 |
"είσαι το μοναδικό άτομο που όταν με σφίγγει έντονα
στην αγκαλιά του με κάνει να ανασαίνω καλύτερα"
|
Κι αυτό το γλυκό καρδιοχτύπι της ανυπομονησίας, λίγο πριν σε δω.
Κάθε φορά.
Κι αυτή η μοναδική αίσθηση κάθε φιλιού.
Ειδικά, εκείνων που τα χείλη μας αιωρούνται για μερικές στιγμές,
ανάμεσα στο μαζί και το χώρια.
Σε αυτά τα αργά, μικρά φιλιά που κρατούν μέσα τους
όλο το νόημα των συναισθημάτων μας.
Σε εκείνα που υποδειλώνουν τη λαχτάρα και τη φωτιά
που καίνε μέσα μας
και τρεμοπαίζουν σε κάθε ανάσα μας.
Στην ανάγκη να σου κρατώ το χέρι σφιχτά.
Κι εσύ να μ' αγκαλιάζεις πιο πολύ, αν αυτό είναι δυνατόν,
χωρίς να μ' αφήνεις από κοντά σου.
Σε αυτήν, ακριβώς, την ανάγκη που γυρεύουμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου.
Στις στιγμές που οι κινήσεις και τα σώματά μας
περιγράφουν την ιστορία του ομορφότερου "διαλόγου".
Στις στιγμές που οι λέξεις δεν είναι απαραίτητες γιατί
τα μάτια και οι καρδιές μας γνωρίζουν καλύτερα.
Τις στιγμές, τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα που μ' αγαπάς και σ' αγαπώ.
Όλες τις μοναδικές ώρες που γνωριζόμαστε κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο...
Που μαθαίνουμε μαζί να ερωτευόμαστε ξανά και ξανά.
Και λίγο περισσότερο κάθε φορά.
Τις ώρες που τα σώματά μας βρίσκουν μια θέση το ένα πάνω στο άλλο
και μπλέκονται σε ένα δικό τους παραμύθι.
Τις ώρες που τα χέρια σου χαράζουν κάθε δρόμο του κορμιού μου.
Που τα δάχτυλά σου παίρνουν μακρυά κάθε σημάδι των ανασφαλειών
που κατοικούν μέσα μου,
αλλά έχουν μορφή πάνω στο δέρμα μου.
Που μοιάζει μαγικό το πως καταφέρνεις και ανθίζεις στην ψυχή μου
όλα τα χρώματα και τις μελωδίες της Άνοιξης.
Της δικής μου, προσωπικής Άνοιξης.
Σαν μωρό που μαθαίνει απ' την αρχή να κάνει τα πρώτα του βήματα.
Σαν μικρό παιδί που μαθαίνει τη χαρά, την ξεγνοιασιά
και χορεύει κάτω απ' τον ήλιο γελώντας δυνατά.
Σ’ ένα κόσμο δικό μου
σκαλωμένος και μόνος
σαν το στρείδι κλεισμένος
με ξεχνούσε κι ο χρόνος.
Κουρασμένες παρέες – βιαστικές καληνύχτες
αγκαλιές φευγαλέες – πήγαινε έλα κομήτες.
Μα το πρώτο σου βλέμμα
ένας γυάλινος θόλος
με τυλίγει σα δέρμα
και συντρίβομαι όλος.
Δυο που έγιναν ένα – αδιαίρετο σώμα
ίδια σάρκα και αίμα – ίδια ανάσα στο στόμα.
Πήγαινε με όπου θες
μακριά απ’ το σκοτάδι
άναψε μου φωτιές κάνε στάχτη τον Άδη.
Πήγαινε με όπου θες
σα χαμένο υπνοβάτη
ξέγραψε μου το χθες
μάθε μου την αγάπη.
Δε σου λέω παραμύθια
κάποια μέρα τυχαία
θα σου κάψει τα στήθια
μια στιγμούλα μοιραία.
Μια στιγμή που θα διώξει – τη μεγάλη σου θλίψη
κι η καρδιά σου θα νιώσει – όσα της έχουν λείψει.
Φωτογραφία: https://66.media.tumblr.com/0e865ccaf1b9d62027894df68e3ecfcb/tumblr_pvqou0CL1B1uzltavo1_1280.jpg
Φωτογραφία: https://66.media.tumblr.com/0e865ccaf1b9d62027894df68e3ecfcb/tumblr_pvqou0CL1B1uzltavo1_1280.jpg
