Μέχρι το τέλος η ψυχή, κι όμως πηγαίνει και πιο κει...

Προσβολές για τσίπα και φιλότιμο.

Προσβολές για ήθος, αξιοπρέπεια και αξίες.
Από του ίδιους ανθρώπους που με είχαν αγαπήσει.

Κι εγώ εκεί.
Να αντέχω όποια λόγια.

Λέξεις κεραυνοί.
Λέξεις αστραπές.
Λέξεις βροντές.
Λέξεις κατακλυσμοί.

Κι εγώ εκεί.
Να αντέχω όποια βροχή.

Μην τυχόν και ξεφύγω.
Μην τυχόν και ξεσπάσω.
Μην τυχόν και δεν "σταθώ στο ύψος μου".
Μην τυχόν και παραλείψω για μια φορά την αξιοπρέπεια κι τον σεβασμό μου.
Μην τυχόν και τους πονέσω το ίδιο.
Μην τυχόν και δείξω ένα διαφορετικό πρόσωπο.
Μην τυχόν και ξεχάσω.

Πως απέναντί μου στέκονται οι ίδιοι άνθρωποι που έχω αγαπήσει κι εγώ.

Κι έπειτα ποια είναι η ουσία;
Για ποιες έννοιες αξίζει να μιλήσουμε;

Μήπως για κατανόηση και στήριξη;
Μήπως για εκτίμηση ή σεβασμό;
Ή μήπως για εξιλέωση και δικαίωση;

"Μα για αγάπη." πετάχτηκε μια φωνούλα στο μυαλό μου.

Για ποια αγάπη να μιλήσουμε;
Μου λές;


Γι' αυτήν που: Αναμνήσεις, στιγμές, συναισθήματα.
Γι' αυτήν που: Χαρά, ευαισθησία, συμπόνια.
Ή μήπως για εκείνη που: Πόνος, απελπισία, λύπη.


Όποια αγάπη υπήρξε την καρφώσαμε γερά, με χρυσά καρφιά στον σταυρό που δημιουργήσαμε για να κουβαλάμε.

Κι όλα εκείνα από τα οποία αποτελείται τα δέσαμε καλά πάνω μας. Τα φυλάξαμε, τα νοσταλγήσαμε, τα προσέξαμε, τα πονέσαμε και τα αφομοιώσαμε τόσο, που τελικά έγιναν ο γολγοθάς μας. Τόσο που μάθαμε να ζούμε με αυτά. Τόσο που μας έπνιξαν.

Μα, να! Κάτι σώθηκε.

Η ταμπέλα του εγωισμού έμεινε να στέκει αγέρωχη στο τέλος αυτού του ταξιδιού.
Μόνο αυτή ξέφυγε και τελικά βρήκε τρόπο να σωθεί.

Κι αν δεν με γελούν τα μάτια μου, η έννοια αυτή βιάστηκε να πάρει το σχήμα ανθρώπινης φιγούρας και πλέον μοιάζει με γέροντα κουρασμένο απ' τα διαρκή ταξίδια της ανάγκης να τρυπώνει παντού.

Μα περισσότερο στις ανθρώπινες σχέσεις.

Γι' αυτό, αν παρατηρήσεις καλά, θα τον δεις να γελάει πονηρά -να γελά με τα χάλια μας λέω- παραμονεύοντας μέσα απ' τις σκιές, καθώς περιμένει καρτερικά την κατάλληλη στιγμή για να "επιτεθεί".


Κι όταν το κάνει, πετυχαίνει κατευθείαν το κέντρο του στόχου.


Αυλαία.

Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει καλά που βρέθηκες εσύ να μου την ταξιδέψεις και μη σε νοιάζουν τα λεφτά αν μ' αρνηθείς ως τις εφτά θα περισσέψουν αρκετά τριάντα θα ξοδέψεις όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μού 'πεσε βαριά μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία δε σού ζητάω να πληρωθώ μονάχα όταν σταυρωθώ άσε με ν' αναμετρηθώ μ' αυτά που σέ πονάνε κι άμα γυρίσεις νικητής θα χεις καρδιά να κοιμηθείς αυτούς που φεύγουνε νωρίς ποτέ δεν τούς ξεχνάμε όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μού 'πεσε βαριά μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει...