Εισπνοή,

κλείσιμο ματιών,

εκπνοή.

Κλεφτές ματιές στις ζωές των άλλων.

Μορφές κάλπικες και λόγια του αέρα.

Ανάσες φτιαχτές, 

συνδεδεμένες με την παροχή αξυγόνου 

της ασφυξίας μου. 

ΜΕ ΕΤΙΚΕΤΑ: 

Προσλαμβανόμενα υγρά: φυσιολογικός ορός, ηλεκτρολύτες και "πρέπει".

Αποβαλλόμενα υγρά: δάκρυα και όνειρα.

Στομάχι άδειο, αλλά χορτασμένο από μπόλικο άγχος.

Μυαλό γεμάτο, αλλά προσεχώς άδειο από εκρήξεις 

- τα ΘΕΛΩ μου ουρλιάζουν - .

Η πραγματικότητα - σχεδόν- ένα κακόγουστο αστείο.

Η εποχή ένα μεγάλο επαναπαυθέν "ό,τι τρώμε κερνάμε".
Κι εγώ μέσα σε αυτή τη ζωή - να - μοιάζω σαν κέντρο ενός κυκλώνα

που προσπαθεί -να- δημιουργήσει, έστω μια καλύτερη δίνη 

ή -να- γυρίσει σε μια άλλη -ίσως πιο γενναία, αν θες - εποχή.

Επιστροφές

Για καλύτερη κατανόηση:
Οι επιστροφές που έρχονται σε λάθος χρόνο δεν σημαίνουν τίποτα… 
Ανήκουν στο παρελθόν, ακόμα κι όταν μοιάζουν με ενεστώτα.

Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος

Να με κρατάς απ’ το χέρι σφιχτά

Να περπατάς πλάι μου στα συντρίμια

Να με κοιτάς με τα μάτια κλειστά

Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος

Όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς

Κι όσα τραγούδια έχω αγαπήσει

Μέσα στ’ αυτί να μου τραγουδάς

Κι όταν ξανά θα τελειώσει ο κόσμος

Φίλα με σαν να είναι η πρώτη φορά

Και μέσα στη ζεστή αγκαλιά σου

Ίσως αρχίσει ο κόσμος ξανά

Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος

Να με κρατάς έξω από το νερό

Στο παγερό, τ' αγριεμένο κύμα

Της ξενιτιάς, φως μου, μη βραχώ

Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος

Όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς

Κι όσα τραγούδια έχω αγαπήσει

Μέσα στ’ αυτί να μου τραγουδάς

Κι όταν ξανά θα τελειώσει ο κόσμος

Φίλα με σαν να είναι η πρώτη φορά

Και μέσα στη ζεστή αγκαλιά σου

Ίσως αρχίσει ο κόσμος ξανά

Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος

Όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς

Κι όσα τραγούδια έχω αγαπήσει

Μέσα στ’ αυτί να μου τραγουδάς

Κι όταν ξανά θα τελειώσει ο κόσμος

Φίλα με σαν να είναι η πρώτη φορά

Και μέσα στη ζεστή αγκαλιά σου

Ίσως αρχίσει ο κόσμος ξανά

Όρια

Χιλιάδες άνθρωποι απ’ τη ζωή μου δεν έχουν περάσει. Οι προσωρινοί, όμως, ήταν αρκετοί… Μέσα σε αυτούς κι εσύ. Με μια τεράστια διαφορά. Ήσουν ο μοναδικός που με έκανε να νιώσω «φθηνή». Κι όσο αυτό με στενοχωρεί άλλο τόσο με εξοργίζει. Γιατί μπορεί η υπομονή και η αντοχή να συμβολίζεται με πράσινο χρώμα, αλλά τα ΌΡΙΑ είναι ζωγραφισμένα με έντονο κόκκινο. Μα, το πρόβλημα συνήθως υπάρχει όταν το χρώμα έχει αλλάξει σε προειδοποιητικό πορτοκαλί κι εμείς το αγνοούμε, καθώς βρισκόμαστε, ήδη, ένα βήμα πριν τον τερματισμό. Και πριν το καταλάβουμε το έχουμε υπερβεί και όλοι γνωρίζουμε ότι το τελικό κόκκινο είναι αυτό που υποδηλώνει και το τέλος. 

Η υπομονή και η αντοχή, λοιπόν, άγγιξαν το μηδέν τη στιγμή που πάτησες την κόκκινη γραμμή του τερματισμού. Τέλος.

 

Oh it tears me up 
I try to hold on, but it hurts too much 
I try to forgive, but it's not enough to make it all okay 
You can't play on broken strings 
You can't feel anything that your heart don't want to feel 
I can't tell you something that ain't real 

Oh the truth hurts 
And lies worse 
How can I give anymore 
When I love you a little less than before 

Oh what are we doing 
We are turning into dust 
Playing house in the ruins of us 

Running back through the fire 
When there's nothing left to save 
It's like chasing the very last train when it's too late 

Broken Strings - James Morrison ft. Nelly Furtado

Πως ν' αναπνεύσω;

Πως ν' αναπνεύσω - Δημητρης Ζερβουδακης

Μόλις στα πόδια μου τολμάω να σταθώ
βρίσκεσαι πάλι εκεί
να μου ξυπνάς τα ανεκπλήρωτα
Λαχτάρα παίρνω δυνατή
στα χέρια σου αφήνομαι

Πως ν’ αναπνεύσω δεν έχω αέρα
πως να κρατήσω άλλη μια μέρα
Πως μου ζητάς επιστροφή σ’ αυτά που αφήνω
όταν με φέρνεις πιο κοντά σου εσύ

Είσαι εδώ παντού σε έχω
κι ας μην υπάρχεις στο άδειο δωμάτιο
του στεναγμού μου
Αιθέρια με πολιορκείς στα σύνορα
στα όρια του νου μου

Πως ν’ αναπνεύσω δεν έχω αέρα
πως να κρατήσω άλλη μια μέρα
Πως μου ζητάς επιστροφή σ’ αυτά που αφήνω
όταν με φέρνεις πιο κοντά σου εσύ

"Απλά είναι που δεν σε ξέχασα όσο κι αν προσπάθησα. Και τις φορές που είχα πείσει τον εαυτό μου πως το 'κανα, σε σκεφτόμουν ταυτόχρονα. Προσπαθούσα να ξεγελάσω το μυαλό πότε πότε, μα η καρδιά μου πάντα νοσταλγούσε. ΓΙατί ξέρει πόσο πολύ. Γι' αυτό."
- Γιάννης Πολίτης