ για να παίξεις.

                 Που 'ναι αυτά που χες τάξει
μ έχουν όλα χαράξει 
δάκρυα ρίχνει ο ουρανός στο τζάμι
πες μου πως δε πήγαν όλα χαράμι.

              

27/10/2015

Darling, you'll be okay.

Είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτό το συναίσθημα που επανήλθε στην επιφάνεια εχθές το βράδυ. Πραγματικά είναι στιγμές που απορώ γιατί. Όχι μόνο γιατί να συμβαίνει, αλλά για ποιο λόγο εξαρχής κάποιος άνθρωπος να επιλέξει να αρχίσει να μιλάει εις βάρος του άλλου, φυσικά χωρίς να τον γνωρίζει και τελικά να κάνει δικές του υποθέσεις.

Ίσως με επηρέασε τόσο πολύ, ώστε να θέλω να γράψω, επειδή μου θύμισε τον εαυτό μου πριν μερικά χρόνια. Τότε που, όχι μόνο δεν γνώριζα παραπάνω πράγματα και δεν ήμουν ξεκάθαρα το περισσότερο εγώ που είμαι σήμερα, αλλά και τότε που δεν εμπιστευόμουν ούτε τη φωνή μου να βγει απ’ τα χείλη μου μην τυχόν και πετάξω κανένα «βατράχι».

Με το φόβο, ότι θα πω κάτι που μπορεί να είναι βλακεία ή χαζομάρα ή μάλλον έτσι θα το δουν οι άλλοι, επειδή κάπου κάπου, όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος πιστεύει σε ένα πράγμα και εσύ είσαι εκείνος που πιστεύει το αντίθετο ή κάτι διαφορετικό, τότε είναι πολύ δελεαστικό το να συμφωνήσεις κι εσύ. Με το φόβο μήπως δείξω παραπάνω πράγματα και συναισθήματα από αυτά που άφηνα συνήθως να ξεπροβάλλουν και επικριθώ, ακριβώς γι αυτόν το λόγο.  Με το φόβο πως αν προσπαθήσω να μιλήσω για το οτιδήποτε θα πρέπει πρώτα να περάσω από τα σαράντα κύματα. Να ιδρώνω, να με πιάνει τρέμουλο από πάνω μέχρι κάτω, να αρχίζει αυτό το κάψιμο και η γνωστή ζέστη σαν να παίρνεις φωτιά ξαφνικά και βρίσκεσαι κάπου εγκλωβισμένη χωρίς αέρα και φως. Και σιγά φτάνει η στιγμή που νιώθεις όλο και πιο αδύναμος/η για μερικές ανάσες και τα πάντα γύρω σου αρχίζουν να σκοτεινιάζουν και έπειτα να ξεθωριάζουν, ώσπου χάνονται. Μέσα σε λίγα λεπτά σε πιάνει πανικός. Σαν να βρίσκεσαι παγιδευμένη/ος μέσα στο ίδιο σου το μυαλό και δεν το αφήνεις να λειτουργήσει σωστά.

My demons are begging me to open up my mouth
I need them mechanically make the words come out
They fight me, vigorous and angry, watch them pounce
Ignite me, licking up the flames they bring about

Το αποτέλεσμα; Μάλλον καταφέρνεις να ακυρώσεις τελείως τις σκέψεις σου, λέγοντας τα μισά από αυτά που σκέφτεται ή ακόμα και τίποτα. Έτσι απλά τίποτα γιατί επικράτησε ο πανικός και τα επικριτικά βλέμματα που σε περιτριγυρίζουν κατάφεραν να σε κάνουν να σωπάσεις.

Παλιότερα, είχα βρεθεί πολλές φορές σε αυτή τη θέση, ώστε τώρα να μην μπορώ να ξεχάσω πως είναι. Αυτό που δεν έχω υπολογίσει καλά, όμως, είναι ότι μερικές φορές είναι αδύνατον να μην σε επηρεάσουν κάποια πράγματα ή μερικές καταστάσεις.  Μα, μέσα σε όλα, μάλλον αυτό που έχω ξεχάσει και σχεδόν δεν υπάρχει στη μνήμη μου είναι ο τρόπος που έχουν να σε διαπερνάνε, φτάνοντας λίγο λίγο σε εκείνα τα σημαδάκια που έχεις κρύψει βαθιά μέσα σου.

Για λίγο μπορεί να νιώσεις ότι βουλιάζεις. Ξέρω πως εγώ έτσι ένιωσα. Από την άλλη, μερικές φορές το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να αφήσεις τη στιγμή να περάσει, ίσως με λίγη ταραχή ναι, αλλά όχι πολλά λόγια. Καθόλου φασαρία και αναστάτωση.

Γιατί η «ασχήμια» που κρατάνε οι λέξεις τις οποίες ξεστομίζουν οι άλλοι είναι, ταυτόχρονα η πιο ισχυρή σιγή και η πιο δυνατή κραυγή για όλα εκείνα που σε φέρνουν στο χείλος του γκρεμού ή στο σημείο του να θες να τους πονέσεις κι εσύ με τον ίδιο τρόπο. Γιατί μερικές φορές το να αφήνεις τους άλλους ανθρώπους να ακούσουν οι ίδιοι, τις προσβολές και τις κακίες που διαλέγουν να προσφωνήσουν δυνατά – είτε αφορούν εσένα είτε ένα κοντινό σου άτομο ή ένα άγνωστο πρόσωπο για σένα που έτυχε να βρίσκεται δίπλα σου- περιμένοντας στη σιωπή είναι καλύτερο απ’ το να προσπαθήσεις να αποκρούσεις το «κακό» με περισσότερο «κακό». Θα μπορούσα να το ονομάσω μέχρι κι ένα είδος «λύτρωσης», καθώς οι λέξεις απλά μένουν να αιωρούνται στον αέρα, κι ακόμα και αν εκείνοι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται τη στιγμή που γίνεται, τουλάχιστον εσύ ξέρεις.

I'm quickly finding out
I'm not about to break down
Not today
I guess I always knew
That I had all the strength to make it through

Κι έπειτα απ’ όλα αυτά, ίσως εκεί να κρύβεται και η πηγή που έψαχνες για να αντλήσεις λίγη δύναμη και να σπρώξεις τον εαυτό σου στο τώρα και να του θυμίσεις, ότι σε καμία περίπτωση το παρόν δεν συγκρίνεται με το παρελθόν και πως εσύ ο ίδιος απέχεις πολύ από αυτό πού υπήρξες σε κάποια περίοδο στη ζωή σου. Απλά θυμήσου αυτά τα λίγα που είναι απαραίτητα για να σου δίνουν ώθηση να προχωράς μπροστά και να γίνεσαι όλο και καλύτερος από αυτός  που ήσουν χθες, χωρίς την ανάγκη να εντυπωσιάζεις τους άλλους.

Τα στόματα δεν θα σταματήσουν ποτέ να μιλάνε, αλλά τουλάχιστον έμαθες πότε κάτι αξίζει την προσοχή και το χρόνο που θα σπαταλήσεις γι’ αυτό..

There's a part of me I can't get back
A little girl grew up too fast
All it took was once, I'll never be the same
Now I'm taking back my life today
Nothing left that you can say
Cause you are never gonna take the blame anyway

Now I'm a warrior
I've got thicker skin
I'm a warrior
I'm stronger than I've ever been
And my armor, is made of steel, you can't get in
I'm a warrior
And you can never hurt me again

“My dearest inner child:

I’m sorry for torturing you with my words and hurtful thoughts

I’m sorry for blaming you and don’t believing in you

I’m sorry I wasn’t strong enough

I’m sorry for letting loneliness kill you 

I’m sorry because I haven’t always listened 

I’m sorry I burdened you I was toxicI’m sorry for all the pain I’ve caused you

I ask you for forgiveness   I invite you to share with me now 
I’m here for you 
I hear you 
I love you”



"Αν έχω μάθει κάτι είναι πως σε ταλαιπώρησα πάρα πολύ εαυτέ μου

ν έχω μάθει κάτι να `σαι σίγουρος πως δε θα το βγάλω απ’ το μυαλό ποτέ μου
Αν έχω μάθει κάτι είναι πως ό,τι κι αν έχεις περάσει ποτέ δεν είναι πολύ αργά
Αν έχω μάθει κάτι... κλείσε τα μάτια και ακολούθα την καρδιά"

"Και το διασκέδασα
Που κατασκεύασα
Τον κόσμο μου σε μιαν αναπνοή..
Και η αξία μου
Στην ασφυξία μου
Απ’ τις ανάσες μου η πιο πραγματική.."

(Things we learn as we grow older.)
Πηγή κειμένου: http://ocheano.com/

“I just wanted you to know…that there will be a piece of you in me, always, and I am grateful for that.”


Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πετύχει μπροστά μου αυτή τη συγκεκριμένη φράση. Κάποιες φορές απλά την προσπερνούσα, άλλες φορές απλά δεν έδινα σημασία γιατί την έχω συνηθίσει, κι άλλες πάλι στεκόμουν να τη διαβάσω μια δυο φορές. Σήμερα, όμως, καθώς έπεσα ξανά πάνω της και τριγύρισε πάλι για λίγο στο μυαλό μου, κάτι διαφορετικό αντήχησε μέσα μου σαν κουδουνάκι.

Πολλές φορές προσπερνάμε πράγματα, που δείχνουν τόσο απλά και «αδιάφορα» σε σύγκριση με αυτό που έχουμε συνηθίσει, που απλά κάποια στιγμή ξεχνάμε να παρατηρήσουμε το πόσο μεγάλο νόημα κρατάνε μέσα τους. Ακριβώς αυτό στάθηκα και κατάλαβα μέσα από αυτό το μικρό απόσπασμα.

Και σκέφτομαι, πως είναι πολλά αυτά που δεν έχω αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, αλλά είχα παλιότερα ή δεν έχω τώρα και πολύ πιθανόν να έχω στο μέλλον. Απ’ την άλλη, είναι κι αυτά τα άτομα, οι άνθρωποί σου, οι δικοί σου, που κάποτε ήταν πρωταγωνιστές στη δική σου ιστορία, στο δικό σου προσωπικό βιβλίο και τώρα, όχι απλώς δεν λέμε ούτε ένα ανθρώπινο «γεια», αλλά μοιάζουν εντελώς άγνωστοι.

Σίγουρα η ζωή προχωράει, ο χρόνος κυλάει και τα πράγματα ακολουθούν το δρόμο τους και αλλάζουν. Μερικές φορές, όμως, είναι τόσο παρήγορο και όμορφο να ξέρεις, ότι, καθώς, μεγαλώνεις, εξελίσσεσαι και προχωράς μπροστά, ένα κομμάτι των ανθρώπων που λείπουν, τώρα πια, απ’ τη ζωή σου θα σε ακολουθεί πάντα.

Και όχι αυτό δεν είναι κακό. Πως θα μπορούσε να είναι; Ακόμα, κι αν η κατάσταση ήταν άσχημη ή έληξε άδοξα και πολύ χειρότερα απ’ ότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ακόμα κι αν η κατάληξη ήταν «ειρηνική» και ήρεμη ή ακόμα κι όταν δεν ήταν καθόλου αυτό που θα θέλαμε να συμβεί ή έστω κι αν ήταν ακριβώς αυτό.

Πάντα, (λέξη την οποία δεν προτιμώ να χρησιμοποιώ, μα για μια φορά κρατάει το νόημα και την κατάλληλη έννοια που θέλω να αποδώσω), θα έχουμε ένα κομμάτι αυτών των ανθρώπων μαζί μας. Γιατί αυτοί οι άλλοι υπήρξαν οι στιγμές μας, ο χρόνος που αφιερώσαμε, η αγάπη που χαρίσαμε, οι αναμνήσεις που θα έχουμε χαραγμένες στη μνήμη μας, οι λέξεις που είπαμε, οι χαρές ή τα δάκρυα που προέκυψαν στην πορεία, τα παθήματα και τα μαθήματα που γνωρίσαμε, τουλάχιστον μια φορά μέχρι τώρα στη ζωή μας.

Μάλλον, πιο πολύ κερδισμένοι βγήκαμε τελικά από κάθε κατάσταση που περάσαμε ήδη και συνεχίζουμε.. Γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και δεν παίζει τον ίδιο ρόλο στη ζωή κάποιου. Γι’ αυτό, λοιπόν, νομίζω είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, αυτό το μικρό (ή μεγάλο) μέρος τους το κουβαλάμε μαζί μας, επειδή συμπληρώνει ένα κομμάτι απ’ το δικό μας, πια, παζλ. Αυτό που σιγά σιγά χτίζουμε, δημιουργώντας κάθε μέρα λίγο από αυτό το κάτι που μας χαρακτηρίζει και μας κάνει όλα εκείνα τα μικρά πραγματάκια που είμαστε σήμερα.

Οι νύχτες όλο πιο συχνά θα πλησιάζουνε
όταν εσύ θα περιμένεις να χαράξει
και το πρωί που οι πλατείες θα αδειάζουνε
δε θα υπάρχει πια κανείς να σε κοιτάξει.

Είναι οι άνθρωποι μου έλεγες πουλιά
σαν χειμωνιάσει πάντα μακριά πετάνε
κι έρχονται ίσως να σε δουν κάποια βραδιά
αν έχουν σπάσει τα φτερά τους ή αν πεινάνε.

Τώρα που θέλω να γυρίσω
ξέρω κανέναν δε θα βρω.
Έχεις αλλάξει το όνομά σου
και δεν υπάρχεις πια εδώ.

Εδώ οι μέρες μου περνούν με την βροχή,
νύχτες ναυάγια στους δρόμους περπατάνε.
Θέλω να πω μα με τρομάζει η σιωπή
κι οι απουσίες από δίπλα μου περνάνε.

Μην έρθει πάλι ο χειμώνας και χαθείς
και τα πανιά σου μην τα σκίσει ο αέρας
κι όπως φυσάει τα σημάδια δε θα βρεις
θα `χουν σκορπίσει στα συντρίμμια κάποιας μέρας.

Τώρα που θέλεις να γυρίσεις
εγώ φοβάμαι να σε δω.
Έχω ξεχάσει τ’ όνομά μου
και δεν υπάρχω πια εδώ.