ΛΙΓΕΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΑΚΟΜΑ)

Έχουμε μια μοναδική αποκλειστικότητα: Ψηφίζουμε τους περισσότερους νόμους αλλά δεν εφαρμόζουμε κανένα. Ή μάλλον εφαρμόζουμε τα παράθυρά τους. Γιατί; Γιατί έτσι γουστάρουμε. Ή έτσι μας συμφέρει. Το κράτος εμφανίζεται μόνο στη τηλεόραση, στις συμφωνίες με διεθνείς οργανισμούς για τις αποκρατικοποιήσεις, στις αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ, στα χαράτσια των φόρων. Με μαύρα κουστούμια, με μαύρα χαμόγελα. Πενθεί.

Το κοινό που διαβάζει βιβλία είναι απ’ τα πιο ζεστά. Από τα πιο ανθρώπινα, τα πιο ξεχωριστά. Προσοχή, μιλώ για τους αναγνώστες. Να πάρει λοιπόν τα όπλα και να αφήσει προσωρινά τον Μπαλζάκ και τον Χέμινγουει στην ησυχία τους. Να βγει στους δρόμους, όχι σαν συντεταγμένο ΚΚΕ, όχι σαν Αλέξης – τα ρέστα μου, όχι σαν εξωκοινοβουλευτική αριστερά που ονειρεύεται να γίνει κοινοβουλευτική. Να βγει στους δρόμους σαν το τελευταίο δείγμα αξιοπρέπειας που έμεινε σ’ αυτή τη χώρα και να αρχίσει να πυροβολεί. Με λέξεις. Ανάσες. Φωνές.

 

Που είναι οι διανοούμενοι αυτού του τόπου, οι πανεπιστημιακοί, οι συγγραφείς του; Χαμένοι στα 12.000τμ της διεθνούς έκθεσης βιβλίου της Θεσσαλονίκης; Διορισμένοι και άοπλοι στο ΕΚΕΒΙ; Εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία στο Υπουργείο Πολιτισμού; Ανταλλάσσουν σκονάκια στη Σόλωνος για το επόμενο κρατικό βραβείο; Κάνουν το καθήκον τους στα Κυριακάτικα φύλλα και τελείωσε; Που στο διάολο κρύφτηκαν όλοι; Στις σημειώσεις του νέου δοκιμίου τους; Στην αγωνία του πριβέ σαλονιού τους; Στην αγκαλιά μιας παλαβής γκόμενας; Στην εκστρατεία κατάκτησης μιας ακόμα, που την έχει ο δίπλα και τυχαίνει να είναι και…φίλος τους;

Όλοι να αλλάξουμε τον κόσμο θέλουμε. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, εργάτες, βιομήχανοι, συνδικαλιστές, δημόσιοι υπάλληλοι, άντρες, γυναίκες, συγγραφείς, ποιητές, ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου. Όλοι, αλλά πώς; Όλοι αλλάζουν αυτό που δεν αντέχουν να δουν. Την εικόνα που δεν τους αρέσει. Οι ρυθμοί έγιναν τόσο γρήγοροι. Τόσο δήθεν. Τόσο, αφού σου τα λεγα εγώ, δεν μ’ άκουγες; Από αυτό το αλαλούμ της ψευτιάς, κάτι πρέπει να βγει. Κάτι. Τώρα. Σε λίγο ο ένας θα τρώει τον άλλον live στους δρόμους και θα κόβουμε και εισιτήρια. Θα σε αγγίζουν και θα λες, τι χρωστάω; Θα σου λένε, για το καλό σου. Ποιο καλό μου, το δικό σου θα εννοείς.

Συνεχίζουμε να έχουμε ένα μόνο θέμα: να νικήσουμε. Εμείς. Να επικρατήσουμε των αντιπάλων μας, να κρεμάσουμε τη σημαία μας στο μπαλκόνι. Στη γειτονιά, στο Σκοπιανό, στο κόμμα μας, στη δουλειά, στο σπίτι, στο καφέ, στον άνθρωπο που μας αγαπά. Να τους πάρουμε τα σώβρακα. Το πρωτάθλημα. Έτσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Κάποιος πρέπει να χάσει.

 

Και η πλάκα είναι ότι, τελικά, ο χαμένος τα παίρνει όλα.

 

[από το βιβλίο ΤΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ]
Σταύρος Σταυρόπουλους