"Σ’έχω βρει και σε χάνω δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω και δεν έχουν ουσία.."

Δανεικη Παρουσια

Δανεικη παρουσια ηταν μαλλον ο χαρακτηρισμος που θα του εδινε. Μια τον εχανε, μια τον εβρισκε. Ειχε συνηθισει ομως στην αισθηση του να ξεφευγει παντα μεσα απο τα χερια της. Ισως και να ειχε αντισωματα για το συνηθισμενο κενο που ενιωθε καθε φορα που αυτος απομακρυνοταν.

Δεν υπολογιζε παντα με ακριβεια τα δευτερολεπτα, τα λεπτα, τις ωρες, τις μερες που ελειπε. Πολλες φορες, οταν βρισκοταν μονη της και η ωρα πια ειχε περασει, οταν οι αδιες οι νυχτες ηταν αυτες που της κρατουσαν συντροφια, νομιζε πως ακουγε τη φωνη του μεσα στην αβασταχτη σιωπη που επικρατουσε να της λεει "Γυρισα αγαπη μου." αλλα εκεινος ποτε δεν ερχοταν οταν τον ειχε αναγκη. Ποτε του δεν την ειχε κρατησει στην αγκαλια του για μια ολοκληρη νυχτα. Κανενα πρωινο δεν τους ειχε βρει μαζι στο ιδιο κρεβατι.

Δεν ειχε αλλη αντοχη πλεον για να ζει σε μια κατασταση που την επνιγε αργα και βασανιστικα. Δεν μπορουσε να βιωνει καθε μερα το ιδιο μαρτυριο. Καθε μερα την ιδια αγωνια. Που βρισκεται; Ειναι καλα; Τι κανει; Που πηγαινει;


- Τι εχεις;

- ...

-Γιατι ποτε δεν απαντας;

- ...

Καθοταν για ωρα αμιλητος με το τσιγαρο στο χερι.
Ετσι ηταν παντα. Δεν του αρεσε να μιλαει πολυ.
Γοητευτικος και μυστηριος.
Σκοτεινος και συννεφιασμενος.

Υστερα απο λιγη ωρα σηκωθηκε, πηρε το σακακι του και προχωρησε προς την πορτα.

- Σ'αγαπαω μην τρεχεις.

- ...

- Συνεχεια το βαζεις στα ποδια. Τι φοβασαι;

- Δεν μπορω να μεινω.

- Σ'αγαπαω.

- Δεν μ'αγαπας.

- Δεν με αφησες ποτε να στο δειξω.

- Ολα μια συνηθεια ειναι. Δεν μ'αγαπας.

- ...

- Αντιο.

- Να προσεχεις.

- Κι εσυ.Εκεινο το βραδυ εκλαψε πολυ. Με λιγμους, με αναφιλητα. Οι σκεψεις και τα γιατι ειχαν κατακλεισει το μυαλο της. Η μονη εικονα στο μυαλο της, αυτος. Η μονη συντροφια της, η απουσια του. Κι αυτο κρατησε για μερες, μηνες, χρονια. Μερα με τη μερα νομιζε πως τον ξεχνουσε, πως η αναγκη της για εκεινον ξεθωριαζε με το χρονο. Ομως καθε μερα επιανε τον εαυτο της να τριγυριζει στα στεκια τους. Εκεινα τα στενα, σκοτεινα δρομακια που καμια φορα περπατουσαν οι δυο τους τα ξημερωματα. Νομιζε πως αλλαζε σιγα σιγα εκεινη, αλλα καθε φορα του εμοιαζε λιγο και περισσοτερο..

Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα

...

Στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πει πως θ’αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω."

Σ'εχω βρει και σε χανω..