Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη,
ένα κορίτσι με κοιτάει,
χορεύει, κι ύστερα πετάει
πάνω απ’ τα μπαρ και τα ηχεία.

Δεν έχει τίποτα να κρύψει,
καμιά φορά αντί να κλαίει
χορεύει, κι είναι σαν να λέει
σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει.

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη,
μαζεύει πίσω τα μαλλιά της,
θυμίζεις μια μικρή κυρία
που όλο ξεχνάω τ’ όνομα της.

Ποιος θα τα βάλει με τη θλίψη
όσο αντιστέκεσαι νικάει,
σ’ όποιον τη ρίχνει από το θρόνο
εσένα λέει θέλω μόνο.

Όταν τελειώνει η συναυλία
κάτι παιδιά έρχονται κοντά μου.
Στα σκονισμένα της αρχεία
λένε πως είδαν τ’ όνομα μου.

Κι εγώ αρχίζω να γελάω,
αλλάζει πρόσωπα η θλίψη.
Ρωτάνε αν την αγαπάω,
έστω για λίγο θα μου λείψει..


(Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά, σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο...)