27/10/2015

Darling, you'll be okay.

Είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτό το συναίσθημα που επανήλθε στην επιφάνεια εχθές το βράδυ. Πραγματικά είναι στιγμές που απορώ γιατί. Όχι μόνο γιατί να συμβαίνει, αλλά για ποιο λόγο εξαρχής κάποιος άνθρωπος να επιλέξει να αρχίσει να μιλάει εις βάρος του άλλου, φυσικά χωρίς να τον γνωρίζει και τελικά να κάνει δικές του υποθέσεις.

Ίσως με επηρέασε τόσο πολύ, ώστε να θέλω να γράψω, επειδή μου θύμισε τον εαυτό μου πριν μερικά χρόνια. Τότε που, όχι μόνο δεν γνώριζα παραπάνω πράγματα και δεν ήμουν ξεκάθαρα το περισσότερο εγώ που είμαι σήμερα, αλλά και τότε που δεν εμπιστευόμουν ούτε τη φωνή μου να βγει απ’ τα χείλη μου μην τυχόν και πετάξω κανένα «βατράχι».

Με το φόβο, ότι θα πω κάτι που μπορεί να είναι βλακεία ή χαζομάρα ή μάλλον έτσι θα το δουν οι άλλοι, επειδή κάπου κάπου, όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος πιστεύει σε ένα πράγμα και εσύ είσαι εκείνος που πιστεύει το αντίθετο ή κάτι διαφορετικό, τότε είναι πολύ δελεαστικό το να συμφωνήσεις κι εσύ. Με το φόβο μήπως δείξω παραπάνω πράγματα και συναισθήματα από αυτά που άφηνα συνήθως να ξεπροβάλλουν και επικριθώ, ακριβώς γι αυτόν το λόγο.  Με το φόβο πως αν προσπαθήσω να μιλήσω για το οτιδήποτε θα πρέπει πρώτα να περάσω από τα σαράντα κύματα. Να ιδρώνω, να με πιάνει τρέμουλο από πάνω μέχρι κάτω, να αρχίζει αυτό το κάψιμο και η γνωστή ζέστη σαν να παίρνεις φωτιά ξαφνικά και βρίσκεσαι κάπου εγκλωβισμένη χωρίς αέρα και φως. Και σιγά φτάνει η στιγμή που νιώθεις όλο και πιο αδύναμος/η για μερικές ανάσες και τα πάντα γύρω σου αρχίζουν να σκοτεινιάζουν και έπειτα να ξεθωριάζουν, ώσπου χάνονται. Μέσα σε λίγα λεπτά σε πιάνει πανικός. Σαν να βρίσκεσαι παγιδευμένη/ος μέσα στο ίδιο σου το μυαλό και δεν το αφήνεις να λειτουργήσει σωστά.

My demons are begging me to open up my mouth
I need them mechanically make the words come out
They fight me, vigorous and angry, watch them pounce
Ignite me, licking up the flames they bring about

Το αποτέλεσμα; Μάλλον καταφέρνεις να ακυρώσεις τελείως τις σκέψεις σου, λέγοντας τα μισά από αυτά που σκέφτεται ή ακόμα και τίποτα. Έτσι απλά τίποτα γιατί επικράτησε ο πανικός και τα επικριτικά βλέμματα που σε περιτριγυρίζουν κατάφεραν να σε κάνουν να σωπάσεις.

Παλιότερα, είχα βρεθεί πολλές φορές σε αυτή τη θέση, ώστε τώρα να μην μπορώ να ξεχάσω πως είναι. Αυτό που δεν έχω υπολογίσει καλά, όμως, είναι ότι μερικές φορές είναι αδύνατον να μην σε επηρεάσουν κάποια πράγματα ή μερικές καταστάσεις.  Μα, μέσα σε όλα, μάλλον αυτό που έχω ξεχάσει και σχεδόν δεν υπάρχει στη μνήμη μου είναι ο τρόπος που έχουν να σε διαπερνάνε, φτάνοντας λίγο λίγο σε εκείνα τα σημαδάκια που έχεις κρύψει βαθιά μέσα σου.

Για λίγο μπορεί να νιώσεις ότι βουλιάζεις. Ξέρω πως εγώ έτσι ένιωσα. Από την άλλη, μερικές φορές το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να αφήσεις τη στιγμή να περάσει, ίσως με λίγη ταραχή ναι, αλλά όχι πολλά λόγια. Καθόλου φασαρία και αναστάτωση.

Γιατί η «ασχήμια» που κρατάνε οι λέξεις τις οποίες ξεστομίζουν οι άλλοι είναι, ταυτόχρονα η πιο ισχυρή σιγή και η πιο δυνατή κραυγή για όλα εκείνα που σε φέρνουν στο χείλος του γκρεμού ή στο σημείο του να θες να τους πονέσεις κι εσύ με τον ίδιο τρόπο. Γιατί μερικές φορές το να αφήνεις τους άλλους ανθρώπους να ακούσουν οι ίδιοι, τις προσβολές και τις κακίες που διαλέγουν να προσφωνήσουν δυνατά – είτε αφορούν εσένα είτε ένα κοντινό σου άτομο ή ένα άγνωστο πρόσωπο για σένα που έτυχε να βρίσκεται δίπλα σου- περιμένοντας στη σιωπή είναι καλύτερο απ’ το να προσπαθήσεις να αποκρούσεις το «κακό» με περισσότερο «κακό». Θα μπορούσα να το ονομάσω μέχρι κι ένα είδος «λύτρωσης», καθώς οι λέξεις απλά μένουν να αιωρούνται στον αέρα, κι ακόμα και αν εκείνοι δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται τη στιγμή που γίνεται, τουλάχιστον εσύ ξέρεις.

I'm quickly finding out
I'm not about to break down
Not today
I guess I always knew
That I had all the strength to make it through

Κι έπειτα απ’ όλα αυτά, ίσως εκεί να κρύβεται και η πηγή που έψαχνες για να αντλήσεις λίγη δύναμη και να σπρώξεις τον εαυτό σου στο τώρα και να του θυμίσεις, ότι σε καμία περίπτωση το παρόν δεν συγκρίνεται με το παρελθόν και πως εσύ ο ίδιος απέχεις πολύ από αυτό πού υπήρξες σε κάποια περίοδο στη ζωή σου. Απλά θυμήσου αυτά τα λίγα που είναι απαραίτητα για να σου δίνουν ώθηση να προχωράς μπροστά και να γίνεσαι όλο και καλύτερος από αυτός  που ήσουν χθες, χωρίς την ανάγκη να εντυπωσιάζεις τους άλλους.

Τα στόματα δεν θα σταματήσουν ποτέ να μιλάνε, αλλά τουλάχιστον έμαθες πότε κάτι αξίζει την προσοχή και το χρόνο που θα σπαταλήσεις γι’ αυτό..

There's a part of me I can't get back
A little girl grew up too fast
All it took was once, I'll never be the same
Now I'm taking back my life today
Nothing left that you can say
Cause you are never gonna take the blame anyway

Now I'm a warrior
I've got thicker skin
I'm a warrior
I'm stronger than I've ever been
And my armor, is made of steel, you can't get in
I'm a warrior
And you can never hurt me again